DOI Artikel:
Euangelidēs, Dēmētrios E.: Epitymbioi stēlai tēs Samou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0074
64
Δημ. Εναγγελίδον
Α Ε 19241
κανόνος, κατά δέ την άνω έπαφήν της ράχεως των αυτών ελίκων έκφύεται άνθος λωτοΐν
τοϋ οποίου τά μεν άκρα φύλλα έγγίζουσι της ακμής των άνω ελίκων, το δέ μεόαϊον
εισέρχεται εις την γωνίαν της έπαφής αυτών. Οι οφθαλμοί τών κάτω ελίκων κοσμούνται,
ύπό μεγάλων ροδάκων εκ δώδεκα κοίλοι ν πετάλων, τών δέ άνω, κατά τό πλείστον άποκε-
κρουμένοι, εΐναι λείοι άνευ κοσμήματος, ήσαν δέ πιθανότατα δια χρώματος έξηρμένοι.
Ύπό τον στρογγύλον κανόνα έξετείνετο ή επιφάνεια της στήλης, ήτις κατά τό·
άνω μέρος έφερεν έπιγραφήν σωζομένην μόνον κατά τά τελευταία γράμματα. Τοϋ πρώ-
του τών σωζόμενων διακρίνεται μόνον μέρος κύκλου, όπερ μόνον έκ 0 εΐνε δυνα-
τόν νά προέρχηται, άλλα δεν φαίνεται ασφαλές, άν τρϋτο ήτο διά στιγμής ή διά
σταυρού εσωτερικώς δεδηλωμένον, διότι ή μέν στιγμή έ/.ειτο κατωτέρω της θραύ-
σεως, τοϋ δέ σταυρού ουδέν ίχνος διακρίνεται ότι ύπήρχεν, εξ ου πιθανόν είναι ότι
τό 0 τοϋτο θά ήτο έστιγμένον. θ με διασταυρουμένας κεραίας έχουσιν αι αρχαιότατοι
σαμιακά! έπιγραφαί, ως ή έ;α τοϋ Απόλλωνος τοϋ Λευκίου τοϋ Μουσείου έν Βαθεϊ.
Σάμου (ΑΙΙι. ΜϊΙΙ. 1900. σ. 150), ή επί της "Ηρας τοϋ Χεραμύου έν Λούβρφ (Κδΐιΐ.
;584) και ή εσχάτως ύπό τοϋ καθηγητού Κβΐιιη ανευρεθείσα (νϋν έν τω Μουσείο) Τηγα-
νιού), ήτις περιέχει άναγραφήν ή άνάθεσιν ιερών σκευών αγορασθέντων (όνωνημένα ανν-
πάντα διηκοαίων δυωδέκων στατήρων Σαμίων ανν τω λίϋ·ω). Αι έπιγραφαί αύται ανά-
γονται περί τά μέσα τοϋ έκτου αιώνος. Τό 0 πάλιν μέ στιγμήν έν τω μέσω άπαντα έκ τών
άρχαιοτέρων έν τή επιγραφή τοϋ έκ Σάμου χαλκού λαγωοΰ τοϋ Βρεττανικοϋ Μουσείου·
(ΚδΗΙ ΙΟ Α. 38δ) και έν τή επιγραφή τοϋ Αίάκου τοϋ Μουσείου Τηγανιού Σάμου (Α.Μ-
1ί)0<; σ. 151). Έκ τούτων τήν πρώτην ό ΚίΓοΙιΚοίί (δΐιιάΐβιι ζαΐ' Οβδοΐι ά. §πβο1ι. Αίρΐια-
1»βΐ8 1 σ. 31) θέτει περί, τάς αρχάς τοϋ πέμπτου αιώνος, άλλ' ή γραφή τοϋ α μέ λοξήν τήν
μεσαίαν κεραίαΑ', ή έν γένει μάλλον αρχαϊκή όψις τών γραμμάτων και ή φορά αυτών θά
έπειθον ολίγον ύψηλότερον νά τοποθετηθή ή επιγραφή αϋτη και δή ε'ις τήν τελευταίαν
δεκάδα τοϋ έκτου αιώνος. Ή δέ τοϋ Αίάκου, τήν οποίαν ό Ε. ΟυιΊίιιβ (Α. Μ. ένθ. ανα-
θεωρεί σύγχρονον τού αγάλματος, τών μέσων δη/ι. περίπου τοϋ έ'κτου αιώνος, είναι πιθα-
νώτατα πολύ μεταγενεστέρα. Ή γραφή τοϋ α μέ ύριζοντίαν τήν μεσαίαν κεραίαν, γραφή
άπαντώσα έπι της έν Όλυμπία ευρεθείσης επιγραφής τοϋ γλύπτου Πυθαγόρου τοϋ Σαμίου·
συγχρόνως μετά της άρχαιοτέρας τοϋ αμέ λοξήν κεραίαν, δηλοΐ ότι δεν δύναται νά άνέλθη
πέραν τοϋ πέμπτου αιώνος. Εις τήν μεταγενεσιέραν, τοϋ πέμπτου αιώνος, χρονολογίαν αυτής:
συντελεί και ή στοιχηδόν φορά. Όρθώς δέ ύπεστήριξεν ο ΡοιηΙο\ν οτιαΰτη έχαράχθη έπι
τοϋ θρόνου τοϋ αγάλματος όραδύτερον ύπό τοϋ Αίάκου τοϋ Β' έγγόνου τοϋ Α', όστις,
έπανελθών εις Σάμον μετά τήν έπικράτησιν τών Περσών άνεστήλωσε καΐ τό άγαλμα εις
τον πάππον (Γδ. ΒϊΙΙβηόθΐ'§Θΐ·, 8γ11ο»Ό 31 άρ. 10 και 20). 1
Έκτών λοιπών γραμμάτων τό ε έχει τάς τρεις κεραίας (ών αί δύο σώζονται) λοξώς:
προς τα κάτω φερομένας, τό μ ανοικτά τά σκέλη, ώς και τό σ. Έν γένει όμως πρέπει
νά παρατηρηθή ότι τά γράμματα είναι μετά τίνος αμελείας κεχαραγμένα καΐ ακανόνιστα,
δεν εΐναι δέ δυνατόν νά φαντασθή τις ότι ό μέ τόσον ασφαλή καΐ καλαίοθητον χ^ΐΟ01·
σχεδιάσας τός ωραίας έλικας τής στήλης έχάραξε και τά πρόχειρα ταϋτα γράμματα. Ή
αύτή αμέλεια άλλως παρατηρείται και έπι τών λοιπών έπιγεγραμμένον στηλών ή πλα-
1 Περί τής επιγραφής ταύτης προκειμένου άς ση- ιό-, ώς πρώτος παρετήρηοεν ό επιμελητής αρχαιοτήτων
μειώσω έν παρόδιο δτι ή ορθή άνάγνωσις τοϋ ονόματος Ξάμου κ. Β. Θεοφανίδης. Παραδεδομένον δέ είναι τό·
τοϋ πατρός τοϋ Λίάκου είναι Βρν/ωνος και ού/Ί Βυναω- όνομα τοΰτο.
25 8 20
Δημ. Εναγγελίδον
Α Ε 19241
κανόνος, κατά δέ την άνω έπαφήν της ράχεως των αυτών ελίκων έκφύεται άνθος λωτοΐν
τοϋ οποίου τά μεν άκρα φύλλα έγγίζουσι της ακμής των άνω ελίκων, το δέ μεόαϊον
εισέρχεται εις την γωνίαν της έπαφής αυτών. Οι οφθαλμοί τών κάτω ελίκων κοσμούνται,
ύπό μεγάλων ροδάκων εκ δώδεκα κοίλοι ν πετάλων, τών δέ άνω, κατά τό πλείστον άποκε-
κρουμένοι, εΐναι λείοι άνευ κοσμήματος, ήσαν δέ πιθανότατα δια χρώματος έξηρμένοι.
Ύπό τον στρογγύλον κανόνα έξετείνετο ή επιφάνεια της στήλης, ήτις κατά τό·
άνω μέρος έφερεν έπιγραφήν σωζομένην μόνον κατά τά τελευταία γράμματα. Τοϋ πρώ-
του τών σωζόμενων διακρίνεται μόνον μέρος κύκλου, όπερ μόνον έκ 0 εΐνε δυνα-
τόν νά προέρχηται, άλλα δεν φαίνεται ασφαλές, άν τρϋτο ήτο διά στιγμής ή διά
σταυρού εσωτερικώς δεδηλωμένον, διότι ή μέν στιγμή έ/.ειτο κατωτέρω της θραύ-
σεως, τοϋ δέ σταυρού ουδέν ίχνος διακρίνεται ότι ύπήρχεν, εξ ου πιθανόν είναι ότι
τό 0 τοϋτο θά ήτο έστιγμένον. θ με διασταυρουμένας κεραίας έχουσιν αι αρχαιότατοι
σαμιακά! έπιγραφαί, ως ή έ;α τοϋ Απόλλωνος τοϋ Λευκίου τοϋ Μουσείου έν Βαθεϊ.
Σάμου (ΑΙΙι. ΜϊΙΙ. 1900. σ. 150), ή επί της "Ηρας τοϋ Χεραμύου έν Λούβρφ (Κδΐιΐ.
;584) και ή εσχάτως ύπό τοϋ καθηγητού Κβΐιιη ανευρεθείσα (νϋν έν τω Μουσείο) Τηγα-
νιού), ήτις περιέχει άναγραφήν ή άνάθεσιν ιερών σκευών αγορασθέντων (όνωνημένα ανν-
πάντα διηκοαίων δυωδέκων στατήρων Σαμίων ανν τω λίϋ·ω). Αι έπιγραφαί αύται ανά-
γονται περί τά μέσα τοϋ έκτου αιώνος. Τό 0 πάλιν μέ στιγμήν έν τω μέσω άπαντα έκ τών
άρχαιοτέρων έν τή επιγραφή τοϋ έκ Σάμου χαλκού λαγωοΰ τοϋ Βρεττανικοϋ Μουσείου·
(ΚδΗΙ ΙΟ Α. 38δ) και έν τή επιγραφή τοϋ Αίάκου τοϋ Μουσείου Τηγανιού Σάμου (Α.Μ-
1ί)0<; σ. 151). Έκ τούτων τήν πρώτην ό ΚίΓοΙιΚοίί (δΐιιάΐβιι ζαΐ' Οβδοΐι ά. §πβο1ι. Αίρΐια-
1»βΐ8 1 σ. 31) θέτει περί, τάς αρχάς τοϋ πέμπτου αιώνος, άλλ' ή γραφή τοϋ α μέ λοξήν τήν
μεσαίαν κεραίαΑ', ή έν γένει μάλλον αρχαϊκή όψις τών γραμμάτων και ή φορά αυτών θά
έπειθον ολίγον ύψηλότερον νά τοποθετηθή ή επιγραφή αϋτη και δή ε'ις τήν τελευταίαν
δεκάδα τοϋ έκτου αιώνος. Ή δέ τοϋ Αίάκου, τήν οποίαν ό Ε. ΟυιΊίιιβ (Α. Μ. ένθ. ανα-
θεωρεί σύγχρονον τού αγάλματος, τών μέσων δη/ι. περίπου τοϋ έ'κτου αιώνος, είναι πιθα-
νώτατα πολύ μεταγενεστέρα. Ή γραφή τοϋ α μέ ύριζοντίαν τήν μεσαίαν κεραίαν, γραφή
άπαντώσα έπι της έν Όλυμπία ευρεθείσης επιγραφής τοϋ γλύπτου Πυθαγόρου τοϋ Σαμίου·
συγχρόνως μετά της άρχαιοτέρας τοϋ αμέ λοξήν κεραίαν, δηλοΐ ότι δεν δύναται νά άνέλθη
πέραν τοϋ πέμπτου αιώνος. Εις τήν μεταγενεσιέραν, τοϋ πέμπτου αιώνος, χρονολογίαν αυτής:
συντελεί και ή στοιχηδόν φορά. Όρθώς δέ ύπεστήριξεν ο ΡοιηΙο\ν οτιαΰτη έχαράχθη έπι
τοϋ θρόνου τοϋ αγάλματος όραδύτερον ύπό τοϋ Αίάκου τοϋ Β' έγγόνου τοϋ Α', όστις,
έπανελθών εις Σάμον μετά τήν έπικράτησιν τών Περσών άνεστήλωσε καΐ τό άγαλμα εις
τον πάππον (Γδ. ΒϊΙΙβηόθΐ'§Θΐ·, 8γ11ο»Ό 31 άρ. 10 και 20). 1
Έκτών λοιπών γραμμάτων τό ε έχει τάς τρεις κεραίας (ών αί δύο σώζονται) λοξώς:
προς τα κάτω φερομένας, τό μ ανοικτά τά σκέλη, ώς και τό σ. Έν γένει όμως πρέπει
νά παρατηρηθή ότι τά γράμματα είναι μετά τίνος αμελείας κεχαραγμένα καΐ ακανόνιστα,
δεν εΐναι δέ δυνατόν νά φαντασθή τις ότι ό μέ τόσον ασφαλή καΐ καλαίοθητον χ^ΐΟ01·
σχεδιάσας τός ωραίας έλικας τής στήλης έχάραξε και τά πρόχειρα ταϋτα γράμματα. Ή
αύτή αμέλεια άλλως παρατηρείται και έπι τών λοιπών έπιγεγραμμένον στηλών ή πλα-
1 Περί τής επιγραφής ταύτης προκειμένου άς ση- ιό-, ώς πρώτος παρετήρηοεν ό επιμελητής αρχαιοτήτων
μειώσω έν παρόδιο δτι ή ορθή άνάγνωσις τοϋ ονόματος Ξάμου κ. Β. Θεοφανίδης. Παραδεδομένον δέ είναι τό·
τοϋ πατρός τοϋ Λίάκου είναι Βρν/ωνος και ού/Ί Βυναω- όνομα τοΰτο.
25 8 20