Sylloge commentationum theologicarum (7.1806)

i 2 4 Zemisch: de arnlog. Unguar.
porum interuallo, atque etiam indole sua lon-
gius ab vnaquaque vetere distant, quam ipsae
inter se. Qui igitur recentioribus linguis qui-
busdam tantum adsueti lunt, in quibus iplis
plerique mediocriter modo versati sunt, nec eas
via et ratione quadam tractare didicerunt, ii
non modo ab earum scientia non adeo multum
in ceteris linguis intelligendis iuuantur, sed
saepe etiam impediuntur. Quibus enim semel
adsueuerunt suae linguae notionibus, eas fere
fubiiciunt verbis scriptoris antiqui, quibus sua
vocabula respondere existimant, ab vulgaribus
Lexicis decepti, aut ab imperitis magistris. Qua
ratione non assequuntur, quid ille cogitarit,
laborantque in omni dictionis modo, inprimis
in tropis veterum linguarum, ad quorum subli-
mitatem nostrae linguae non facile adsurgunt.
Omnino enim multa vitia interpretandorum ve-
terum librorum contrahuntur ab imperita com-
paratione cum nostra cogitandi ac dicendi ratio-
ne, cui a pueris adsueti sumus. Pueri enim,
cum nondum vsu aliquo discere potuerunt, qui4
loqui, et qua ratione dicendi vti soleat antiqui-
tas , plerumque antiquos illos scriptores de ver-;
bo in vernaculam linguam vertere assuefiunt.
Quicquid igitur in antiquis scriptoribus a no-
strae linguae tropis, figuris, loquendi modis
abhorret, id fere non intelligunt, cum ex ver-;
bis, v. c. Latinis, totidem Germanica fecerint,
et in eo quaerunt ac reperiunt, quod scriptori
nunquam in mentem venit. Hi postquam a pue-j
ris