DOI article:
Kozłowski, Rudolf: Aneks
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.21218#0045
oczach (ryc. 25), zaretuszowano pio-
nowo biegnące spękania, widoczne na
ramieniu kobiety i głowie gronostaja
oraz podcieniowano w niektórych
miejscach ciało gronostaja i inne drob-
ne partie obrazu. Wszystkie te retusze
są następstwem różnych renowacji.
Za wyjątkiem retuszów, którymi
zamalowano pionowo idące spękania
autentycznej farby, wszystkie inne re-
tusze (całe szczęście, że niezbyt liczne)
są przede wszystkim nieumiejętnymi
naprawkami, uzupełniającymi w pew-
nym stopniu ubytki autentycznej far-
by, która na skutek nieostrożnego,
zbyt silnego przemycia obrazu w czasie
jego dawniejszych renowacji, uległa
uszkodzeniu. Uszkodzeniu uległy prze-
de wszystkim najsubtelniejsze warstwy
wykończeniowe i laserunki w cieniach. Retusz położony na uszkodzonej dol-
nej partii nosa, wykonany schematycznie bez wyczucia leonardowskiej formy,
jest jednym z czynników, powodujących pewną konwencjonalność w aspekcie
plastycznym głowy. Na podstawie znalezionych drobnych resztek brązowych
laserunków wykończeniowych na lewym policzku damy, można wnosić, że
twarz i ramię były silniej wymodelowane, a tym samym wtopione w tło
i nie odcinające się od niego tak ostro jak dzisiaj. Niefortunnie przemalowane
tło tym bardziej podkreśla brak bryłowatości na granicy karnacji z czarną
farbą tła.
Najdelikatniejsze laserunki powierzchniowe, musiały być wykonane farbą
olejną z większym dodatkiem żywicy, uległy też najszybciej zniszczeniu. Twarz
i popiersie sportretowanej kobiety zostały jednak w zasadniczej warstwie
farby wykończone, w związku z czym nie rażą nas zbytnio ubytki subtelnych
laserunków, które niegdyś pogłębiały i uszlachetniały koloryt.
Mikrofotografie, wykonane na granicy czarnego tła i sylwety postaci wy-
kazują pewne różnice w wyglądzie czarnej farby. Przy prawym ramieniu
czarne tło jest słabo skrakelurowane, tępe i płaskie (ryc. 27), co stanowi cechę
ostatniej przemalówki; natomiast w najbliższym sąsiedztwie lewego ramienia,
szyi (ryc. 26), niebieskiej sukni (ryc. 28) i włosów (u góry) czerń tła ujawnia
ton znacznie głębszy, przy czym posiada spękania całkowicie zgodne z wy-
mienionymi partiami obrazu. Zgodność krakelurów nie przemawia jednak za
autentycznością wymienionej czarnej farby, lecz raczej za wcześniejszym,
pierwszym przemalowaniem tła, czy też okonturowaniem postaci, gdyż wtedy
nastąpiło pewne obcięcie policzka, szyi i ramienia, jak również przemiana
Ryc. 28. Mikrofotografia na granicy nie-
bieskiej narzutki i czarnego tla; czarna far-
ba o głębokim tonie tworzy jedną po-
wierzchnię z farbą niebieską. Pęknięcie
przechodzące z jednej farby na drugą jest
tego samego rodzaju.
39
nowo biegnące spękania, widoczne na
ramieniu kobiety i głowie gronostaja
oraz podcieniowano w niektórych
miejscach ciało gronostaja i inne drob-
ne partie obrazu. Wszystkie te retusze
są następstwem różnych renowacji.
Za wyjątkiem retuszów, którymi
zamalowano pionowo idące spękania
autentycznej farby, wszystkie inne re-
tusze (całe szczęście, że niezbyt liczne)
są przede wszystkim nieumiejętnymi
naprawkami, uzupełniającymi w pew-
nym stopniu ubytki autentycznej far-
by, która na skutek nieostrożnego,
zbyt silnego przemycia obrazu w czasie
jego dawniejszych renowacji, uległa
uszkodzeniu. Uszkodzeniu uległy prze-
de wszystkim najsubtelniejsze warstwy
wykończeniowe i laserunki w cieniach. Retusz położony na uszkodzonej dol-
nej partii nosa, wykonany schematycznie bez wyczucia leonardowskiej formy,
jest jednym z czynników, powodujących pewną konwencjonalność w aspekcie
plastycznym głowy. Na podstawie znalezionych drobnych resztek brązowych
laserunków wykończeniowych na lewym policzku damy, można wnosić, że
twarz i ramię były silniej wymodelowane, a tym samym wtopione w tło
i nie odcinające się od niego tak ostro jak dzisiaj. Niefortunnie przemalowane
tło tym bardziej podkreśla brak bryłowatości na granicy karnacji z czarną
farbą tła.
Najdelikatniejsze laserunki powierzchniowe, musiały być wykonane farbą
olejną z większym dodatkiem żywicy, uległy też najszybciej zniszczeniu. Twarz
i popiersie sportretowanej kobiety zostały jednak w zasadniczej warstwie
farby wykończone, w związku z czym nie rażą nas zbytnio ubytki subtelnych
laserunków, które niegdyś pogłębiały i uszlachetniały koloryt.
Mikrofotografie, wykonane na granicy czarnego tła i sylwety postaci wy-
kazują pewne różnice w wyglądzie czarnej farby. Przy prawym ramieniu
czarne tło jest słabo skrakelurowane, tępe i płaskie (ryc. 27), co stanowi cechę
ostatniej przemalówki; natomiast w najbliższym sąsiedztwie lewego ramienia,
szyi (ryc. 26), niebieskiej sukni (ryc. 28) i włosów (u góry) czerń tła ujawnia
ton znacznie głębszy, przy czym posiada spękania całkowicie zgodne z wy-
mienionymi partiami obrazu. Zgodność krakelurów nie przemawia jednak za
autentycznością wymienionej czarnej farby, lecz raczej za wcześniejszym,
pierwszym przemalowaniem tła, czy też okonturowaniem postaci, gdyż wtedy
nastąpiło pewne obcięcie policzka, szyi i ramienia, jak również przemiana
Ryc. 28. Mikrofotografia na granicy nie-
bieskiej narzutki i czarnego tla; czarna far-
ba o głębokim tonie tworzy jedną po-
wierzchnię z farbą niebieską. Pęknięcie
przechodzące z jednej farby na drugą jest
tego samego rodzaju.
39