sMaMMKW,
394 p. zzi c^pyrzzz.
EracAm nec deorsum pendeant, nec supra ocu-
los attollantur, nec, niAinaAeAu vehementlori,
immodice projiciantur. SiniArum plerumque qui-
escit. EracAir' mo&raia pro/e^o, inquit Fabius,
ye7Ms//is &M/nerss, _/e su pro/e^eu-
^a %MM% risg&s cmrl/uuos 6s ^ecuAveules loros ?%a-
ar/we tsecet. ^ <?UM7% _/pgrzq/iMS quitl
tslreu^M7K e/?, Ml ; Saxa atque solitudines vo-
ci respondent, r^/paiiatar* ia lotMs, 6? z'p/a gao-
da7M7Morio _/o caw ge^u /aa&'i 07*atio.
JMaaas miram in aAione vim habent, ac paene
ipsam, ut Fabius loquitur, verborum copiam per-
sequuntur. Optime autem manus a hni&ra parte in-
cipit , & in dextra deponitur. Hic veteres artifi-
ces illud reAe adjecerunt, ut manus cum sensu &
inciperet & deponeretur; alioqui enim aut ante vo-
cem erit geAus aut poA vocem: quod eA utrum-
que deforme. Tolli manum supra oculos, demitti
infra peAus iidem vetant. Manus porro AniAra
nunquam ybsa geAum re Ae facit; dextrae se fre-
quenter accommodat.
In peuMw denique observantur /lalus & su-
cemus. Prolato dextro Aare, & eamdem manum
ac pedem proferre deforme eA. In dextrum incum-
bere interim datur, sed aequo peAore; quem ta-
men comicum magis, quam oratorium, geAum
appellat Fabius. Male etiam in AniArum pedem in-
AAentium dexter ant attolitur aut summis digitis
suspenditur. Varicare supra modum non concedi-
tur. — Inceslutn Cicero vuit eAe rarum , neque
ita longum. Recedere senAm datur; resilire nun-
quam permittitur. — Addam ex Quintiliano; #%-
iod ^ M&7K uece^e e/1,
regmare maarnme motiuTM.
g. 250.