DOI Artikel:
Baroucha, Eirēnē A.: Ellēnikos taphos tēs Parou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14370#0138
126
Ειρήνης Α. Βαρούχα: Ελληνικός τάφος της Πάρον
ΑΕ 1925-1926
εις την Έκάτην, ή οποία την υποδέχεται κρατούσα δάδας 1. Διεσώθη δέ και ή τελευταία
σκηνή τοϋ δράματος εις άγγεΐον τοΰ πέμπτου αιώνος. Ή Κόρη είναι πλέον τελείως επί της
γης και ημπορεί νά βαδίζη έλευθέρα. Ό Έρμης την κρα-
τεί άκόμη άπό την χείρα και ή Εκάτη την υποδέχεται
μετά δάδων 3.
Κατά τον αυτόν τρόπον ανάγει ό Έρμης και θνη-
τάς άπό τον "Αδην. Εις τό φειδιακόν άνάγλυφον τοϋ
Όρφέως % απεικονίζεται κρατών άπό την χείρα την Ευρυ-
δίκη ν, επίσης δέ έπι άναγλΰφου 4 διασώζεται ή παράστα-
σις της αναγωγής της ΆΛκήστιδος.
"Οτι ή άνοδος δεν παρεστάθη επί μνημείων τήζ
τέχνης μόνον καθ' ήν στιγμήν ή θεά έξέρνεται ή είναι
8: Ερμής, Περοεφοιη χμ Πλοντων. λ ι= . γ ι ιγ ι ι π «λ ι
ήδη έπι της γης, άλλα και δταν άκόμη είναι εντός τοϋ
Άδου, άποδεικνΰεται και άπό παραστάσεις, αί όποΐαι διεσώθησαν έπι άναγλύφων 5* ό Έρ-
μης άπεικονίζεται εις τον "Αδην έχων δεξιά τήν "Αλκηστιν και άριστερά τήν Περσεφόνην.
Εις άλλο άνάγλυφον άπό τήν Ρόδον 6 ευρίσκεται έντός τοΰ "Αδου πλησίον πύλης, ή δποία
ερμηνεύεται ως ή πΰλη τοΰ Άδου, άριστερά του δέ εΐναι ή Περσεφόνη. Επίσης εις άλλο
άνάγλυφον, τό όποιον κοσμεί τήν στενήν π?ιευράν σαρκοφάγου ?, ή Περσεφόνη ευρίσκεται
εις τον "Αδην καθήμενη πλησίον τοϋ Πλούτωνος, παρ' αυτήν δέ Έρμης όρθιος θέτων
τήν χείρα εις τον ώμόν της. Εΐναι δέ προφανώς ή στιγμή, κατά τήν οποίαν κατά διατα-
γήν τοϋ καμφθέντος Διός πρόκειται νά τήν έπαναφέρη εις τήν γήν 8, όπως νομίζω ότι
συμβαίνει και εις τήν Ίδικήν μας παράστασιν.
Άπό όλα τά άνωτέρω παραδείγματα άποδεικνΰεται νομίζω, ότι ή παράστασις της
αναγωγής τής Κόρης υπό τοϋ Έρμοϋ άπό τοϋ 5ου αιώνος και έντεϋθεν δεν ήτο ασύ-
νηθες θέμα εις τήν Έλληνικήν τέχνην. Και δέν διεσώθησαν μέν έπι άγγείων παρά μόνον
παραστάσεις με τήν Περσεφόνην ή άναδυομένην έκ τοΰ εδάφους ή έκτος τοΰ Άδου
έπι τής γης, αλλά δέν άποκλείεται, (έφ'όσον τό θέμα ήτο μάλλον άγαπητόν, ύπάρχουσι δέ
και άνάγλυφα μέ σκηνάς τοϋ δράματος, έκτυλισσομένας έντός τοΰ Άδου) νά ύπήρχον
και άλλαι παρόμοιαι παραστάσεις και έπι τοιχογραφιών ή άγγείωλ', τά όποια δέν συνέ-
πεσε νά διασοοθοϋν ή δυνατόν και νά άγνοώ.
Ότι εις όλας τάς άνωτέρω παραστάσεις ύπάρχουσι περισσότεραι των δύο μορφών
ή τουλάχιστον εις τήν έντός τοΰ "Αδου σκηνήν ό Πλούτων, δέν θά ήτο λόγος διά νά
μεταπεισθώμεν. Διότι δυνατόν ό άγγειογράφος δι1 έλλειψιν χώρου νά παρέλαβεν άπό
αλλην μεγαλυτέραν παράστασιν μόνον τάς δύο κυρίας μορφάς, αί όποΐαι τω έχρειάζοντο.
Τό φαινόμενον τοΰτο δέν εΐνε άσύνηθες· συχνά οι άγγειογράφοι έπαναλαμβάνουν άπό
μεγαλυτέρας παραστάσεις όχι μόνον μικρότερα άποσπάσματα, άλλά και μεμονωμένας
μορφάς 9.
Εις τήν τοιαύτην έρμηνείαν τής παραστάσεως συντελεί ϊσως και ό τόπος τής
1 Ονβγ\)βι± Οηβοΐι. Κυη3ίηιγΐ1ιο1ο§'ίβ ΠΙ 663 5 Εβϊη&οΐι Ε. Κ. I. 140.
χ. έπ. Ρίιιΐιΐ ε. ά. είκ. 556. Ο ΗϊΠβΓ ν. β&βΓίπη^βη, ΗβπηβΒ. XXXVII.
2 ΕοδοΙιβΓ ΙΙ2 ΚοΓϋ σ. 1378 είκ. 20. 7 Κβΐη&οΐι εν άν. III 318 είκ. 3.
3 ΕοδοΙιβΓ I- σ. 2407. 8 Πρβ και Β3πηιβΐ3ίβΓ I 418 και έπ.
4 Β&ΓβιτιΙ)βΓ§·. ε. άν. είκ. 4953. 9 Κουρουνιώτης Α. Ε. 1907, 128 καί Ρωμαίος σ. 232.
Ειρήνης Α. Βαρούχα: Ελληνικός τάφος της Πάρον
ΑΕ 1925-1926
εις την Έκάτην, ή οποία την υποδέχεται κρατούσα δάδας 1. Διεσώθη δέ και ή τελευταία
σκηνή τοϋ δράματος εις άγγεΐον τοΰ πέμπτου αιώνος. Ή Κόρη είναι πλέον τελείως επί της
γης και ημπορεί νά βαδίζη έλευθέρα. Ό Έρμης την κρα-
τεί άκόμη άπό την χείρα και ή Εκάτη την υποδέχεται
μετά δάδων 3.
Κατά τον αυτόν τρόπον ανάγει ό Έρμης και θνη-
τάς άπό τον "Αδην. Εις τό φειδιακόν άνάγλυφον τοϋ
Όρφέως % απεικονίζεται κρατών άπό την χείρα την Ευρυ-
δίκη ν, επίσης δέ έπι άναγλΰφου 4 διασώζεται ή παράστα-
σις της αναγωγής της ΆΛκήστιδος.
"Οτι ή άνοδος δεν παρεστάθη επί μνημείων τήζ
τέχνης μόνον καθ' ήν στιγμήν ή θεά έξέρνεται ή είναι
8: Ερμής, Περοεφοιη χμ Πλοντων. λ ι= . γ ι ιγ ι ι π «λ ι
ήδη έπι της γης, άλλα και δταν άκόμη είναι εντός τοϋ
Άδου, άποδεικνΰεται και άπό παραστάσεις, αί όποΐαι διεσώθησαν έπι άναγλύφων 5* ό Έρ-
μης άπεικονίζεται εις τον "Αδην έχων δεξιά τήν "Αλκηστιν και άριστερά τήν Περσεφόνην.
Εις άλλο άνάγλυφον άπό τήν Ρόδον 6 ευρίσκεται έντός τοΰ "Αδου πλησίον πύλης, ή δποία
ερμηνεύεται ως ή πΰλη τοΰ Άδου, άριστερά του δέ εΐναι ή Περσεφόνη. Επίσης εις άλλο
άνάγλυφον, τό όποιον κοσμεί τήν στενήν π?ιευράν σαρκοφάγου ?, ή Περσεφόνη ευρίσκεται
εις τον "Αδην καθήμενη πλησίον τοϋ Πλούτωνος, παρ' αυτήν δέ Έρμης όρθιος θέτων
τήν χείρα εις τον ώμόν της. Εΐναι δέ προφανώς ή στιγμή, κατά τήν οποίαν κατά διατα-
γήν τοϋ καμφθέντος Διός πρόκειται νά τήν έπαναφέρη εις τήν γήν 8, όπως νομίζω ότι
συμβαίνει και εις τήν Ίδικήν μας παράστασιν.
Άπό όλα τά άνωτέρω παραδείγματα άποδεικνΰεται νομίζω, ότι ή παράστασις της
αναγωγής τής Κόρης υπό τοϋ Έρμοϋ άπό τοϋ 5ου αιώνος και έντεϋθεν δεν ήτο ασύ-
νηθες θέμα εις τήν Έλληνικήν τέχνην. Και δέν διεσώθησαν μέν έπι άγγείων παρά μόνον
παραστάσεις με τήν Περσεφόνην ή άναδυομένην έκ τοΰ εδάφους ή έκτος τοΰ Άδου
έπι τής γης, αλλά δέν άποκλείεται, (έφ'όσον τό θέμα ήτο μάλλον άγαπητόν, ύπάρχουσι δέ
και άνάγλυφα μέ σκηνάς τοϋ δράματος, έκτυλισσομένας έντός τοΰ Άδου) νά ύπήρχον
και άλλαι παρόμοιαι παραστάσεις και έπι τοιχογραφιών ή άγγείωλ', τά όποια δέν συνέ-
πεσε νά διασοοθοϋν ή δυνατόν και νά άγνοώ.
Ότι εις όλας τάς άνωτέρω παραστάσεις ύπάρχουσι περισσότεραι των δύο μορφών
ή τουλάχιστον εις τήν έντός τοΰ "Αδου σκηνήν ό Πλούτων, δέν θά ήτο λόγος διά νά
μεταπεισθώμεν. Διότι δυνατόν ό άγγειογράφος δι1 έλλειψιν χώρου νά παρέλαβεν άπό
αλλην μεγαλυτέραν παράστασιν μόνον τάς δύο κυρίας μορφάς, αί όποΐαι τω έχρειάζοντο.
Τό φαινόμενον τοΰτο δέν εΐνε άσύνηθες· συχνά οι άγγειογράφοι έπαναλαμβάνουν άπό
μεγαλυτέρας παραστάσεις όχι μόνον μικρότερα άποσπάσματα, άλλά και μεμονωμένας
μορφάς 9.
Εις τήν τοιαύτην έρμηνείαν τής παραστάσεως συντελεί ϊσως και ό τόπος τής
1 Ονβγ\)βι± Οηβοΐι. Κυη3ίηιγΐ1ιο1ο§'ίβ ΠΙ 663 5 Εβϊη&οΐι Ε. Κ. I. 140.
χ. έπ. Ρίιιΐιΐ ε. ά. είκ. 556. Ο ΗϊΠβΓ ν. β&βΓίπη^βη, ΗβπηβΒ. XXXVII.
2 ΕοδοΙιβΓ ΙΙ2 ΚοΓϋ σ. 1378 είκ. 20. 7 Κβΐη&οΐι εν άν. III 318 είκ. 3.
3 ΕοδοΙιβΓ I- σ. 2407. 8 Πρβ και Β3πηιβΐ3ίβΓ I 418 και έπ.
4 Β&ΓβιτιΙ)βΓ§·. ε. άν. είκ. 4953. 9 Κουρουνιώτης Α. Ε. 1907, 128 καί Ρωμαίος σ. 232.