DOI Artikel:
Archaiologika chronika
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0210
200
Λ Ε 1924
και φωναί των συμπαικτών μέ τινα φράσιν
άνάλογον προς τήν σημερινήν «.Σέ άγαπα, Σέ
άγαπ&.'», τουναντίον δέ έχάστην άποτυχίαν θά
συνώδευον μέ τήν άποδοκιμαστικήν φράσιν «όέν
σέ άγαπα* ! Εις τον θόρυβον δέ ακριβώς αυ-
τόν, προϊόν μιας ζωηρότατης ευθυμίας, θά συνί-
στατο ή ώραιότης και τό διασκεδαστικόν της παι
διάς τοΰ κοττάβου.
Κατόπιν τούιων ένλοεΐται οίκοθεν, δτι τό
μνημονευόμενον πρόσωπον ήδύνατο κάλλιστα καΐ
να μή παρευρίσκηται μεταξύ τών παιζόντων τό
άνω παίγνιον, άφοϋ άλλως τε ή ιδία συσκευή
τοΰ κοττάβου θά έξεπροσώπει αυτό.
Και μέλλοντες νά καταλήξωμεν λέγομεν δτι:
ΓΩς δ χορός έχει περιέλθει εις ημάς δια μέ-
σου τών αιώνων αυτούσιος εις στάσιν, έμπλοκήν
χειρών, βηματισμούς (πρβ. μικρόν αμφορέα Κλα-
ζομενών εν Βερολίνω,Γΐ'&ης,οίδνδδΘ έν Φλωρεντία
άγγεϊον Εαίθπϊ Ε-Ε Οι*. ναββηηΐΕΐΙβΓ. τόμ. I
πίν. 1718) — ώς ή μετά συμπόσιον περιφορά ανά
τάς οδούς τών διασκεδαζόντων τή συνοδεία μουσι-
κών οργάνων—είτε πνευστών, εϊτε εγχόρδων —
έ'χει περιέλθει εις ημάς όμοιοτάιη προς τήν λεγο-
μένην κοινώς Μπαντινάδα, (πρβ. Ρ1—Κ. Ο Γ. Ύ&-
861111131. τόμ. I πίν. 50), οίίιω καί ό μετά τόσης
ζωής καϊ ευθυμίας παιζόμενος κατά τά αρχαία
συμπόσια και τόσον διαδεδομένος—ω: δεικνύουν
πολλαι επί αγγείων εικόνες—κότταβος, δέν ήτο δυ-
νατόν νά έκλίπη χωρίς νά άφήση ίχνη διά μέσου
τών αιώνων. Και είναι μεν αληθές οτι εξέλιπον τά
εξωτερικά γ> ωρίσματα ως εκ τής επελθούσης καθό-
λου μεταβολής περί τον τρόπον τοΰ ζην, δεδομένου
δτι οΰιε εν κατακλίσει συμποσιάζομεν σήμερον οΰιε
πήλινα δίωτα αγγεία ως ποτήρια μεταχειριζόμεθα,
πάντω: δμοις έμενεν άδιάρρηκτον τό έσωτερικόν
γνώρισμα τό καί ισχυρότερον, τό χρησίμευσαν ώς
βάσις, έφ' ής έθεμελιώθη ή εν λόγω παιδιά δηλ.
ή διά τοΰ τελευταίου υπολείμματος τοΰ
οίνου υποδήλωσις τοΰ ερωτικού μυστικόν.
Θεμ. Καραχάλιος.
ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ Α1ΝΙΓΜΑΤΩΔΟΥΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ·
Έπί κορμού άρχαϊιοϋ αγάλματος εισαχθέν-
τος προ τού 1912 εις τό έν Αθήναις Έθνι-
κόν μουσείον (αριθ. 3045, Αποθήκη) φέρεται
έπί τοΰ στήθους ή εξής ελληνική επιγραφή :
ΚΙ i «οΛν Αοο
1: Αίνιγματώδης επιγραφή.
Τήν έπιγραφήν έμελέιησα τω 11)21 καθ' ύπό-
δειξιν τοΰ καθηγητού Γ. δΐιιιιΐιίοζίίίΐ. Νομίζω,
δτι ή άνάγνωσις, ην τότε προέιεινα, δύναται νϋν
νά δημοσιευθή έχει δέ ούτω: 1
Γ. ύωποα απο τ{ε)σ Σακαν. / Νικόλαος
ήτοι Γ. Βώπος άπό τής Σάκαν. / Νικόλαος.
Έπί τοΰ αγάλματος δηλαδή αναγράφονται τά
ονόματα δύο ανδρών ό πρώτος είναι κατ5 έμέ
Γερμανός καί δή Πρώσσος: Ο. Βορο (=Βορρ;)
νοπ 83»'ίΐη
Ουιος διατρίψας — άγλωστον πότε — έν Ελ-
λάδι έγένετο ιι/ως κτήτωρ τοΰ αγάλματος ή εύρων
τοΰιό που έπέγραψε τό όνομα αυτού.
Έν τή επιγραφή παρατηρώ άνάμειξιν γραμ-
μάτων. :* Ό ά\ήρ — περιηγητής ή έμπορος ίσως
— είχε μελετήσει αρχαίας έλληηκας έπιγραφάς"
| αλλά παρά τά αρχαία γράμματα άνέμειξε καί τά
νεωτερικά ω καί σ (Ιιώποο)' τό α τούτο ουχί
ορθώς έν ΑΙΙιθιι. ΜΗΙθϊΙ. άνεγνώσθη ϋ.
"Οτι ό άνήρ ήτο ξένος καί δή Γερμανός, δει-
κνύουσι καί τά σφάλματα αυτού.
Ούτω γράφει Ιιωποσ και ουχί Βωποσ (= Βώ-
πος), δηλαδή μεταχειρίζεται τό λατινικόν ΐ) τής
μικρογράμματου γραφής, διότι έφοβήΟη μήπως
γράφων Βωπος νομισΟή, δτι καλείται \\'ορο
Ετέρα άπόδειξις, δτι ό χαράξας τήν έπιγραφήν
δέν ήτο Έλλην, είναι ή λ. τής- ταύτην γράφει
ΤΟσ·">=τες· ώς γνωστόν, οί οπαδοί τής έρα"
1 Ή επιγραφή, όσον γινώσκω, έδημοσιεΰΟη μόνον
έν ΛΙΙιθιι. ΜϊΙΙβίΙ. 46 (1921) σελ. 27, σημ. 2 υπό τοΰ 0·
Κθ(]βη\να1(1ί οΰτω : Γ. Βωποϋ άπό Τσυσακάν. Νικόλαος.
2 Ή πόλις 8α»αι1 είναι πόλιςιής Σιλεσίας έν Πρωσσία.
3 Αΰιη παρατηρείται καί έν άρχαίαις έλληνικαΐς έπι-
γραφαΐς' πρ6. προχείρως ΑΕ 1890, σ. 113.
4 Έν τη νέα ελληνική τό β προφέρεται ώς τό γερ-
μανίκόν \ν.
ό Έλησμόνησε νά χαράξη τήν έν τφ μέσω όριζοντίαν
γραμμήν τοΰ 6'διά τοϋτο έν Αιίτεπ. Μΐΐΐθίΐ. έξελήφΟη
τοϋτο ο')ς σίγμα.
2 5 27
Λ Ε 1924
και φωναί των συμπαικτών μέ τινα φράσιν
άνάλογον προς τήν σημερινήν «.Σέ άγαπα, Σέ
άγαπ&.'», τουναντίον δέ έχάστην άποτυχίαν θά
συνώδευον μέ τήν άποδοκιμαστικήν φράσιν «όέν
σέ άγαπα* ! Εις τον θόρυβον δέ ακριβώς αυ-
τόν, προϊόν μιας ζωηρότατης ευθυμίας, θά συνί-
στατο ή ώραιότης και τό διασκεδαστικόν της παι
διάς τοΰ κοττάβου.
Κατόπιν τούιων ένλοεΐται οίκοθεν, δτι τό
μνημονευόμενον πρόσωπον ήδύνατο κάλλιστα καΐ
να μή παρευρίσκηται μεταξύ τών παιζόντων τό
άνω παίγνιον, άφοϋ άλλως τε ή ιδία συσκευή
τοΰ κοττάβου θά έξεπροσώπει αυτό.
Και μέλλοντες νά καταλήξωμεν λέγομεν δτι:
ΓΩς δ χορός έχει περιέλθει εις ημάς δια μέ-
σου τών αιώνων αυτούσιος εις στάσιν, έμπλοκήν
χειρών, βηματισμούς (πρβ. μικρόν αμφορέα Κλα-
ζομενών εν Βερολίνω,Γΐ'&ης,οίδνδδΘ έν Φλωρεντία
άγγεϊον Εαίθπϊ Ε-Ε Οι*. ναββηηΐΕΐΙβΓ. τόμ. I
πίν. 1718) — ώς ή μετά συμπόσιον περιφορά ανά
τάς οδούς τών διασκεδαζόντων τή συνοδεία μουσι-
κών οργάνων—είτε πνευστών, εϊτε εγχόρδων —
έ'χει περιέλθει εις ημάς όμοιοτάιη προς τήν λεγο-
μένην κοινώς Μπαντινάδα, (πρβ. Ρ1—Κ. Ο Γ. Ύ&-
861111131. τόμ. I πίν. 50), οίίιω καί ό μετά τόσης
ζωής καϊ ευθυμίας παιζόμενος κατά τά αρχαία
συμπόσια και τόσον διαδεδομένος—ω: δεικνύουν
πολλαι επί αγγείων εικόνες—κότταβος, δέν ήτο δυ-
νατόν νά έκλίπη χωρίς νά άφήση ίχνη διά μέσου
τών αιώνων. Και είναι μεν αληθές οτι εξέλιπον τά
εξωτερικά γ> ωρίσματα ως εκ τής επελθούσης καθό-
λου μεταβολής περί τον τρόπον τοΰ ζην, δεδομένου
δτι οΰιε εν κατακλίσει συμποσιάζομεν σήμερον οΰιε
πήλινα δίωτα αγγεία ως ποτήρια μεταχειριζόμεθα,
πάντω: δμοις έμενεν άδιάρρηκτον τό έσωτερικόν
γνώρισμα τό καί ισχυρότερον, τό χρησίμευσαν ώς
βάσις, έφ' ής έθεμελιώθη ή εν λόγω παιδιά δηλ.
ή διά τοΰ τελευταίου υπολείμματος τοΰ
οίνου υποδήλωσις τοΰ ερωτικού μυστικόν.
Θεμ. Καραχάλιος.
ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ Α1ΝΙΓΜΑΤΩΔΟΥΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ·
Έπί κορμού άρχαϊιοϋ αγάλματος εισαχθέν-
τος προ τού 1912 εις τό έν Αθήναις Έθνι-
κόν μουσείον (αριθ. 3045, Αποθήκη) φέρεται
έπί τοΰ στήθους ή εξής ελληνική επιγραφή :
ΚΙ i «οΛν Αοο
1: Αίνιγματώδης επιγραφή.
Τήν έπιγραφήν έμελέιησα τω 11)21 καθ' ύπό-
δειξιν τοΰ καθηγητού Γ. δΐιιιιΐιίοζίίίΐ. Νομίζω,
δτι ή άνάγνωσις, ην τότε προέιεινα, δύναται νϋν
νά δημοσιευθή έχει δέ ούτω: 1
Γ. ύωποα απο τ{ε)σ Σακαν. / Νικόλαος
ήτοι Γ. Βώπος άπό τής Σάκαν. / Νικόλαος.
Έπί τοΰ αγάλματος δηλαδή αναγράφονται τά
ονόματα δύο ανδρών ό πρώτος είναι κατ5 έμέ
Γερμανός καί δή Πρώσσος: Ο. Βορο (=Βορρ;)
νοπ 83»'ίΐη
Ουιος διατρίψας — άγλωστον πότε — έν Ελ-
λάδι έγένετο ιι/ως κτήτωρ τοΰ αγάλματος ή εύρων
τοΰιό που έπέγραψε τό όνομα αυτού.
Έν τή επιγραφή παρατηρώ άνάμειξιν γραμ-
μάτων. :* Ό ά\ήρ — περιηγητής ή έμπορος ίσως
— είχε μελετήσει αρχαίας έλληηκας έπιγραφάς"
| αλλά παρά τά αρχαία γράμματα άνέμειξε καί τά
νεωτερικά ω καί σ (Ιιώποο)' τό α τούτο ουχί
ορθώς έν ΑΙΙιθιι. ΜΗΙθϊΙ. άνεγνώσθη ϋ.
"Οτι ό άνήρ ήτο ξένος καί δή Γερμανός, δει-
κνύουσι καί τά σφάλματα αυτού.
Ούτω γράφει Ιιωποσ και ουχί Βωποσ (= Βώ-
πος), δηλαδή μεταχειρίζεται τό λατινικόν ΐ) τής
μικρογράμματου γραφής, διότι έφοβήΟη μήπως
γράφων Βωπος νομισΟή, δτι καλείται \\'ορο
Ετέρα άπόδειξις, δτι ό χαράξας τήν έπιγραφήν
δέν ήτο Έλλην, είναι ή λ. τής- ταύτην γράφει
ΤΟσ·">=τες· ώς γνωστόν, οί οπαδοί τής έρα"
1 Ή επιγραφή, όσον γινώσκω, έδημοσιεΰΟη μόνον
έν ΛΙΙιθιι. ΜϊΙΙβίΙ. 46 (1921) σελ. 27, σημ. 2 υπό τοΰ 0·
Κθ(]βη\να1(1ί οΰτω : Γ. Βωποϋ άπό Τσυσακάν. Νικόλαος.
2 Ή πόλις 8α»αι1 είναι πόλιςιής Σιλεσίας έν Πρωσσία.
3 Αΰιη παρατηρείται καί έν άρχαίαις έλληνικαΐς έπι-
γραφαΐς' πρ6. προχείρως ΑΕ 1890, σ. 113.
4 Έν τη νέα ελληνική τό β προφέρεται ώς τό γερ-
μανίκόν \ν.
ό Έλησμόνησε νά χαράξη τήν έν τφ μέσω όριζοντίαν
γραμμήν τοΰ 6'διά τοϋτο έν Αιίτεπ. Μΐΐΐθίΐ. έξελήφΟη
τοϋτο ο')ς σίγμα.
2 5 27