Sylloge commentationum theologicarum (5.1804)

matura merati.

343

carerent, nili subinfcelligenda crederetur inuc-
catio eiusdem Dei vitoris et vindicis periurii,
quem tessem et adiutorem iurisiurandi vere ser-
uandi nobis expetiueramus. — lam vero in
hac quam modo in medium protulimus iurisiu*
randi notione, sat pingui illa, quidem, adhue
essormanda . ne potius dicam deformanda, mul-
ti fuerunt Viri alias doctissimi, ingeniaque prae-
ter rem misere desatigarunt. Siquidem fuerunt,
qui tantum abesse existimarent, vt poenae, ad
quam nobis , vbi scientes fallamus , infligendam
summum numen iurantes prouocamus, immissio,
eiusque immittendae modus, liberrimae Dei vo-
luntati permittatur, vt potius, hac iudicii mode-
stia nondum contenti, Deum hac inuocatione
vel obligari perhibeant ad poenas et quidemeas-
dem peieranti immittendas, quas sibi impreca-
tus sit ipse. Quid? quod vnus ex illis, b. Io♦
Dav. MickaeliSy de republica literaria cetero-
quin optime promeritus, non erubuerit conten-
dere: Deum, vbi iurando inuocatus sit, sideius-
slonis nomine ad satisdandum, i. e. ad punien-
dum ita obligatum esse, vt hoc ossicio solui ne-
queat, nisi arbitrio eius, qui iusiurandum ac-
ceperit q')! Sed missis his argutiis atque minu-
tiis , missis praeter iam commemoratas, reliquis
iurandi formulis, tam antiquitus quam hodie
vsurpari solitis, quae quidem, in summo licet
verborum varietate, ad vnam tamen omnes tan-
Y 4 quam
q) cs. I. D Michaelis Morai, ed a. S. V. Staud-
lin. Gottiog. 1793. Voi, p. 245.