DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0193
λε 1924
ΘεσσαλιχαΙ έπιγραφαί
183
410" στίχ. 1-4. Ό τρόπος της γραφής είναι λίαν συ μπεπλεγ μένος ούτως, ώστε
μι-τα πολλής1 δυσχέρειας διασαφοϋνται τά γράμματα. Έν στίχ. 1, μετά τύ ευκρινές όνομα
τού στρατηγοί), υπάρχει συμπίλημά τι δυσπαράστατον τυποθετικώς, όπερ δηλοΐ βεβαίως
τό δεν(τερον), ουχί το δ , ήτοι τό τέταρτον. Ανήκει δέ ό στρατηγός Ενδημος τή Ι? μΧ
ίκατονταετηρίδι, καΐ κατάγεται έί οικογενείας, ήτις άπέδωκε πολλούς ομώνυμους, περί ών
βλ. τά έν Αρχ. 'Εφημ. 1917 οελ. 33 σημειωθέντα. Μετά το σαφές Θύου υπάρχει εί, όπερ
αποδίδω τη ημερομηνία πεντεκαιδεκάττ]. Τά επόμενα τούτω δυσχερώς έξακριβούνται-εγώ
•Οεοορώ βέβαιον τύ Ώραΐς, έκ τοϋ Ωραία ύποκορισΟέν τοϋ ονόματος τούτου ή χρήσις ώς
Ωραιά ('Ωργιά) παρέμεινε παρά τω ήμετέρω λαώ προς δήλωσιν της ωραίας πόλεως, ήτοι
τής Κωνσταντινουπόλεως* καλούνται δέ δι' αύτοϋ πάντα τά εις ση μαντικό ν Οψος σωζόμενα
φρούρια, ώς Κάστρα τής Ώργίάς, εν τινι δέ ασματι, παο'-ήμΐν έν Αρκαδία φδομένω,
υπάρχει Ιδιόρρυθμος άφήγησις περί τής αλώσεως τής Κωνσταντινουπόλεως υπό τών Τούρ-
κων, οδτινος ή αρχή είναι :
Οϋλα τά κάστρα τά είδα κι οϋλα τάδειρα'
σάν της ώ ρ γ ι α ς τό κάστρο, κάστρο δεν είδα χιλ.
Επίσης καλούνται νΰν γυναίκες Ωργιά μεν σπανιώιερον, Πανώργια (Πανωραία) δέ συ-
χνότερον, ώς καιέπώνυμα Πανουργίας (~ ζΙΙανωραιάς -Πανωοαϊος). Τύ έν τέλει τοϋ στίχ.
1 ΕΊλληαός Ίλιασός είναι τύ μόνον άρμόττον τοις διακρινομένοις συμπίλήμασιν. Έπίση5
τό ό έκ Πλαντα(ς) έχει νοΰν και συμφωνεί τοις περιοωϋεΐσι γράμμασιν, ών τύ Κ κείται
έπι τοϋ π, τοϋ λ μή διακρινομένου πώς συνεπιλήΟη, μηδέ τοϋ π έν άρχη τοϋ στίχου 2
«νθα τύ σύμπλεγμα α είναι έμφανές. Τύ άπελεν&ερ'νΰ'έντα κείται καΟ' ύπονόησιν τοϋ
σώματα. Τά περαιτέρω έν στίχ. 2-4 όιεγνοόσθησαν ασφαλώς.
411' στίχ. 1-5. Οί στίχοι ούτοι έχαράχθησαν τραπεζοειδώς, συμηχόνοος τω σχήματι
τοϋ γείσου. Έν στίχ. 1 διακρίνεται επαρκώς τύ τα και περαιτέρω η, ανήκον τώ μέσω τοϋ
ονόματος τού άπελευΟέρου. Κατά τό μέσον τοϋ στίχ. 2 ύπερεπήδησεν ό χαράκτης ύπάρχου-
σαν τέως άπόσχισιν τοϋ λίθου. Λίαν σπάνιον είναι τύ φά,ΐνόμενον τής αναγραφής ταιιίου
ώς έλευθερωτοϋ έν αύτώ τω χρόνιο της ταμιείας αύτοϋ· πρβ. περι τούτου τά σημειωθέντα
έν Άρχ. 'Εφημ. 1!·17 σελ. 23 κ λ. Τό όνομα τοϋ στρατηγού εΐναι βέβαιον ανήκει δέ ό νΰν τό
πρώτον γνωριζόμενος ήμΐν ένταϋθα Πολύξενος τοις έν τη Γ' |ΐΧ. έκατονταετηρίόι τελευ-
ταίοις τοϋ Ελληνισμού χρυνυις, οίς και ύ μνημονευθείς Εϋδημος. Τύ έν στίχ. 5 ώοτε τΐ\
πόλι δηλοΐ: ταντόν, ώς τ?\ πάλει, ώς εΐπον έν Α. Ε. 1917 σελ. 19" τύ ο τοϋ πόλι φαί-
νεται ότι, παραλειφθέν έν καιρώ, έγράφη υπεράνω τοϋ ΤΤ ή άλλως συνεπιλήθη.
412" 413· 414-· 41 Γ>· 41 6 (είκ. 21· με ρ5 τύ α, β, γ, δ, ε,). Τετράγωνον, μέγα βάΟρον
παραστάδος, άντίστοιχον τω προηγούμενο), μαρμάρου ύπομέλανος, άκέραιον, πλην τής κάτω,
πάλαι διερρηγμένης, αριστεράς γωνίας, ήτις έθραύσθη κατά την έξαγω-γήν εις δύο μικρά
τμήματα, άποτριθέντα κατά την μεταφοράν. και εις έν' μείζον,, διατηρηθέν. Είναι έσχηματι-
σμένον καθ'(7. ακριβώς τό προηγούμενον, έ'χειτάς αύτάς έκείνψ διαστάσεις, και άπειειχίσθη
έκ της αυτής εκκλησίας· επίσης είναι πλήρης λείχήνων και αύτοϋ ή επιφάνεια πανταχού.
Έπι τοϋ προσθίου γείσου, ύπερ τύ άγραφον μέτωπον, φέρει την ύπ' άριθ. 412
έπιγραφήν, βαθέως και σχεδόν καλώς κεχαραγμένην, ίκανώς δέ άποτετριμμένην, ΰι|>. γραιιμ.
Ό.01, διαστίχου 0.003. Έπι δέ τοϋ άριστεροϋ μετώπου φέρει την ύπ'άριθ. 413 έπιγραφήν,
ΘεσσαλιχαΙ έπιγραφαί
183
410" στίχ. 1-4. Ό τρόπος της γραφής είναι λίαν συ μπεπλεγ μένος ούτως, ώστε
μι-τα πολλής1 δυσχέρειας διασαφοϋνται τά γράμματα. Έν στίχ. 1, μετά τύ ευκρινές όνομα
τού στρατηγοί), υπάρχει συμπίλημά τι δυσπαράστατον τυποθετικώς, όπερ δηλοΐ βεβαίως
τό δεν(τερον), ουχί το δ , ήτοι τό τέταρτον. Ανήκει δέ ό στρατηγός Ενδημος τή Ι? μΧ
ίκατονταετηρίδι, καΐ κατάγεται έί οικογενείας, ήτις άπέδωκε πολλούς ομώνυμους, περί ών
βλ. τά έν Αρχ. 'Εφημ. 1917 οελ. 33 σημειωθέντα. Μετά το σαφές Θύου υπάρχει εί, όπερ
αποδίδω τη ημερομηνία πεντεκαιδεκάττ]. Τά επόμενα τούτω δυσχερώς έξακριβούνται-εγώ
•Οεοορώ βέβαιον τύ Ώραΐς, έκ τοϋ Ωραία ύποκορισΟέν τοϋ ονόματος τούτου ή χρήσις ώς
Ωραιά ('Ωργιά) παρέμεινε παρά τω ήμετέρω λαώ προς δήλωσιν της ωραίας πόλεως, ήτοι
τής Κωνσταντινουπόλεως* καλούνται δέ δι' αύτοϋ πάντα τά εις ση μαντικό ν Οψος σωζόμενα
φρούρια, ώς Κάστρα τής Ώργίάς, εν τινι δέ ασματι, παο'-ήμΐν έν Αρκαδία φδομένω,
υπάρχει Ιδιόρρυθμος άφήγησις περί τής αλώσεως τής Κωνσταντινουπόλεως υπό τών Τούρ-
κων, οδτινος ή αρχή είναι :
Οϋλα τά κάστρα τά είδα κι οϋλα τάδειρα'
σάν της ώ ρ γ ι α ς τό κάστρο, κάστρο δεν είδα χιλ.
Επίσης καλούνται νΰν γυναίκες Ωργιά μεν σπανιώιερον, Πανώργια (Πανωραία) δέ συ-
χνότερον, ώς καιέπώνυμα Πανουργίας (~ ζΙΙανωραιάς -Πανωοαϊος). Τύ έν τέλει τοϋ στίχ.
1 ΕΊλληαός Ίλιασός είναι τύ μόνον άρμόττον τοις διακρινομένοις συμπίλήμασιν. Έπίση5
τό ό έκ Πλαντα(ς) έχει νοΰν και συμφωνεί τοις περιοωϋεΐσι γράμμασιν, ών τύ Κ κείται
έπι τοϋ π, τοϋ λ μή διακρινομένου πώς συνεπιλήΟη, μηδέ τοϋ π έν άρχη τοϋ στίχου 2
«νθα τύ σύμπλεγμα α είναι έμφανές. Τύ άπελεν&ερ'νΰ'έντα κείται καΟ' ύπονόησιν τοϋ
σώματα. Τά περαιτέρω έν στίχ. 2-4 όιεγνοόσθησαν ασφαλώς.
411' στίχ. 1-5. Οί στίχοι ούτοι έχαράχθησαν τραπεζοειδώς, συμηχόνοος τω σχήματι
τοϋ γείσου. Έν στίχ. 1 διακρίνεται επαρκώς τύ τα και περαιτέρω η, ανήκον τώ μέσω τοϋ
ονόματος τού άπελευΟέρου. Κατά τό μέσον τοϋ στίχ. 2 ύπερεπήδησεν ό χαράκτης ύπάρχου-
σαν τέως άπόσχισιν τοϋ λίθου. Λίαν σπάνιον είναι τύ φά,ΐνόμενον τής αναγραφής ταιιίου
ώς έλευθερωτοϋ έν αύτώ τω χρόνιο της ταμιείας αύτοϋ· πρβ. περι τούτου τά σημειωθέντα
έν Άρχ. 'Εφημ. 1!·17 σελ. 23 κ λ. Τό όνομα τοϋ στρατηγού εΐναι βέβαιον ανήκει δέ ό νΰν τό
πρώτον γνωριζόμενος ήμΐν ένταϋθα Πολύξενος τοις έν τη Γ' |ΐΧ. έκατονταετηρίόι τελευ-
ταίοις τοϋ Ελληνισμού χρυνυις, οίς και ύ μνημονευθείς Εϋδημος. Τύ έν στίχ. 5 ώοτε τΐ\
πόλι δηλοΐ: ταντόν, ώς τ?\ πάλει, ώς εΐπον έν Α. Ε. 1917 σελ. 19" τύ ο τοϋ πόλι φαί-
νεται ότι, παραλειφθέν έν καιρώ, έγράφη υπεράνω τοϋ ΤΤ ή άλλως συνεπιλήθη.
412" 413· 414-· 41 Γ>· 41 6 (είκ. 21· με ρ5 τύ α, β, γ, δ, ε,). Τετράγωνον, μέγα βάΟρον
παραστάδος, άντίστοιχον τω προηγούμενο), μαρμάρου ύπομέλανος, άκέραιον, πλην τής κάτω,
πάλαι διερρηγμένης, αριστεράς γωνίας, ήτις έθραύσθη κατά την έξαγω-γήν εις δύο μικρά
τμήματα, άποτριθέντα κατά την μεταφοράν. και εις έν' μείζον,, διατηρηθέν. Είναι έσχηματι-
σμένον καθ'(7. ακριβώς τό προηγούμενον, έ'χειτάς αύτάς έκείνψ διαστάσεις, και άπειειχίσθη
έκ της αυτής εκκλησίας· επίσης είναι πλήρης λείχήνων και αύτοϋ ή επιφάνεια πανταχού.
Έπι τοϋ προσθίου γείσου, ύπερ τύ άγραφον μέτωπον, φέρει την ύπ' άριθ. 412
έπιγραφήν, βαθέως και σχεδόν καλώς κεχαραγμένην, ίκανώς δέ άποτετριμμένην, ΰι|>. γραιιμ.
Ό.01, διαστίχου 0.003. Έπι δέ τοϋ άριστεροϋ μετώπου φέρει την ύπ'άριθ. 413 έπιγραφήν,