Sylloge commentationum theologicarum (6.1805)

ad v. 9» epist. ludae.

197

tes et de re publica bene meritos, a cotnmuni
hominum plebe, dura viuerent, distinctos, post
mortem ad sedes iidereas euexit antiquitas.
Quos enim e cae:o delatos atque a Diis satos
coluerat, hos post vitam bene actam in caelo
collocandos et familiae Deorum inserendos pu-
tauit. Inde Veterum apotheosis ex Aegypto
in Graeciam et in plagas orientales profecta;
inde diuina classis semideorum et heroum, na-
tiua virtute medium Deos inter et homines lo-
cum occupantium; inde proborum post mor-
tem cum Diis superis contubernium.
Vbi primo aduertendum est illud, hoc ho-
nore non eos inlignitos esse, qui iustitiam mo-
ralem summo studio coluerunt, (de hac enim
non hominibus sed soliDeo condat,) sed qui ci«
uilem, optimos principes, insignes belli duces,
inuentores artium atque scientiarum; dein nec
hoc praetermittendum est silentio, alium apud
Hebraeos, alium apud alias gentes consecratio-
nis ritum fuilTe. Cum enim Hebraei ex tradi-
tione accepissent, hominem a Deo e limo terrae
esse formatum et spiritu oris eius animatum,
adeoque e duabus partibus constare, nec ani-
mam line corpore, nec corpus sine anima posse
subsistere, legitima conclusione inferebant, ani-
mabus in orco detentis olim corpus esse red-
dendum , adeoque resurrectionem corporum
esse suturam; sed nec vita functos, quos et
gloria populi et gratus animi sgnsus et viri di-
uina