DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.8503#0016
■ι
Είΰαγωγτι
όπως προ χιλίων έτών και επτακοσίων τον του Παυσανίου,
δστις περί του θησαυρού του Μινύου έ'γραφεν. οτι είναι αθαΟμα
των έν Ελλάδι αύτη και των έτέρωΟι ούδενός ύστερον».
Ούτε τά μνημεία ό'μως ταΟτα,ό'σον μεγαλοπρεπή και αληθώς
κυκλώπεια και άν είναι, ούτε ή επική ποίησις, όσονδήποτε
παραστατικήν γλώσσαν, όσονδήποτε ύψηλάς και λαμπράς, τών
μνημείων αντάξιους, εικόνας άν μεταχειρίζηται, έπήρκουν προς
μόρφωσιν ίοέας οπωσουν ακριβούς περί της ηρωικής εποχής
της Ελλάδος" διότι τά μεν μνημεία και μεμονωμένα είναι και
χρονολογικώς λίαν αόριστα, οί οέ ποιηταί τών ομηρικών επών
ζώντες αιώνας όλους ύστερώτερον τής ύμνουμένης εποχής δεν
ήδύναντο νά ΟεωρηΟώσιν άψευδεΐς αυτής μάρτυρες" δεν έπι-
στεύοντο μάλιστα και οσάκις, ώς άποδεικνύεται νυν, περιέγρα-
φον πράγματα αληθή. Ή άσπίς τοΟ Άχιλλέως π. χ., προς
κόσμον τής οποίας τόσα μέταλλα διαφόρων χρωμάτων μετε-
^ειρίσθη, κατά τον ποιητήν, ό Ήφαιστος, εθεωρείτο προ ολί-
γων άκόμη έτών γέννημα έ'ξοχον φαντασίας αδύνατον νά πραγ-
ματωΟή' πλάσματα καθαρά ποιητικής φαντασίας έπιστεύετο
οτι ήσαν και ή πολυτέλεια τών άνακτόρων του Μενελάου και
του Αλκινόου και Ό πολύς τών Μυκηνών χρυσός και έν γένει
παν ο,τι έφαίνετο άντιβαΐνον προς το γνωστόν του Ηροδότου
ρητόν, ότι « τή Ελλάδι πενίη αίεί κοτε σύντροφος έστι». Και
ή δυσπιστία αύτη ήτο δικαία. Διότι τά δύο ύπο το όνομα τοΟ
"Ομήρου μέχρις ημών περιελΟόντα αμίμητα ποιήματα, ή Ίλιάς
και ή Οόύσσεια, έποιήΟησαν έν ταϊς ίωνικαΐς άποικίαις τής
Μικρας Ασίας, και δεν έποιήΟησαν μεν ολόκληρα εν τινι ώρι-
σμένω βρα/εΐ χρονικω διαστήματι, άλλ' ηύςησαν και άνεπτύ-
χΟησαν έν μακρώ νρόνω προστιΟεμένουν εκάστοτε νέων προσώ-
πων και νέων έπεισοδίων περί τούς άρτ"ΐκούς πυρήνας, οπωσ-
δήποτε όμο^ς τήν μορφήν, ύφ ήν σήμερον σώζονται, δεν προσέ-
λαβον ή μεν Ιλιάς προ του έννάτου, ή δ' Όδύσσεια προ τού'
ογδόου προ Χρίστου αιώνος" ίσως ίκανώς βραδύτερον. Αί δέ
πράξεις, άς αμφότερα τά ποιήματα ίστορουσιν, ανάγονται εις
Είΰαγωγτι
όπως προ χιλίων έτών και επτακοσίων τον του Παυσανίου,
δστις περί του θησαυρού του Μινύου έ'γραφεν. οτι είναι αθαΟμα
των έν Ελλάδι αύτη και των έτέρωΟι ούδενός ύστερον».
Ούτε τά μνημεία ό'μως ταΟτα,ό'σον μεγαλοπρεπή και αληθώς
κυκλώπεια και άν είναι, ούτε ή επική ποίησις, όσονδήποτε
παραστατικήν γλώσσαν, όσονδήποτε ύψηλάς και λαμπράς, τών
μνημείων αντάξιους, εικόνας άν μεταχειρίζηται, έπήρκουν προς
μόρφωσιν ίοέας οπωσουν ακριβούς περί της ηρωικής εποχής
της Ελλάδος" διότι τά μεν μνημεία και μεμονωμένα είναι και
χρονολογικώς λίαν αόριστα, οί οέ ποιηταί τών ομηρικών επών
ζώντες αιώνας όλους ύστερώτερον τής ύμνουμένης εποχής δεν
ήδύναντο νά ΟεωρηΟώσιν άψευδεΐς αυτής μάρτυρες" δεν έπι-
στεύοντο μάλιστα και οσάκις, ώς άποδεικνύεται νυν, περιέγρα-
φον πράγματα αληθή. Ή άσπίς τοΟ Άχιλλέως π. χ., προς
κόσμον τής οποίας τόσα μέταλλα διαφόρων χρωμάτων μετε-
^ειρίσθη, κατά τον ποιητήν, ό Ήφαιστος, εθεωρείτο προ ολί-
γων άκόμη έτών γέννημα έ'ξοχον φαντασίας αδύνατον νά πραγ-
ματωΟή' πλάσματα καθαρά ποιητικής φαντασίας έπιστεύετο
οτι ήσαν και ή πολυτέλεια τών άνακτόρων του Μενελάου και
του Αλκινόου και Ό πολύς τών Μυκηνών χρυσός και έν γένει
παν ο,τι έφαίνετο άντιβαΐνον προς το γνωστόν του Ηροδότου
ρητόν, ότι « τή Ελλάδι πενίη αίεί κοτε σύντροφος έστι». Και
ή δυσπιστία αύτη ήτο δικαία. Διότι τά δύο ύπο το όνομα τοΟ
"Ομήρου μέχρις ημών περιελΟόντα αμίμητα ποιήματα, ή Ίλιάς
και ή Οόύσσεια, έποιήΟησαν έν ταϊς ίωνικαΐς άποικίαις τής
Μικρας Ασίας, και δεν έποιήΟησαν μεν ολόκληρα εν τινι ώρι-
σμένω βρα/εΐ χρονικω διαστήματι, άλλ' ηύςησαν και άνεπτύ-
χΟησαν έν μακρώ νρόνω προστιΟεμένουν εκάστοτε νέων προσώ-
πων και νέων έπεισοδίων περί τούς άρτ"ΐκούς πυρήνας, οπωσ-
δήποτε όμο^ς τήν μορφήν, ύφ ήν σήμερον σώζονται, δεν προσέ-
λαβον ή μεν Ιλιάς προ του έννάτου, ή δ' Όδύσσεια προ τού'
ογδόου προ Χρίστου αιώνος" ίσως ίκανώς βραδύτερον. Αί δέ
πράξεις, άς αμφότερα τά ποιήματα ίστορουσιν, ανάγονται εις