Tibullus, Albius: Albii Tibulii Elegiae (Tölz, 1920)

Vt domus hostiles praeferat exuuias:
Me retinent uinctum formosae uincla puellae,
Et sedeo duras ianitor ante fores.
Non ego laudari curo, mea Delia: tecum
Dum modo sim, quaeso segnis inersque uocer.
Te spectem; suprema mihi cum uenerit hora,
Te teneam moriens deficiente manu.
Flebis et arsuro positum me; Delia, lecto,
Tristibus et lacrimis oscula mixta dabis.
Flebis: non tua sunt duro praecordia ferro
Vincta, nec in tenero stat tibi corde silex.
Illo non iuuenis poterit de funere quisquam
Lumina; non uirgo; sicca referre domum.
Tu manes ne laede meos, sed parce solutis
Crinibus et teneris, Delia; parce genis.
Interea; dum fata sinunt, iungamus amores:
Iam ueniet tenebris Mors adoperta caput:
Iam subrepet iners aetas, nec amare decebit,
Dicere nec cano blanditias capite.
Nuncleuis esttractandaVenus;dum frangere postes
Non pudet et rixas inseruisse iuuat.
Hic ego dux milesque bonus: uos; signa tubaeque,
Ite procul, cupidis uulnera ferte uiris:
Ferte et opes: ego composito securus aceruo
Despiciam dites despiciamque famem.

VIII