Sylloge commentationum theologicarum (6.1805)

164

Noefselt: in locum

saepe fallit, sed intelligendo., peruenitur ad
cognitionem eorum, quae per loquendi vsutn
non insunt quidem in verbo, sed cum illo con-
ueniunt tamen, tamquam addita sapiente scr.I-
ptoris arbitrio, qui vnum requirens verbum,
quo plura colligata exprimeret, nec tamen re-
periens , noua quadam forma auget, quod iacn
vsu frequentatum est, verbum.
Haec si ad illustrandam vim rJT^o(^yiTelciS
transferantur, TtpoCprrva vniuerse sunt qui elo-
quuntur aliquid et prositentur, ita vt nondum
definitum sit ssue quid sit illud quod edicant aut
quonam e sonte hauserint, siue quomodo id
enuncient. Nam illa vel insinita possunt effle
h. e. doctrinis contineri et decretis quae ad cre-
dendum aut agendum fugiendumque proponun-
tur, vel res in sacto positae, veluti quae futurae
et exspectandae sunt; eademque vel ab ipsius
loquentis ingenio aut sensu aut commentatione
profecta, ab aliis quoque accepta, vel ex affla-
tu aliquo diuino siue orta siue illi tributa, cum
is, qui loquitur, ipse non intelligat, quomodo
vi sua et natura ea repererit, nec sibi ab alii§
tradita meminerit. Quae quidem siue dilucide
siue obscure proloquitur, vt, quae dixerit, ab
audientibus legentibusque, ad eius mentem,
percipi poliint aut minime intelligi. Hoc omni
varioque, siue late patenti siue angustiori, sen-
su, irgoCpriTs/a dicitur in diuinis Christianorum
libris. Quonam autem hoc nostro in loco vsur-
paue-