DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.8503#0172
158
Θρησκεία
χρόνων τόπων ή άρχαιότης αυτών αποδεικνύεται έξ αυτής της
πρωτοπλάστου τέχνης των (εικόνας ίδε πίν. 4 άρ. 9 και 10),
διότι το κάτω σώμα των αποτελεί συνηθέστατα άπλους κύλιν-
δρος ή κόλουρος κώνος, το δέ στήθος των είναι πεπλατυσμένον
ώς σανίς έφ' ής διακρίνονται δύο έξοχα! δηλουσαι τους μαστούς"
χειρών άλλοτε μεν στερούνται έντελώς (άρ. 10) άλλοτε δ' ε-
χουσιν άντ' αύτών δύο πτερυγοειδείς αποφύσεις (άρ. 9). Ή
κεφαλή των ομοίως είναι δλως άμορφος , φοροΰσι δ' έπ' αυτής
τά έχοντα τάς πτερυγοειδείς άποφύσεις στεφάνην, ύφ' ήν δια-
κρίνεται ή κόμη κατερχομένη έπί τών νώτων' επί τών άλλων
κατ' έξαίρεσιν μόνον βλέπομεν την στεφάνην. Πλην τών δύο
τούτων κοινοτάτων τύπων ευρίσκεται — σπανιώτερον δμως—-
τρίτος παριστών και ούτος γυναίκα όμοίαν μεν κατά τά λοιπά
με τάς περιγραφείσας,άλλ'έλουσαν χείρας άτεχνότατα πεπλα-
σμένας, δι ων κρατεί ή πιέζει τους μαστούς της ή βαστάζει
έν ταΐς άγκάλαις πα ιοα.
Ότι πάντα ταύτα τά ειδώλια είκονίζουσι θεάς, θεωρώ εγώ
άναμφίβολον περί της πιεζούσης δέ τούς εαυτής μαστούς γυ-
ναικός μετά βεβαιότητος δυνάμεθα νά είπωμεν, ό'τι παριστά
την Άφροδίτην και ό'τι,ό'πως ή λατρεία της θεάς ταύτης έκ της
ξένης εισήχθη εις την Ελλάδα, ούτω και το σχήμα τών ειδω-
λίων αυτής άπομιμεΐται ώς προς την Οέσιν τών χειρών και την
δι'αύτής έκφραζομένην εννοιαν ξένα έργα" διότι ουτω παρίστατο
έν Φοινίκη , Μεσοποταμία και άλλαχοΰ' ή μεγάλη σημιτική
θεά Άστάρτη, ή έν Ελλάδι Αφροδίτη κληΟεΐσα, ουχί σπανίως
ό'μως καί μετά της Αρτέμιδος ταυτισθεΐσα" ή πίεσις δέ τών
μαστών, έξ ών αναβλύζει γάλα, χαρακτηρίζει αυτήν ώς Οεάν
της γεννήσεως, μητέρα καί τροφον τών όντων.
Της αυτής Οεότητος ειδώλια χρυσά (περί τούτων πάντες εί-
ναι σύμφωνοι), έπί τών ώμων καί της κεφαλής τών οποίων
κάΟηνται περιστεραί, ευρέθησαν έν τοις τάφοις τής άκροπόλεως
(άνωτ. σ. 119 καί πίν. 6 άρ. 4, 5). Έκ τών δύο δέ συνηΟε-
στέρων τύπων τών πήλινων ειδωλίων τά μέν φοροΟντα έπί τής
Θρησκεία
χρόνων τόπων ή άρχαιότης αυτών αποδεικνύεται έξ αυτής της
πρωτοπλάστου τέχνης των (εικόνας ίδε πίν. 4 άρ. 9 και 10),
διότι το κάτω σώμα των αποτελεί συνηθέστατα άπλους κύλιν-
δρος ή κόλουρος κώνος, το δέ στήθος των είναι πεπλατυσμένον
ώς σανίς έφ' ής διακρίνονται δύο έξοχα! δηλουσαι τους μαστούς"
χειρών άλλοτε μεν στερούνται έντελώς (άρ. 10) άλλοτε δ' ε-
χουσιν άντ' αύτών δύο πτερυγοειδείς αποφύσεις (άρ. 9). Ή
κεφαλή των ομοίως είναι δλως άμορφος , φοροΰσι δ' έπ' αυτής
τά έχοντα τάς πτερυγοειδείς άποφύσεις στεφάνην, ύφ' ήν δια-
κρίνεται ή κόμη κατερχομένη έπί τών νώτων' επί τών άλλων
κατ' έξαίρεσιν μόνον βλέπομεν την στεφάνην. Πλην τών δύο
τούτων κοινοτάτων τύπων ευρίσκεται — σπανιώτερον δμως—-
τρίτος παριστών και ούτος γυναίκα όμοίαν μεν κατά τά λοιπά
με τάς περιγραφείσας,άλλ'έλουσαν χείρας άτεχνότατα πεπλα-
σμένας, δι ων κρατεί ή πιέζει τους μαστούς της ή βαστάζει
έν ταΐς άγκάλαις πα ιοα.
Ότι πάντα ταύτα τά ειδώλια είκονίζουσι θεάς, θεωρώ εγώ
άναμφίβολον περί της πιεζούσης δέ τούς εαυτής μαστούς γυ-
ναικός μετά βεβαιότητος δυνάμεθα νά είπωμεν, ό'τι παριστά
την Άφροδίτην και ό'τι,ό'πως ή λατρεία της θεάς ταύτης έκ της
ξένης εισήχθη εις την Ελλάδα, ούτω και το σχήμα τών ειδω-
λίων αυτής άπομιμεΐται ώς προς την Οέσιν τών χειρών και την
δι'αύτής έκφραζομένην εννοιαν ξένα έργα" διότι ουτω παρίστατο
έν Φοινίκη , Μεσοποταμία και άλλαχοΰ' ή μεγάλη σημιτική
θεά Άστάρτη, ή έν Ελλάδι Αφροδίτη κληΟεΐσα, ουχί σπανίως
ό'μως καί μετά της Αρτέμιδος ταυτισθεΐσα" ή πίεσις δέ τών
μαστών, έξ ών αναβλύζει γάλα, χαρακτηρίζει αυτήν ώς Οεάν
της γεννήσεως, μητέρα καί τροφον τών όντων.
Της αυτής Οεότητος ειδώλια χρυσά (περί τούτων πάντες εί-
ναι σύμφωνοι), έπί τών ώμων καί της κεφαλής τών οποίων
κάΟηνται περιστεραί, ευρέθησαν έν τοις τάφοις τής άκροπόλεως
(άνωτ. σ. 119 καί πίν. 6 άρ. 4, 5). Έκ τών δύο δέ συνηΟε-
στέρων τύπων τών πήλινων ειδωλίων τά μέν φοροΟντα έπί τής