Sylloge commentationum theologicarum (6.1805)

*98

Confecratio NIo sis

uina virtus e communi sorte eximebat, viuere
apud Deum posse statuebant, nisi vna cum ani-
ma limul et corpus in beatas sedes transfe-
ratur.
Hinc alius quidem apud hos est consecratio-
nis seu apotheoseos ritus ; idem vero sensus est,
eademque ratio. Huc referenda est consecratio
Henochi, qui septimus ab Adam et virtutis (tu-
dio et prophetiae dono inter homines excelluit,
Gen. V, 24. Hebr. XI, 5. ep. Iud. v. 14. 15.
Et facti sunt, referentibus sacris litteris, omnes
dies Henoch trecenti sexaginta quinque (non
sine vano augurio totidem anni, quot annus so-
laris dies comprehendit) ambulauitque cum Deo
et non adparuit, quia tulit eum Domitius.
Modus hic consecrationis simplicisiimus ad-
ime est.
Augustior est consecratio Eliae, insignis
huius legis Mosaicae et Reipublicae ludaicae re-
stauratoris, 1 Reg. IV. “Factum est, legitur
in sacro Codice, quum leuare vellet Dominus
Eliam per turbinem in caelum, ibant Elias et
EHsaeus de Galgalis dixitque Elias ad Elisaeum:
Sede hic, quia Dominus misit tae vsque in
Bethel. Cui ait EHsaeus: ViuitDominus et vi-
uit anima tua quia non derelinquam te Cum-
que deseeridissent Bethel, egredi sunt filii pro-
phetarum, qui erant in Bethel , ad Elisaeum et
dixerunt ei: Nunquid nosti, quia hodie Domi-
nus tollet Dominum tuum a te? Qui respondit:
Et