Vergilius Maro, Publius; Maillol, Aristide: The eclogues of Vergil: in the original Latin with an English prose translation (London, 1927)

HUC ADES INSANI FERIANT
SINE LITORA FLUCTUS

LYCIDAS
Quid quae te pura solum sub nocte canentem
audieram ? numeros meminit si verba tenerem i
DAPHNI QUID ANTIQUOS SIGNORUM
SUSPICIS ORTUS?
ECCE DIONAEI PROCESSIT CAESARIS
ASTRUM
ASTRUM QUO SEGETES GAUDERENT
FRUGIBUS ET QUO
DUCERET APRICIS IN COLLIBUS UVA
COLOREM
INSERE DAPHNI PIROS CARPENT TUA
POMA NEPOTES
. MOERIS
Omnia fert aetas, animum quoque; saepe ego longos
cantando puerum memini me condere soles:
nunc oblita mihi tot carmina; vox quoque Moerim
iam fugit ipsa; lupi Moerim videre priores*
sed tamen ista satis referet tibi saepe Menalcas*
LYCIDAS
Causando nostros in longum ducis amores*
et nunc omne tibi stratum silet aequor, et omnes,
adspicet ventosi ceciderunt murmuris aurae*
hinc adeo media est nobis via; namque sepulcrum
incipit apparere Bianoris: hict ubi densas
agricolae stringunt frondest hic Moeri canamus;
92