DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.24710#0013
Można ją więc znaleźć w Lizbonie, w Paryżu (Muzeum Armii), a zwłaszcza
w Londynie (w zbrojowniach zamku Tower, w British Museum, w Wallace
Collection, w Victoria and Albert Museum, w National Army Museum i w Im-
perial War Museum), oraz poza Londynem, np. w zbiorach zamku w Windsor
lub muzeach i zamkach szkockich. Najlepsze opracowania tej broni pochodzą
z Wielkiej Brytanii, dawne (np. W. Egertona z drugiej połowy XIX wieku)
i współczesne (m. in. H. Russel Robinsona i Ph. Rawsona). Monumentalne
dzieło o broni indyjskiej, w dwóch tomach, „Indian Arms and Armour” opubli-
kował indyjski uczony G. N. Pant (New Delhi 1980).
Podobnie wygląda sprawa historycznego uzbrojenia japońskiego. Przed XIX
wiekiem tylko wyjątkowo, np. w formie darów szogunów dla monarchów
europejskich, opuszczało ono wyspy japońskie. Jednakże w drugiej połowie XIX
wieku, kiedy to Japonia, do tego czasu odcięta od całego świata i zastygła
w odwiecznych formach feudalizmu, otworzyła swe porty i nawiązała szerokie,
międzynarodowe stosunki polityczno-gospodarcze, stara broń japońska była
w celach handlowo-kolekcjonerskich masowo wywożona za granicę. Wtedy to
właśnie powstały świetne zbiory militariów japońskich, m. in. w Ca Pesaro
w Wenecji i w Museo Stibbert we Florencji, w zbrojowniach zamku Tower i w Vi-
ctoria and Albert Museum w Londynie, a także w Metropolitan Museum of Art
w Nowym Jorku. Po roku 1945 w związku z kapitulacją Japonii i okupacją wysp
przez wojska Stanów Zjednoczonych do Ameryki napływać zaczęły dalsze liczne
okazy broni japońskiej, zagarniętej w formie trofeów lub kupowanej za bezcen.
Ale najlepsze okazy uzbrojenia, sławne miecze i zbroje samurajskie oraz liczne
inne typy oręża i oporządzenia wojskowego, przetrwały w Japonii, szczególnie
w zbiorach cesarskich w Tokio, w muzeach narodowych i skarbcach świątyn-
nych, a także w zamkach daimionów (wielkich feudalów), przekształconych dziś
w muzea. Uzbrojenie dawnej Japonii dotychczas opracowywane głównie przez
uczonych anglosaskich (jak Bashford Dean, Stephen Grancsay, Randolph
Bullock i H. Russel Robinson), po wojnie znalazło się w polu zainteresowania
samych Japończyków. Przedstawiciele młodego pokolenia japońskich uczo-
nych, wśród nich Yamagami Hachiro, Sasamu Yoshihiko i Nobuo Ogasawara,
sięgnęli do dawnych źródeł, opisów i relacji, m. in. do traktatów broniozna-
wczych Hakuseki Arai z XVIII wieku, konfrontując zaś je z zachowanymi
okazami sztuki płatnerskiej i mieczniczej, odkryli wiele tajemnic tego kunsztu,
dotychczas przed nami ukrytych.
Wydaje się, że właśnie szeroka współpraca pomiędzy uczonymi Zachodu
i Wschodu przynieść może najlepsze rezultaty w poznawaniu bogatego, chociaż
wciąż jeszcze mglistego świata broni orientalnej.
w Londynie (w zbrojowniach zamku Tower, w British Museum, w Wallace
Collection, w Victoria and Albert Museum, w National Army Museum i w Im-
perial War Museum), oraz poza Londynem, np. w zbiorach zamku w Windsor
lub muzeach i zamkach szkockich. Najlepsze opracowania tej broni pochodzą
z Wielkiej Brytanii, dawne (np. W. Egertona z drugiej połowy XIX wieku)
i współczesne (m. in. H. Russel Robinsona i Ph. Rawsona). Monumentalne
dzieło o broni indyjskiej, w dwóch tomach, „Indian Arms and Armour” opubli-
kował indyjski uczony G. N. Pant (New Delhi 1980).
Podobnie wygląda sprawa historycznego uzbrojenia japońskiego. Przed XIX
wiekiem tylko wyjątkowo, np. w formie darów szogunów dla monarchów
europejskich, opuszczało ono wyspy japońskie. Jednakże w drugiej połowie XIX
wieku, kiedy to Japonia, do tego czasu odcięta od całego świata i zastygła
w odwiecznych formach feudalizmu, otworzyła swe porty i nawiązała szerokie,
międzynarodowe stosunki polityczno-gospodarcze, stara broń japońska była
w celach handlowo-kolekcjonerskich masowo wywożona za granicę. Wtedy to
właśnie powstały świetne zbiory militariów japońskich, m. in. w Ca Pesaro
w Wenecji i w Museo Stibbert we Florencji, w zbrojowniach zamku Tower i w Vi-
ctoria and Albert Museum w Londynie, a także w Metropolitan Museum of Art
w Nowym Jorku. Po roku 1945 w związku z kapitulacją Japonii i okupacją wysp
przez wojska Stanów Zjednoczonych do Ameryki napływać zaczęły dalsze liczne
okazy broni japońskiej, zagarniętej w formie trofeów lub kupowanej za bezcen.
Ale najlepsze okazy uzbrojenia, sławne miecze i zbroje samurajskie oraz liczne
inne typy oręża i oporządzenia wojskowego, przetrwały w Japonii, szczególnie
w zbiorach cesarskich w Tokio, w muzeach narodowych i skarbcach świątyn-
nych, a także w zamkach daimionów (wielkich feudalów), przekształconych dziś
w muzea. Uzbrojenie dawnej Japonii dotychczas opracowywane głównie przez
uczonych anglosaskich (jak Bashford Dean, Stephen Grancsay, Randolph
Bullock i H. Russel Robinson), po wojnie znalazło się w polu zainteresowania
samych Japończyków. Przedstawiciele młodego pokolenia japońskich uczo-
nych, wśród nich Yamagami Hachiro, Sasamu Yoshihiko i Nobuo Ogasawara,
sięgnęli do dawnych źródeł, opisów i relacji, m. in. do traktatów broniozna-
wczych Hakuseki Arai z XVIII wieku, konfrontując zaś je z zachowanymi
okazami sztuki płatnerskiej i mieczniczej, odkryli wiele tajemnic tego kunsztu,
dotychczas przed nami ukrytych.
Wydaje się, że właśnie szeroka współpraca pomiędzy uczonymi Zachodu
i Wschodu przynieść może najlepsze rezultaty w poznawaniu bogatego, chociaż
wciąż jeszcze mglistego świata broni orientalnej.