DOI Artikel:
Kowalczyk, Jerzy: Świątynie i klasztory późnobarokowe w archidiecezji lwowskiej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14538#0203
JHRZY KOWALCZYK
28. Rozdół, klasztor karmelitów trzewiczkowych, 1735-1748,
architekt Bernard Meretyn (atryb.). Fot. P. Jamski, 1998, neg. IS PAN
na planie zbliżonym do litery H. Na udział Meretyna wskazuje opracowanie ściany szczytowej południowe-
go skrzydła z wydatnymi pilastrami toskańskimi wielkiego porządku i rokokowymi wazonami ujmującymi
wysoki szczyt. Oprócz Meretyna przy pałacu w Rozdole pracował lwowski rzeźbiarz Jan Gertner215, który
mógł być wykonawcą kamiennych wazonów na klasztorze (il. 28).
Różnorodność kompozycji klasztorów i ich usytuowania względem świątyń wzbogaca obraz architek-
tury sakralnej w okresie późnego baroku. Na bogactwo tych układów badacze rzadko zwracali uwagę.
KOŚCIOŁY PODŁUŻNE JEDNO- I TRZYNAWOWE
Świątynie trzynawowe miały z reguły system bazylikowy. Najczęściej prezbiteria były jednakowej
wysokości z nawą główną i opasane ciągłym belkowaniem. Podział wnętrza na przęsła wyznaczały filary
opięte pilastrami oraz gurty między przęsłami sklepienia. Arkady kaplic wpisywano pod belkowaniem, między
filarami. Taką tradycyjną dyspozycją przestrzenną odznaczają się, m.in. kościół parafialny w Rudkach (1717-
-1728)216, lwowskie kościoły: dominikanów Świętej Marii Magdaleny (1753, korpus nawowy, architekt Marcin
Urbanik) (il. 29) i trynitarzy Świętego Mikołaja (1739-1745, architekt Kazimierz Granacki). O późnobaro-
kowej realizacji tych świątyń świadczą jednak smukłe proporcje i sklepienia żaglaste nad przęsłami w na-
wach głównych.
215 Ibidem.
216 AAL, sygn. AV 2, k. 175; Walczak 1999, s. 298.
28. Rozdół, klasztor karmelitów trzewiczkowych, 1735-1748,
architekt Bernard Meretyn (atryb.). Fot. P. Jamski, 1998, neg. IS PAN
na planie zbliżonym do litery H. Na udział Meretyna wskazuje opracowanie ściany szczytowej południowe-
go skrzydła z wydatnymi pilastrami toskańskimi wielkiego porządku i rokokowymi wazonami ujmującymi
wysoki szczyt. Oprócz Meretyna przy pałacu w Rozdole pracował lwowski rzeźbiarz Jan Gertner215, który
mógł być wykonawcą kamiennych wazonów na klasztorze (il. 28).
Różnorodność kompozycji klasztorów i ich usytuowania względem świątyń wzbogaca obraz architek-
tury sakralnej w okresie późnego baroku. Na bogactwo tych układów badacze rzadko zwracali uwagę.
KOŚCIOŁY PODŁUŻNE JEDNO- I TRZYNAWOWE
Świątynie trzynawowe miały z reguły system bazylikowy. Najczęściej prezbiteria były jednakowej
wysokości z nawą główną i opasane ciągłym belkowaniem. Podział wnętrza na przęsła wyznaczały filary
opięte pilastrami oraz gurty między przęsłami sklepienia. Arkady kaplic wpisywano pod belkowaniem, między
filarami. Taką tradycyjną dyspozycją przestrzenną odznaczają się, m.in. kościół parafialny w Rudkach (1717-
-1728)216, lwowskie kościoły: dominikanów Świętej Marii Magdaleny (1753, korpus nawowy, architekt Marcin
Urbanik) (il. 29) i trynitarzy Świętego Mikołaja (1739-1745, architekt Kazimierz Granacki). O późnobaro-
kowej realizacji tych świątyń świadczą jednak smukłe proporcje i sklepienia żaglaste nad przęsłami w na-
wach głównych.
215 Ibidem.
216 AAL, sygn. AV 2, k. 175; Walczak 1999, s. 298.