Sylloge commentationum theologicarum (4.1803)

in interpretatione libb. sacr. 113
habent vsam loquendi e), in omnibus linguis
dominari solitum, eumque, vt lepide ait Cice-
ro, {de Orat lib. II. c. 38.) non aurificis sta-
tera , sed quadam populari trutina examinan-
dum, Hic vero quum fuisset ab initio arbitra-
rius, nec legibus certis adstrictus, postea ta-
men etiam peritis bene dicendi ita se probauit,
Vt vel naeui defectusque orationis, antea per
negligentiam quandam admissi, nunc ab huius»
modi auctoritate haud uarum commendationis
acciperent, vel saitem vitiositatis netam effuge-
rent Q. Quod si quis solerter reputauerit, at-
que
e) Faciunt huc verba Tac. Perijonii ad Sanctu
Miner», lib. I. c. XIII. p 91. 97- “^7*,s elegem«
tiori breuitate limauit Longas illas locutiones. Multi
veteres adhibuerunt ellipfes magis ex vsu, quam
cum /cientia aut intellectu eilipfeoi, quaeue ehis j lip-
piendae fit ratio.” Vnde Idem ille ad lib IV. c II.
p. 527. tum ex continuo phrasiuni vsu, tum ex Jevfu
ipfe facile coguosci posse iudicat, quae in omnibus
linguis homines paullatim in loquendo omiserint.
Quod Viri iudicium quomodo circurnscribendum
esse videatur, postea admonebitur.
s) luuat hic adseribere, quae Eknestivs, germanus
in primis grammaticae et bermeneuticae artis ma-
gister, hanc in rem pronunciauit in lnjiit. Interpr.
sl. T. P. I Sect. II. C, II. §. 16. “Non potejl
inquit Ille, “ime vitiosum in dicendo putari, quod
tonjlans vfus etiam peritorum bene dicendi probauit.
Itaque et anomaliae grammaticae , quae Junt s ormae
recedentes ab lege dicendi, non modo in vitio non
habentur, fed etiam ita necejsario, pt opter consttettt*
dintm, vsurpantur, vt, qui ab iis in dicendo abet »
4.. H ret.