DOI issue:
[Argvmentvm] IV.
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.25953#0092
S8 JNilzfck: de Mscrimine
nondum satis discernerent, referre tentabant.
Atque haec sententia certa ex parte et certo
quodam sensu admitti potest.. Etsi enim lex
mentis vim damnandi nunquam perdere potest,
quin reliquam quoque vim amittat ac tota in-
tereat. tamen in hominem vere pium illam non
amplius exserit, sed solam vim imperandi. Nec
dubitare licet. Paulum legis damnationem qua-
tenus ea ab homine sentiatur ad ipsam quoque
mentis legem retulisse, cum locum habere non
possit damnatio diuina, in quam lex interna non
consentiat. Sed Paulus tamen , vbi de legis
abrogatione loquitur, non intelligere potest
ipsam mentis legem, quatenus haec pios Chri-
stianos non amplius condemnet. Nam haec
animi immutatio moralis, quae omni tempce,
ante et post Christum, locum habuit et in An-
gulorum hominum potestate est, nullo modo
dici poterat abrogatio legis per Messiam demum
facta. (Rom. X. 4. Gal. III, 19.) Neque Apo-
stolus abrogationem in ea ponit, quod lex iure
damnandi sed quod ea vi obligandi (Gal. IV,
1-7. Rom. VII, 1-6.) priuata sit propter il-
lam damnandi et cogendi vim, verae emendatio-
ni inimicam. Ex quo necessario sequitur, ab-
rogatam quidem a Paulo dici legem diuinam,
eamque argumenti moralis, sed eiusmodi legem,
cuius imperium celstire possit, h. e. non inter-
nam mentis legem , quae est immutabilis et ae-
terna, sed externam, scriptam, certo tempore
modoque (Gal. III, 19.) latam et publice in-
1 tro-
nondum satis discernerent, referre tentabant.
Atque haec sententia certa ex parte et certo
quodam sensu admitti potest.. Etsi enim lex
mentis vim damnandi nunquam perdere potest,
quin reliquam quoque vim amittat ac tota in-
tereat. tamen in hominem vere pium illam non
amplius exserit, sed solam vim imperandi. Nec
dubitare licet. Paulum legis damnationem qua-
tenus ea ab homine sentiatur ad ipsam quoque
mentis legem retulisse, cum locum habere non
possit damnatio diuina, in quam lex interna non
consentiat. Sed Paulus tamen , vbi de legis
abrogatione loquitur, non intelligere potest
ipsam mentis legem, quatenus haec pios Chri-
stianos non amplius condemnet. Nam haec
animi immutatio moralis, quae omni tempce,
ante et post Christum, locum habuit et in An-
gulorum hominum potestate est, nullo modo
dici poterat abrogatio legis per Messiam demum
facta. (Rom. X. 4. Gal. III, 19.) Neque Apo-
stolus abrogationem in ea ponit, quod lex iure
damnandi sed quod ea vi obligandi (Gal. IV,
1-7. Rom. VII, 1-6.) priuata sit propter il-
lam damnandi et cogendi vim, verae emendatio-
ni inimicam. Ex quo necessario sequitur, ab-
rogatam quidem a Paulo dici legem diuinam,
eamque argumenti moralis, sed eiusmodi legem,
cuius imperium celstire possit, h. e. non inter-
nam mentis legem , quae est immutabilis et ae-
terna, sed externam, scriptam, certo tempore
modoque (Gal. III, 19.) latam et publice in-
1 tro-