Tibullus, Albius: Albii Tibulii Elegiae (Tölz, 1920)

IVITIAS ALIVS FVLVO
sibi congerat auro / Et teneat
culti iugera multa soli;
Quem labor adsiduus uicino
terreat hoste; / Martia cui
somnos classica pulsa fugent:

Me mea paupertas uita traducat inerti;
Dum meus adsiduo luceat igne focus.
Ipse seram teneras maturo tempore uites
Rusticus et facili grandia poma manu:
Nec Spes destituat, sed frugum semper aceruos
Praebeat et pleno pinguia musta lacu.
Nam ueneror, seu stipes habet desertus in agris
Seu uetus in trimo florida serta lapis:
Et quodcumque mihi pomum nouus educat annus,
Libatum agricolae ponitur ante deo.
Flaua Ceres, tibi sit nostro de rure corona
Spicea, quae templi pendeat ante fores:
Pomosisque ruber custos ponatur in hortis
Terreat ut saeua falce Priapus aues.
Vos quoque, felicis quondam,nunc pauperis agri
Custodes,fertis munera uestra,lares:
Tunc uitula innumeros lustrabat caesa iuuencos:
Nunc agna exigui est hostia parua soli:
Agna cadet uobis, quam circum rustica pubes
Clamet 'io messes et bona mna date/
Iam modo iam possim contentus umere paruo

vi