DOI Artikel:
Pappadakis, Nikolaos G.: Lokrikos thesmos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0150
140
Νικολάον Γ. Παππαδάκι
Λ Ε 1942'
τά τοΰ Στράβωνος Η' 833,1 άλλα τουναντίον ή έ'λλειψις (ή σπάνις) τόσων κυρίως βορειο-
δυτικών, ιδία Λοκρικών και Αίτωλικών χαρακτηριστικών, ώς π. χ. τοΰ στ τοΰ εκ σθ, της
συντάξεως της κατά μέ γενικήν (ενώ κατ τό δίκαιον, εϊδομεν κλπ.), της «αίτωλικής» δοτι-
κής τοΰ πλθ. των τριτοκλίτων και ταϋτα μεν φαίνονται οΰτω πάντα ύστερογενή, αναπτυ-
χθέντα δηλ. μετά τους χρόνους της επιγραφής έν Αοκρίδι και Αιτωλία· άλλα περι τοϋ λο-
κρικοΰ π.χ. φΑρεν κλπ. άπιστον είναι (άφοΰ και Φωκικόν και Ήλεϊον) οτι νεώτερον και
αύτό της ήμετ. επιγραφής· πιστεύομεν μάλλον επιδράσεις ήδη πανελληνίους (εκ της Πυθοϋς
και τοΰ άμφικτυονικοΰ συνεδρίου μάλλον παρά εκ τής θαλάσσης) *' όχι μόνον εις το έμφέ-
ρειν — διαφέρειν τοΰ στ. 10, άλλα και εις τό δαμενεαϋ·αι στ. 12 (αντί τοΰ παματοφαγεΐ-
αται IX1 334,4.1), και εις τό πλήϋ'ει ϊσως τοΰ στ. 8 άντι πλήΦα (εκεί 40 κλπ.) (ή «πλη-
ϋ~υν» νικήν 333 τέλ.) και τέλος εις την τελείαν, εΐδομελ', παραμελησιν τοϋ ο (ο συχνότατον
δή, εϊπερ που άλλοϋ, εις την έτέραν έκείνην έποικικήν ες Οίανθείας IX1 334).
Διά δέ ταΰτα πάντα άρχαιοπρεπέστερος μεν έν γένει και άρχαιότερος ίκανώς είναι 6
τεθμύς τής εις Ναύπακτον έποικικής συνθήκης (ης ένθυμητέον και την επιμελή παραγραφο-
ποιί'αν και την όλην εύταξίαν),—άλλ'δχι πολύ προ τοΰ 500 θά έθεσπίσθη και έχαράχθη. :>»
Και ώς προς την πατρίδα τοΰ τεθμοΰ ήδη πολλάκις εξ αρχής ό αναγνώστης
Οά έ'χτ) άναμνησθή άμα μεν την γλωσσικώς και γραφικώς τόσον όμοίαν έπιγραφήν εκείνη ν
τής εις Ναύπακτυν έποικίας (τά κατ' εξοχήν δή «έποίκια των Λοκρών γράμματα» τοϋ μα-
καρίτου Ί. Ν. Οίκονομίδου, νΰν ΙΟ- IX1 334), άμα δέ την γνωστήν εκ παραδόσεως άρ-
χαιοτάτην τών έλλην. γραπτών νομοθεσιών, την τών Έπιζεφυρίων, άλλ' εκ τής Εσπερίας
βέβαια όσον τουλάχιστον και εκ τής Όπουντίας αποικισμένων, Λοκρών 5 — αλλά και την
τών όλων Λοκρών (άφοΰ και Όπουντάον Πινδ. Όλ. θ' 15) πρώϊμον εννομίαν προ δέ πάν-
των Οά έχη ένθυμηθή τά δήθεν μητριαρχικά (άλλα πάντως μητρωνυμικό/ ίδέ ΟΙάί&ΙΙΐθΐ' έ. ά.
σελ. (>1 έ.) έ'θιμα τών Λοκρών—τά έπικυρούμενό. πως εκ τών έπινόμων (και άσφα/.ώς κατά
τά αυτά και κληρονόμων) Λοκοίδων τοΰ θεσμοΰ, τό άναπαλλοτρίωτον τοΰ (ιδιωτικού) κλή-
ρου έν τοις Οεσμοΐς τοΰ Ζαλεύκου (τό και ένταΰθα, τουλάχιστον ώς προς τους νΰν διαδι-
δομένους μόρους), την αυστηρότητα, των, την παροιμιώδη (ΒαΒοΙί3 .°>76) όσον καΐ τών δρα-
κόντειων, (ής Οά πιστεύση τις λείψανον ϊσως τά περι συνεξορίας τοΰ γένους όλου κλπ. είρη-
μένα), άλλα και την σπουδαιότητα τών 10») γενών έν Λοκρίδι (περι ής Οΐάϊαίηβι· 53
έ.) και Οά έχη τέλος άκόμη παραβάλει τον και σημερινόν έτι κατ' εξοχήν ποιμενικόν βίον
τών ορεινών εκείνων εκτάσεων τής Εσπερίας Λοκρίδος μέ τον έκ τοΰ θεσμοΰ διαφαινό-
μενον και άρχαιόθεν έκ μιας τών παραδόσεων περι τοϋ ονόματος τών Όζολών γνωστόν <;.
\ «Πάντες γαρ οί έκτος Ίοΰμοϋ πλην Αθηναίων και Με.
γαρέων και τών περί τον Παρνααοόν Δωριέων και νυν ετι
ΑΙο'λιί: καλοννεαι».
2 Δηλ. κυρίως οχι εξ ' Αττική; άκόμη, ης νοητή έπί-
δρασις μόνον μετά τήν από 455 κατοχή ν τής Ναυπάκτου.
3 Δέν νομίζομεν αδύνατον φαινόμενα τίνα γραφής κο'ι
γλώσσης ένταϋϋα νά όφείλωνται εις συγχρονισμένον πως
χαράκτην μόνον, πυθοπρόδλητόν τινα (ιδία. ύποπτεϋομεν,
τοΟ 9 ή έγκατάλειψις). αν μή τανάπαλιν ε'ις φιλαρχαϊστήν
χαράκτην τά τόσα 9 τής συνθήκης εκείνης.
4 «Πρώτοι νόμοις εγγράπτοις χοήοαοΟαι πεπιοτευμένοι είοίν
Λοκροί ' Επιζεφύριοι* Στραβ. Τ' 259.
;> «Λοκροί οι Έπιζεψνριοι Λοκρών άποικοι τών εν τώ Κρι·
σαίο> κόλπο) . . άποικιοΟένιε; υπό Εϋάνϋους» (τοϋ Επωνύμου
τής Οίανθείας). "Εφορο; δ' ουκ εν τών Όποντίων άποικους
φήσας*. 2τράβ. αύτ. Πρβλ. Οΐάϊαΐΐιοΐ' Ρΐιίΐοΐ. Ο,ιΐίίΐΊΘΓΐν
1924,20 "Ηδη μετά τήν άνακαινιστικήν έκείνην τοϋ εποι-
κισμού τής Κυοήνης έπιγρ. τών ΑΙΛ. ρΐ'61188. Αΐί. 1925
(άνωτ. σ. 135,1) δέν Οάπιστήται ουδέ ό Τίμαιος πλέον, ώς
υπό Πολυβ. ΙΒ' 9, οτι ο'ι έν Ελλάδι Λοκροί τοΰ έδειξαν
«ουνύήκας έγγράπτονς, ετι και νΰν διαμένουσας, προς τους
έξαπεσταλμένονς, αΐς νπογεγράφΟαι άρχήν τοιαύτην, ώς γονεϋοι
προς τέκνα κλπ.». Θά είδε πάντως γράμματα τοιαύτα,
μόνον εξ ϊοου νοτεράπλασια πιθανώς, ώς κα'ι τά έκ Κυρή-
νης, ή ανανεωμένα (Πρβλ. τό γονεϋοι τοϋ θεσμοΰ).
<ι Ίδια π. Παυσ. Γ 08,3. Πρβλ. ΟΙοΙίίΐΙΙΐΘΓ σ. 60.
Νικολάον Γ. Παππαδάκι
Λ Ε 1942'
τά τοΰ Στράβωνος Η' 833,1 άλλα τουναντίον ή έ'λλειψις (ή σπάνις) τόσων κυρίως βορειο-
δυτικών, ιδία Λοκρικών και Αίτωλικών χαρακτηριστικών, ώς π. χ. τοΰ στ τοΰ εκ σθ, της
συντάξεως της κατά μέ γενικήν (ενώ κατ τό δίκαιον, εϊδομεν κλπ.), της «αίτωλικής» δοτι-
κής τοΰ πλθ. των τριτοκλίτων και ταϋτα μεν φαίνονται οΰτω πάντα ύστερογενή, αναπτυ-
χθέντα δηλ. μετά τους χρόνους της επιγραφής έν Αοκρίδι και Αιτωλία· άλλα περι τοϋ λο-
κρικοΰ π.χ. φΑρεν κλπ. άπιστον είναι (άφοΰ και Φωκικόν και Ήλεϊον) οτι νεώτερον και
αύτό της ήμετ. επιγραφής· πιστεύομεν μάλλον επιδράσεις ήδη πανελληνίους (εκ της Πυθοϋς
και τοΰ άμφικτυονικοΰ συνεδρίου μάλλον παρά εκ τής θαλάσσης) *' όχι μόνον εις το έμφέ-
ρειν — διαφέρειν τοΰ στ. 10, άλλα και εις τό δαμενεαϋ·αι στ. 12 (αντί τοΰ παματοφαγεΐ-
αται IX1 334,4.1), και εις τό πλήϋ'ει ϊσως τοΰ στ. 8 άντι πλήΦα (εκεί 40 κλπ.) (ή «πλη-
ϋ~υν» νικήν 333 τέλ.) και τέλος εις την τελείαν, εΐδομελ', παραμελησιν τοϋ ο (ο συχνότατον
δή, εϊπερ που άλλοϋ, εις την έτέραν έκείνην έποικικήν ες Οίανθείας IX1 334).
Διά δέ ταΰτα πάντα άρχαιοπρεπέστερος μεν έν γένει και άρχαιότερος ίκανώς είναι 6
τεθμύς τής εις Ναύπακτον έποικικής συνθήκης (ης ένθυμητέον και την επιμελή παραγραφο-
ποιί'αν και την όλην εύταξίαν),—άλλ'δχι πολύ προ τοΰ 500 θά έθεσπίσθη και έχαράχθη. :>»
Και ώς προς την πατρίδα τοΰ τεθμοΰ ήδη πολλάκις εξ αρχής ό αναγνώστης
Οά έ'χτ) άναμνησθή άμα μεν την γλωσσικώς και γραφικώς τόσον όμοίαν έπιγραφήν εκείνη ν
τής εις Ναύπακτυν έποικίας (τά κατ' εξοχήν δή «έποίκια των Λοκρών γράμματα» τοϋ μα-
καρίτου Ί. Ν. Οίκονομίδου, νΰν ΙΟ- IX1 334), άμα δέ την γνωστήν εκ παραδόσεως άρ-
χαιοτάτην τών έλλην. γραπτών νομοθεσιών, την τών Έπιζεφυρίων, άλλ' εκ τής Εσπερίας
βέβαια όσον τουλάχιστον και εκ τής Όπουντίας αποικισμένων, Λοκρών 5 — αλλά και την
τών όλων Λοκρών (άφοΰ και Όπουντάον Πινδ. Όλ. θ' 15) πρώϊμον εννομίαν προ δέ πάν-
των Οά έχη ένθυμηθή τά δήθεν μητριαρχικά (άλλα πάντως μητρωνυμικό/ ίδέ ΟΙάί&ΙΙΐθΐ' έ. ά.
σελ. (>1 έ.) έ'θιμα τών Λοκρών—τά έπικυρούμενό. πως εκ τών έπινόμων (και άσφα/.ώς κατά
τά αυτά και κληρονόμων) Λοκοίδων τοΰ θεσμοΰ, τό άναπαλλοτρίωτον τοΰ (ιδιωτικού) κλή-
ρου έν τοις Οεσμοΐς τοΰ Ζαλεύκου (τό και ένταΰθα, τουλάχιστον ώς προς τους νΰν διαδι-
δομένους μόρους), την αυστηρότητα, των, την παροιμιώδη (ΒαΒοΙί3 .°>76) όσον καΐ τών δρα-
κόντειων, (ής Οά πιστεύση τις λείψανον ϊσως τά περι συνεξορίας τοΰ γένους όλου κλπ. είρη-
μένα), άλλα και την σπουδαιότητα τών 10») γενών έν Λοκρίδι (περι ής Οΐάϊαίηβι· 53
έ.) και Οά έχη τέλος άκόμη παραβάλει τον και σημερινόν έτι κατ' εξοχήν ποιμενικόν βίον
τών ορεινών εκείνων εκτάσεων τής Εσπερίας Λοκρίδος μέ τον έκ τοΰ θεσμοΰ διαφαινό-
μενον και άρχαιόθεν έκ μιας τών παραδόσεων περι τοϋ ονόματος τών Όζολών γνωστόν <;.
\ «Πάντες γαρ οί έκτος Ίοΰμοϋ πλην Αθηναίων και Με.
γαρέων και τών περί τον Παρνααοόν Δωριέων και νυν ετι
ΑΙο'λιί: καλοννεαι».
2 Δηλ. κυρίως οχι εξ ' Αττική; άκόμη, ης νοητή έπί-
δρασις μόνον μετά τήν από 455 κατοχή ν τής Ναυπάκτου.
3 Δέν νομίζομεν αδύνατον φαινόμενα τίνα γραφής κο'ι
γλώσσης ένταϋϋα νά όφείλωνται εις συγχρονισμένον πως
χαράκτην μόνον, πυθοπρόδλητόν τινα (ιδία. ύποπτεϋομεν,
τοΟ 9 ή έγκατάλειψις). αν μή τανάπαλιν ε'ις φιλαρχαϊστήν
χαράκτην τά τόσα 9 τής συνθήκης εκείνης.
4 «Πρώτοι νόμοις εγγράπτοις χοήοαοΟαι πεπιοτευμένοι είοίν
Λοκροί ' Επιζεφύριοι* Στραβ. Τ' 259.
;> «Λοκροί οι Έπιζεψνριοι Λοκρών άποικοι τών εν τώ Κρι·
σαίο> κόλπο) . . άποικιοΟένιε; υπό Εϋάνϋους» (τοϋ Επωνύμου
τής Οίανθείας). "Εφορο; δ' ουκ εν τών Όποντίων άποικους
φήσας*. 2τράβ. αύτ. Πρβλ. Οΐάϊαΐΐιοΐ' Ρΐιίΐοΐ. Ο,ιΐίίΐΊΘΓΐν
1924,20 "Ηδη μετά τήν άνακαινιστικήν έκείνην τοϋ εποι-
κισμού τής Κυοήνης έπιγρ. τών ΑΙΛ. ρΐ'61188. Αΐί. 1925
(άνωτ. σ. 135,1) δέν Οάπιστήται ουδέ ό Τίμαιος πλέον, ώς
υπό Πολυβ. ΙΒ' 9, οτι ο'ι έν Ελλάδι Λοκροί τοΰ έδειξαν
«ουνύήκας έγγράπτονς, ετι και νΰν διαμένουσας, προς τους
έξαπεσταλμένονς, αΐς νπογεγράφΟαι άρχήν τοιαύτην, ώς γονεϋοι
προς τέκνα κλπ.». Θά είδε πάντως γράμματα τοιαύτα,
μόνον εξ ϊοου νοτεράπλασια πιθανώς, ώς κα'ι τά έκ Κυρή-
νης, ή ανανεωμένα (Πρβλ. τό γονεϋοι τοϋ θεσμοΰ).
<ι Ίδια π. Παυσ. Γ 08,3. Πρβλ. ΟΙοΙίίΐΙΙΐΘΓ σ. 60.