Lssi. XI. TIT. r.
323
rogabat super obje&o litis L. 9. §. 1. h. quod
hunc usum habebat, ut se vel ab onero
probationis liberaret, L. 2. & 3. h. vel plus
petitionis poenam evitaret L. 4. pr. h. L. r.
pr. Imo reus per mendacium negaris se poena
infitiationis onerabat. Qui vero confitebatur»
tanquam ex nova caufia & ex novo promisso
novam intuitu objedli litis contrahebat obliga-
tionem L. 11. §. 1. b. Sic vero Romani interroga-
tionibus utebantur, vel ad fundandam actio-
nem jam competentem, vel ad novam aciio-
nem quaerendam. Enata est inde interroga-
toria actio, quae adjeftitiae erat qualitatis, led
postea in desuetudinem abiit L. 1. §. 1. h.
§. II. Hodie, licet modus procedendi, qui
Romanis in judicio usii veniebat , in nostris
judiciis exulet, interrogationum tamen usus
in judicio super est, ob alios tamen fines.
Nam non judex solum, sed'etiam litigans,
interrogandi facultatem habet. Haec judici
in omni caufa, & in quavis judicii parte3 com-
petit, quatenus interrogationem ad caufiam
inssruendam pertinere, ha eque ipsa decifionem
litis promoveri polle sentit. Recefs. Imper.
de anno 1654. §. 41. in fin. clem. 2. de V. S. imo
illi qui relponlionem denegat 3 poenam con-
fiejji minari potest leyser. fipec. 120. mea.3.
In causa tamen criminali3 quae inquisitorio
procestu pertraftanda tota fere interrogatio-
nibus absolvitur, merito ea sunt supponenda,
sine quibus procelliis criminalis in se speela-
tus locum non habet.
X 2 . §. III,
323
rogabat super obje&o litis L. 9. §. 1. h. quod
hunc usum habebat, ut se vel ab onero
probationis liberaret, L. 2. & 3. h. vel plus
petitionis poenam evitaret L. 4. pr. h. L. r.
pr. Imo reus per mendacium negaris se poena
infitiationis onerabat. Qui vero confitebatur»
tanquam ex nova caufia & ex novo promisso
novam intuitu objedli litis contrahebat obliga-
tionem L. 11. §. 1. b. Sic vero Romani interroga-
tionibus utebantur, vel ad fundandam actio-
nem jam competentem, vel ad novam aciio-
nem quaerendam. Enata est inde interroga-
toria actio, quae adjeftitiae erat qualitatis, led
postea in desuetudinem abiit L. 1. §. 1. h.
§. II. Hodie, licet modus procedendi, qui
Romanis in judicio usii veniebat , in nostris
judiciis exulet, interrogationum tamen usus
in judicio super est, ob alios tamen fines.
Nam non judex solum, sed'etiam litigans,
interrogandi facultatem habet. Haec judici
in omni caufa, & in quavis judicii parte3 com-
petit, quatenus interrogationem ad caufiam
inssruendam pertinere, ha eque ipsa decifionem
litis promoveri polle sentit. Recefs. Imper.
de anno 1654. §. 41. in fin. clem. 2. de V. S. imo
illi qui relponlionem denegat 3 poenam con-
fiejji minari potest leyser. fipec. 120. mea.3.
In causa tamen criminali3 quae inquisitorio
procestu pertraftanda tota fere interrogatio-
nibus absolvitur, merito ea sunt supponenda,
sine quibus procelliis criminalis in se speela-
tus locum non habet.
X 2 . §. III,