Sylloge commentationum theologicarum (2.1801)

152 Eifenlokr: argumenta ab apotog. fec. 11.
Philosophis igitur diuinam naturam explicanti-
bus non tantum opponunt Atheorum nomine fa-
mosos, sed et illos ipsos inter se committunt ita,
vt enumerent verbi causa, quae philosophorum
quisque statuerit rerum omnium principia, di-
uersas, quas singuli secuti hnt, de Diis, eorum
natura ac origine, sumtno bono, morum prae-
ceptis opiniones. Neque veteres tantum hac ra-
tione exagitant, sed et recentiores philosophos,
eosque saniores, Platonem dico, cui plurimum
alias fauent, et Ariftotelem; eosdem enim alii
in pugnam illam quali omnium contra omnes im-
mittunt, alii seorsim adgrediuntur. Jujiinus
M. i), vt hoc vtar, reprehensa veteris philo-
sophiae discordia, duumuiros illos magni nomi-
nis philosophos, quos tanquam omnium prae-
slantissimos religionis suae magistros ethnici ce-
lebrabant, ita adoritur, vt primum nec hos ve-
ra a magiltris, quibus carere nullo modo potue-
rint, didicilTe moneat, deinde probans non so-
lum, quantum sibi inuicem per grauiora philo-
sophiae capita contradicant, seque mutuo euer-
tant, sed et ipsorum et adhibitis exemplis maxi-
me Platonis inconstantiam accusans eos in rubo-
rem dare connitatur. Eosdem vt ignorantiae
conuincat, prouocat alibi h) ad Socratem, qui
ab ipso oraculo daixvrm croCsiooTOiTcs ce-
lebra-
i) 1. e. cs. Apot. II. §. 13. p. 97.
k) Cohort. §. 36. p. 32 sq. Similem locum vid. Ths*
*ph, ad Aut. 1. II. §. 8. P. 354*