w Krakowie. Dyrekcja Muzeum
podjęła wówczas remont bu-
dynku prowadzony pod kie-
rownictwem aren. Z. Hendla.
Przebudowa objęła wnętrze
i częściowo fasadę (ryc. 1). Nie
zlikwidowano natomiast loka-
lu sklepowego na parterze ani
też nie włączono w zespół sal
wystawowych pokoi na trzecim
piętrze z wyjątkiem pracowni.
Przystępując zatem w roku
1951 do remontu budynku na-
leżało, niezależnie od założe-
nia koniecznych instalacji tech-
nicznych oraz wymiany szere-
gu zbutwiałych stropów, przy-
wrócić mu w granicach możli-
wości pierwotny zabytkowy
charakter oraz wydobyć te
fragmenty zabytkowe, które
jeszcze w ubiegłym wieku zo-
stały w czasie przebudowy
przysłonięte.
Odtworzono więc pierwot-
ny wygląd sieni (ryc. 2) wybu-
Ryc. l. Dom Jana Matejki, widok fasady rzając przecinający ją filar
i zakładając posadzkę z płyt
kamiennych, zlikwidowano lokal sklepowy tworząc na jego miejscu
gabinet kustosza (łączyła się z tym konieczność przebudowy dolnej
partii frontowej oraz założenie cokołu kamiennego), zniesiono pomosty
w klatce schodowej, na skutek czego otwarto szyb świetlny i wprowa-
dzono w ten sposób do budynku więcej światła, podwyższono poziomy
kilku pokoi, odsłonięto i odrestaurowano trzy zabytkowe stropy drew-
niane, w tym jeden z datą 1717, wykonano kilka żelaznych krat, zmie-
niono szereg fragmentów architektonicznych celem przywrócenia im
wyglądu z czasów Matejki oraz włączono do sal wystawowych resztę
pokoi na trzecim piętrze. Po przeprowadzeniu wymienionych robót
Dom Matejki odzyskał częściowo charakter zabytkowego domu miesz-
czańskiego o trójtraktowym rozkładzie pokoi.
W czasie remontu powiększono też powierzchnię wystawową gma-
chu oraz dostosowano go do zwiększonej frekwencji zwiedzających.
Wystawę rozpoczynają dwie sale na pierwszym piętrze (ryc. 3),
z których pierwsza zapoznaje, w oparciu o dokumenty, publikacje i foto-
240
podjęła wówczas remont bu-
dynku prowadzony pod kie-
rownictwem aren. Z. Hendla.
Przebudowa objęła wnętrze
i częściowo fasadę (ryc. 1). Nie
zlikwidowano natomiast loka-
lu sklepowego na parterze ani
też nie włączono w zespół sal
wystawowych pokoi na trzecim
piętrze z wyjątkiem pracowni.
Przystępując zatem w roku
1951 do remontu budynku na-
leżało, niezależnie od założe-
nia koniecznych instalacji tech-
nicznych oraz wymiany szere-
gu zbutwiałych stropów, przy-
wrócić mu w granicach możli-
wości pierwotny zabytkowy
charakter oraz wydobyć te
fragmenty zabytkowe, które
jeszcze w ubiegłym wieku zo-
stały w czasie przebudowy
przysłonięte.
Odtworzono więc pierwot-
ny wygląd sieni (ryc. 2) wybu-
Ryc. l. Dom Jana Matejki, widok fasady rzając przecinający ją filar
i zakładając posadzkę z płyt
kamiennych, zlikwidowano lokal sklepowy tworząc na jego miejscu
gabinet kustosza (łączyła się z tym konieczność przebudowy dolnej
partii frontowej oraz założenie cokołu kamiennego), zniesiono pomosty
w klatce schodowej, na skutek czego otwarto szyb świetlny i wprowa-
dzono w ten sposób do budynku więcej światła, podwyższono poziomy
kilku pokoi, odsłonięto i odrestaurowano trzy zabytkowe stropy drew-
niane, w tym jeden z datą 1717, wykonano kilka żelaznych krat, zmie-
niono szereg fragmentów architektonicznych celem przywrócenia im
wyglądu z czasów Matejki oraz włączono do sal wystawowych resztę
pokoi na trzecim piętrze. Po przeprowadzeniu wymienionych robót
Dom Matejki odzyskał częściowo charakter zabytkowego domu miesz-
czańskiego o trójtraktowym rozkładzie pokoi.
W czasie remontu powiększono też powierzchnię wystawową gma-
chu oraz dostosowano go do zwiększonej frekwencji zwiedzających.
Wystawę rozpoczynają dwie sale na pierwszym piętrze (ryc. 3),
z których pierwsza zapoznaje, w oparciu o dokumenty, publikacje i foto-
240