Studia muzealne / Muzeum Narodowe w Poznaniu (2.1957)

12. Hołd Trzech Króli, kwatera tryptyku z Warty
Fot. Muzeum Narodowe w Warszawie

rystyka, uwydatniona zwłaszcza, gdy chodzi o wiek i aparycję apostołów. Wskutek rozszerzenia
budowy grupy uległo osłabieniu wrażenie kręgu postaci, tak uchwytne i wyraźnie sformuło-
wane na rycinie.
Zesłanie Ducha Św. (ryc. 15a). Przede wszystkim rzuca się w oczy zupełnie odmienne widze-
nie architektury. Zamkniętemu, przesklepionemu wnętrzu o surowych ścianach, jakie widzimy
na drzeworycie, przeciwstawiona została skrótowo pojęta, niemal symbolicznie potraktowana
architektura wycinkowa: para kolumn otwierających widok na ramowo zaznaczony w głębi
pejzaż, po prawej przestrzeń architektoniczna, urywająca się na podobieństwo portyku pro-
wadzącego na ulicę miasta. Duży fragment zabudowań — domy, wieże warowne, budowle cen-
tralne— podkreślają charakter wielkomiejski. Postać Madonny podąża ściśle za myślą prze-
wodnią graficznego przekazu; natomiast apostołowi©, mimo że powtarzają w zasadzie układy
wzoru, są scharakteryzowani odmiennie, wykonują na ogół inne gesty, reprezentując zgoła
odrębne typy realistyczne.
Modlitwa w Ogrojcu (ryc. 16a). Poza odmiennym potraktowaniem obrazu — zredukowana
ilość masywów górskich i zadrzewienia, przy jednoczesnym wprowadzeniu dalekiego pasma
gór oraz motywu drewnianego płotu, zamykającego dostęp do Oliwnego Ogrodu — układ postaci
nawiązuje bardzo wiernie do plastycznego tekstu ryciny. Różnice widoczne w dyslokacji figur
spowodowane zostały odmiennym formatem kompozycji.
Ecce Homo (ryc. 17a). Poza drobnymi zmianami, widocznymi dobrze na załączonych repro-
dukcjach, kompozycja graficzna przejęta została niemal że dosłownie.
Piłat umywa ręce (ryc. 18a). Z ryciny Schaufeleina zapożyczony został jedynie motyw
postaci Piłata i jego rękodajnego. Dwuosobowej tej grupie malarz zapewnił wyraz zupełnie

83