Żygulski, Zdzisław: Sztuka mauretańska i jej echa w Polsce (Warszawa, 2005)

250

LOSY SZTUKI MAURETAŃSKIEJ


329. Henri Regnault, Egzekucja bez sądu, 1870

hambra (Plany, elewacje, prze-
kroje i detale Alhambry). War-
to dodać, że we wszystkich tych
wydawnictwach stiuki Alham-
bry były śnieżnobiałe, bo tak
kazał je przemalować cesarz
Karol V
Twory architektury neomau-
retańskiej, zarówno w formie
całych budynków, jak i wy-
łączonych wnętrz — pokoi lub
salonów, pojawiały się w XIX
wieku w Europie i w Ameryce,
sporadycznie też na innych kon-
tynentach. Osobną w tym ga-
tunku grupę tworzą synagogi
utrzymane w tradycji hiszpań-
skiej. O dziełach tych, utrzy-
manych na różnym poziomie
artystycznym i technicznym,
można powiedzieć jedno: nigdy,
nawet w najmniejszym stop-
niu, nie mogły stanowić konku-
rencji dla oryginałów. Jednym
z kulminacyjnych wyczynów tej
mody była rekonstrukcja pała-
ców Alhambry w Pałacu Krysz-
tałowym wielkiej światowej wy-
stawy w Londynie w roku 1851.
W okresie nasilenia się nur-
tu historycznego, w drugiej
połowie XIX wieku, artyści
podjęli tematy mauretańskie,
także owego finalnego wydarze-
nia, jakim było zdobycie Gre-
nady. Najbardziej monumental-
ny, iście „matejkowski” w za-
kroju obraz poddania stolicy
mauretańskiej skomponował
hiszpański artysta Francisco
PradiUa y Ortiz, urodzony w 1848
roku w miejscowości Villanue-
va de Gallego pod Saragossą,
zmarły w 1921 roku, który stu-
diował malarstwo w Rzymie.