Sylloge commentationum theologicarum (6.1805)

i6o Noejselt: in locum
angustiorem conclusa, et quomodo s. quatenus
terminata fuerit? neque enim vitra haec vesti-
gia addendo aut detrahendo progredi licet, ne
Paullo obtrudamus quae lint ab eius coniilio
aliena. Atqui in hac omni Paulli oratione ni-
hil reperio, quod ad finitam quandam vim hu-
ius verbi ducat, nisi primum, quod tamquam
disiuncta constituat v. io. 'n^o^meictv ,et yen]
'yAwVirwv h. e. facultatem animo sensa expri-
mendi diuersis linguis, iisdemque, vt cap XIV.
docet, adhibitis apud eos, qui earum intelli-
gendarum facultatem nullam haberent; ex quo
sit, vt Tt(>o(Pt)TetoL versu io. et cap. XIV., vbi
haec quae diximus , disiunguntur, sit in facul-
tate perspicuc s. ita loquendi, vt ab audienti-
bus, quae vellet orator, percipi pollet. Di-
cat autem forsitan aliquis: eandem vim esse in
vtroque Koyoo croQlac et yvooo-evg , in quo, si.
quidem auditoribus esset profuturus, perspicui-
tas minime desiderari deberet, et Paullum ta-
men ab illo vtroque dono diuersam rnpo(p’/\Tslxv
constituisse. Sed manet illa diuersitas, etiam
si nostra interpretatio admittatur. Licebat enim
iis, qui 'hayov arotylot,g aut yvcoor.ecog accepissent,
etiam lingua vti sibi familiari, quamquam aliis
quibusdam incognita, atque, vt Paullus ait
c. XIV, 1. Deo loqui, et ad Juam ipsorum vti-
litatem (sssutg? ohohofiHv) vers. 5.; quod se-
cus erat in prophetis, quibus data erat facultas
ad aliorum intelligentiam loquendi, quique
tum, cum barbaram linguam adhiberent h. e.
non