DOI Artikel:
Dzieduszycki, Antoni: Obrazy Alessandra Magasca w Zbiorach Polskich
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0246
Kilka z nich tworzy silniejsze akcenty kolorystyczne: czerwony kocioł
po lewej, żółte beczułki po prawej i niebieska draperia obok półpancerza.
Tłem tej grupy są zrujnowane arkady, szare z odcieniami ceglastymi,
tworzące jakby równoległy do płaszczyzny płótna ciąg, wybiegający poza
ramy obrazu. W następstwie tego powstało bliżej nieokreślone „rozcią-
gnięcie” przestrzeni na boki, zrównoważone dzięki wprowadzeniu po bo-
kach obrazu ciemnych kulis w postaci ruiny po lewej i fragmentu arkady
po prawej.
Za arkadami widoczny jest zamglony, szaroróżowy pejzaż ruin, nie-
omal zlewający się z niebem utrzymanym w perłoworóżowej tonacji, z na-
rastającą stopniowo ku górze przewagą tonów chłodnych — niebieskich
i fioletowych.
Pasmo ruin w głębi spełnia tę samą rolę co arkady: jest jakby prostym
zamknięciem przestrzeni, a jego kontur stanowi jakby echo konturu po-
staci grupy figuralnej.
W związku z przesunięciem w lewo filaru z niszą, będącego głównym
akcentem pionowym w obrazie, powstała asymetryczność kompozycji,
która została wyrównana akcentem wieży w pejzażu.
Zgodnie z pionowym formatem płótna artysta wprowadził przewagę
akcentów wertykalnych, ustawionych w kilku planach i przesuniętych
w stosunku do siebie. Akcenty te mają wyraźny rytm, na przemian słaby
i silny. Jednak dzięki podniesieniu horyzontu do trzech czwartych wyso-
kości obrazu oraz pozostawieniu pasma nieba nad arkadami filarów kom-
pozycja nie ma charakteru zdecydowanie wertykalnego.
Przestrzeń jest podzielona na dwie zasadnicze strefy: w pierwszej wi-
dzimy postacie wraz z przedmiotami, w drugiej ruiny.
Kolorystyczna kompozycja obrazu wykazuje zróżnicowanie stref na-
tężenia tonów ciepłych. Strefa przedmiotów na pierwszym planie jest
brązowokawowa, pas na wysokości postaci nabiera odcieni czerwonych.
Ruiny w głębi szaroróżowe, niebo nad nimi chłodniejsze, z przewagą tonów
niebieskofioletowych. Górna część arkad posiada znów cieplejszy koloryt,
czerwonoszary, zaś wąski pas nieba, widoczny nad arkadami, jest ciemny,
fioletowoszafirowy.
Kontrasty barwne są silniejsze w dolnej części obrazu. Równocześnie
z ich osłabieniem w górnej części następuje osłabienie kontrastów świa-
tłocieniowych oraz stopniowe powiększenie się „zamglenia”, co pociąga
za sobą wrażenie pogłębienia przestrzeni. Zachodzi tu zjawisko tzw. pers-
pektywy powietrznej.
Światło w obrazie jest intensywne, jakby reflektorowe, ale nie ostre;
zdaje się ono przebijać poprzez warstwę mgły, a odcina fragmenty postaci
i przedmiotów tak silnie, że reszty ich trzeba się niemal domyślać. Na-
strzępione, jasne plamy tworzą wraz z plamami barw kontrastowych
16 — Rozprawy i Sprawozdania
241
po lewej, żółte beczułki po prawej i niebieska draperia obok półpancerza.
Tłem tej grupy są zrujnowane arkady, szare z odcieniami ceglastymi,
tworzące jakby równoległy do płaszczyzny płótna ciąg, wybiegający poza
ramy obrazu. W następstwie tego powstało bliżej nieokreślone „rozcią-
gnięcie” przestrzeni na boki, zrównoważone dzięki wprowadzeniu po bo-
kach obrazu ciemnych kulis w postaci ruiny po lewej i fragmentu arkady
po prawej.
Za arkadami widoczny jest zamglony, szaroróżowy pejzaż ruin, nie-
omal zlewający się z niebem utrzymanym w perłoworóżowej tonacji, z na-
rastającą stopniowo ku górze przewagą tonów chłodnych — niebieskich
i fioletowych.
Pasmo ruin w głębi spełnia tę samą rolę co arkady: jest jakby prostym
zamknięciem przestrzeni, a jego kontur stanowi jakby echo konturu po-
staci grupy figuralnej.
W związku z przesunięciem w lewo filaru z niszą, będącego głównym
akcentem pionowym w obrazie, powstała asymetryczność kompozycji,
która została wyrównana akcentem wieży w pejzażu.
Zgodnie z pionowym formatem płótna artysta wprowadził przewagę
akcentów wertykalnych, ustawionych w kilku planach i przesuniętych
w stosunku do siebie. Akcenty te mają wyraźny rytm, na przemian słaby
i silny. Jednak dzięki podniesieniu horyzontu do trzech czwartych wyso-
kości obrazu oraz pozostawieniu pasma nieba nad arkadami filarów kom-
pozycja nie ma charakteru zdecydowanie wertykalnego.
Przestrzeń jest podzielona na dwie zasadnicze strefy: w pierwszej wi-
dzimy postacie wraz z przedmiotami, w drugiej ruiny.
Kolorystyczna kompozycja obrazu wykazuje zróżnicowanie stref na-
tężenia tonów ciepłych. Strefa przedmiotów na pierwszym planie jest
brązowokawowa, pas na wysokości postaci nabiera odcieni czerwonych.
Ruiny w głębi szaroróżowe, niebo nad nimi chłodniejsze, z przewagą tonów
niebieskofioletowych. Górna część arkad posiada znów cieplejszy koloryt,
czerwonoszary, zaś wąski pas nieba, widoczny nad arkadami, jest ciemny,
fioletowoszafirowy.
Kontrasty barwne są silniejsze w dolnej części obrazu. Równocześnie
z ich osłabieniem w górnej części następuje osłabienie kontrastów świa-
tłocieniowych oraz stopniowe powiększenie się „zamglenia”, co pociąga
za sobą wrażenie pogłębienia przestrzeni. Zachodzi tu zjawisko tzw. pers-
pektywy powietrznej.
Światło w obrazie jest intensywne, jakby reflektorowe, ale nie ostre;
zdaje się ono przebijać poprzez warstwę mgły, a odcina fragmenty postaci
i przedmiotów tak silnie, że reszty ich trzeba się niemal domyślać. Na-
strzępione, jasne plamy tworzą wraz z plamami barw kontrastowych
16 — Rozprawy i Sprawozdania
241