DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14364#0172
162 Άρβανιτόπουλ.ος: Θεσσαλικοί επιγραφαί.
αε 1923
διά τοΟ ί(βΓΐιιΐ') και νά μείνη ώ; Ρ, άφ' οδ δ χα-
ράκτης διακρίνει αύτο τοΟ II=Ε πανταχού
386*· στίχ. 11-19. Το έν στίχ. 15 ίβηθδ αντί
ίϊηββ δύναται νά άφεθή ώ; οηλωτικον άνοικτής προ-
φοράς το0 ϊ, ήν πλειστάκις οί Έλληνες άποδίδουσι
δια τοΟ Ε, π. χ. ΟαββίΙίηβ Καικέλιος κτλ. Έν
στίχ. 16 το μόνον σφάλμα του χαράκτου είναι
παράλειψις της άνω κεραίας τοΟ Τ. Λίαν περίερ-
γος είναι ή έν στίχ. 17 προσθήκη Α τφ ρ&ίΓβ, το-
σούτω μάλλον δυσεςήγητος, καθ' όσον ο χαράκτης,
άγνοών την γλώσσαν, αντιγράφει εκ τινο: χειρο-
γράφου' το νά άναγνώμεν ])ατΙαβ, διαστραφέν ευ-
κόλως είς ρειίΐ'ίΐθ, είναι μεν εύλογώτερον προς
έρμηνείαν τοΟ φαινομένου, παρέκει ό'μως δυσχέ-
ρειας τινάς, και δη το δτι ό Αμύντας Οά λογισθη
ώς υίάς τοΟ Φιλίππου, ού/ί πατήρ, και το ότι
μένει πως άσύνοετον τό (ΙβΕίηϊίϊοηϊ Γβ^ϊϋβ ίαοίίΐθ
&β - - ■ , ρ3ΐ·1&θ ίηίθΓ. - · ' άλλ' άρμόττει τοΟτο
τη τυπικότητι του ζητήματος· διότι και νυν οί'τε
δικαστα'ι έν ταϊς άπουάσεσι και οί συμβολαιογρά-
φοι έν τοις συμβολαίοις, γράφουσιν «ίνα δικάση τά
της διαφοράς γεννηϋ-είσης, προκυψάσης». Ισως
υπήρχε ρειίΓβ, ρ&Γίαβ και συνεχύθη υπό τοΟ χα-
ράκτου Τό έν στίχ. 19 ρΐαοβί, όφειλόμενον μάλλον
τω αντιγραφεί ή τφ χαράκτη, δηλοϊ ίσως κοινήν
τινα έκτοτε προφοράν του 1 έν τοιαύτη θέσει, ήτις
έπεκράτησεν έν τη νϋ'ν Ιταλική γλώσση.
386*· στίχ. 19-26. Έν τέλει του στίχ. 21
υπάρχει κάθετος κεραία, ή περισσή, ή και έκ
γράμματος τίνος μάλλον μονήρους ήττον μετ'
ίχνους ένώσεως προερχομένη, και χώρος οΥ έν ή
δύο γράμματα, άτινα δύνανται ή νά άποτελώσιν
ιδίαν λέξιν, ή νά άνήκωσι τη έν στίχ. 22 τοπω-
νυμία οηοάνβαΒ· (ή οπο&γθ&β)- οί έκδοτα: συνε-
πλήρωσαν διά του βί, άπιθάνως, ώς νομίζω" διότι
ούτω προκύπτουσι πολλαί δυσχέρειαι, άς δεν ήδυ
νήθησαν νά λύσωσι" διό ληπτέον την δευτέραν έκ_
δοχήν ή ό'τι δεν ύπόκειται ούδέν, ή ή αρχή τής
τοπωνυαίας, περίπου — οηοάΓββΒ και νοητέον
«'Αζώρον — ονοδρεών και Πετραιών Δολίχης
μεταξύ»" τό τεθέν ύπό των έκδοτων Οηοαί'βαδ δεν
είναι πιθανόν. Μετά δε τό ΡθΙΐ'αβίΐβ τοΟ στίχ. 22
είναι τέρμα του στίχου και άπιθάνως προσέθηκαν
οί έκδόται τό ϊη. Τά δε ονόματα Γεράναι, — ονυ-
δρέαι, Πετραΐα<., Προνομαί είναι τοπωνυυ.ίαι, ων
την θέσιν έπειράθημεν νά όρίσωμεν έν τοις ΓΓρακτι-
κόϊςι ά.' ώς πρός τό Οηοάτβαβ,χν Οεωρηθή ούτως
έχον άνευ προηγουμένου γράμματος, είπομεν εκεί
τα δέοντα' ίσως δύναται νά σχετισθή τω δέρτ) και
νά ληφθη πρώτον συνθετικόν τό δνος, δνου-δεραι
καθ ά και σήμερον καλεί ό λαός τόπους Γαϊδου-
ρονήσι, Γαϊδονρόρραχι κττ. Σημειωτέον ότι έν
στίχ. 22 εγραψεν ό χαράκτης Η άντ'ι ιΙΤ ήτοι βί.
38(ί°· στίχ. 26-28. Μετά τό αί του στίχ. 27
δεν σημειοϋσιν ούδέν ίχνος οί έκδόται' έγώ όμως
διέκρινα τά άνω λοςής κεραίας V, προερχομένης
πιθανώτατα έκ V, έτι δέ τοΟ στίχ. 28 τάδε :
ές ων νομίζω ότι ασφαλώς προκύπτει ή λ £ ξ: ς νίβ
ίαηηιιι' ταύτης ένεκα τό V του στίχ. 2/ ανήκει
ονόματι θεότητος,ευλόγως τής Αφροδίτης Υβηβπδ,
ής τά τε γράμματα πληρουσι τον χώρον και ής
μάλιστα ή λατρεία είναι εϋλογωτέρα έν τη ωραία
ταύτη θέσει, έν ή ευρέθη ή έπιγραφή, και ένθα
ύπάρχουσιν έρείπια χριστιανικής έκκλησίας τής
Αγίας Τριάδος* μικρά άνασκαφή δύναται νά
βεβαίωση το πράγμα. Ούτως έρμηνεύεται και ή
ίδρυσις τής στήλης έν τω χώρω του ίεροΟ, όπερ
άπετέλει τό ό'ριον των Δολιχαίων και Έλιμειω-
τών. Σημειωτέον ότι έν έπιγραφη του ΙΙνϋίου,
ύπ' άριθ. 390 κατωτέρω δημοσιευθησομένη, άνα-
φέρεται ίερόν Αφροδίτης.
Συμπέρασμα.— Διά τής επιγραφής ταύτης
καθορίζεται ότι οί άπό τής έκ Νότου άρχής τών
στενών τοΟ νΟν Σαρανταπόρου, ήτοι τών αρχαίων
Βολουστάνων, τόποι, ανήκον πρός βορραντοΐς Έλι-
μειώταις, τά δέ πρός Νότον άπό τοΟ ίεροΟ, ένθα
ύπήρχεν ιδρυμένη ή στήλη αύτη, τοις Δολιχαίοις,
και ότι τόπους συνορεύοντας άμφοτέροις τούτοις
είχον οί Άζωριασταί ταΰτα, συνδυαζόμενα τοις έν
τοις άνω είς άριθ. 3/9 προειρημένοις, καθιστώσι
βέβαιον ότι τής μεν Δολίχης τά έρείπια κείνται έν
τω νΟν Καστρί Δούχλιστας, τής δέ Άζώρον έν
τω Παλαικάστρω Βουβάλας. Ούτως υπολείπεται
ώς ασφαλής θέσις τοΟ Πυ&ίου τά παρά τό Σέλος
είς τους πρόποδας τοΟ Όλύμπου έρείπια.
Απόστολος Σ, Άρβανιτόπονλος.
αε 1923
διά τοΟ ί(βΓΐιιΐ') και νά μείνη ώ; Ρ, άφ' οδ δ χα-
ράκτης διακρίνει αύτο τοΟ II=Ε πανταχού
386*· στίχ. 11-19. Το έν στίχ. 15 ίβηθδ αντί
ίϊηββ δύναται νά άφεθή ώ; οηλωτικον άνοικτής προ-
φοράς το0 ϊ, ήν πλειστάκις οί Έλληνες άποδίδουσι
δια τοΟ Ε, π. χ. ΟαββίΙίηβ Καικέλιος κτλ. Έν
στίχ. 16 το μόνον σφάλμα του χαράκτου είναι
παράλειψις της άνω κεραίας τοΟ Τ. Λίαν περίερ-
γος είναι ή έν στίχ. 17 προσθήκη Α τφ ρ&ίΓβ, το-
σούτω μάλλον δυσεςήγητος, καθ' όσον ο χαράκτης,
άγνοών την γλώσσαν, αντιγράφει εκ τινο: χειρο-
γράφου' το νά άναγνώμεν ])ατΙαβ, διαστραφέν ευ-
κόλως είς ρειίΐ'ίΐθ, είναι μεν εύλογώτερον προς
έρμηνείαν τοΟ φαινομένου, παρέκει ό'μως δυσχέ-
ρειας τινάς, και δη το δτι ό Αμύντας Οά λογισθη
ώς υίάς τοΟ Φιλίππου, ού/ί πατήρ, και το ότι
μένει πως άσύνοετον τό (ΙβΕίηϊίϊοηϊ Γβ^ϊϋβ ίαοίίΐθ
&β - - ■ , ρ3ΐ·1&θ ίηίθΓ. - · ' άλλ' άρμόττει τοΟτο
τη τυπικότητι του ζητήματος· διότι και νυν οί'τε
δικαστα'ι έν ταϊς άπουάσεσι και οί συμβολαιογρά-
φοι έν τοις συμβολαίοις, γράφουσιν «ίνα δικάση τά
της διαφοράς γεννηϋ-είσης, προκυψάσης». Ισως
υπήρχε ρειίΓβ, ρ&Γίαβ και συνεχύθη υπό τοΟ χα-
ράκτου Τό έν στίχ. 19 ρΐαοβί, όφειλόμενον μάλλον
τω αντιγραφεί ή τφ χαράκτη, δηλοϊ ίσως κοινήν
τινα έκτοτε προφοράν του 1 έν τοιαύτη θέσει, ήτις
έπεκράτησεν έν τη νϋ'ν Ιταλική γλώσση.
386*· στίχ. 19-26. Έν τέλει του στίχ. 21
υπάρχει κάθετος κεραία, ή περισσή, ή και έκ
γράμματος τίνος μάλλον μονήρους ήττον μετ'
ίχνους ένώσεως προερχομένη, και χώρος οΥ έν ή
δύο γράμματα, άτινα δύνανται ή νά άποτελώσιν
ιδίαν λέξιν, ή νά άνήκωσι τη έν στίχ. 22 τοπω-
νυμία οηοάνβαΒ· (ή οπο&γθ&β)- οί έκδοτα: συνε-
πλήρωσαν διά του βί, άπιθάνως, ώς νομίζω" διότι
ούτω προκύπτουσι πολλαί δυσχέρειαι, άς δεν ήδυ
νήθησαν νά λύσωσι" διό ληπτέον την δευτέραν έκ_
δοχήν ή ό'τι δεν ύπόκειται ούδέν, ή ή αρχή τής
τοπωνυαίας, περίπου — οηοάΓββΒ και νοητέον
«'Αζώρον — ονοδρεών και Πετραιών Δολίχης
μεταξύ»" τό τεθέν ύπό των έκδοτων Οηοαί'βαδ δεν
είναι πιθανόν. Μετά δε τό ΡθΙΐ'αβίΐβ τοΟ στίχ. 22
είναι τέρμα του στίχου και άπιθάνως προσέθηκαν
οί έκδόται τό ϊη. Τά δε ονόματα Γεράναι, — ονυ-
δρέαι, Πετραΐα<., Προνομαί είναι τοπωνυυ.ίαι, ων
την θέσιν έπειράθημεν νά όρίσωμεν έν τοις ΓΓρακτι-
κόϊςι ά.' ώς πρός τό Οηοάτβαβ,χν Οεωρηθή ούτως
έχον άνευ προηγουμένου γράμματος, είπομεν εκεί
τα δέοντα' ίσως δύναται νά σχετισθή τω δέρτ) και
νά ληφθη πρώτον συνθετικόν τό δνος, δνου-δεραι
καθ ά και σήμερον καλεί ό λαός τόπους Γαϊδου-
ρονήσι, Γαϊδονρόρραχι κττ. Σημειωτέον ότι έν
στίχ. 22 εγραψεν ό χαράκτης Η άντ'ι ιΙΤ ήτοι βί.
38(ί°· στίχ. 26-28. Μετά τό αί του στίχ. 27
δεν σημειοϋσιν ούδέν ίχνος οί έκδόται' έγώ όμως
διέκρινα τά άνω λοςής κεραίας V, προερχομένης
πιθανώτατα έκ V, έτι δέ τοΟ στίχ. 28 τάδε :
ές ων νομίζω ότι ασφαλώς προκύπτει ή λ £ ξ: ς νίβ
ίαηηιιι' ταύτης ένεκα τό V του στίχ. 2/ ανήκει
ονόματι θεότητος,ευλόγως τής Αφροδίτης Υβηβπδ,
ής τά τε γράμματα πληρουσι τον χώρον και ής
μάλιστα ή λατρεία είναι εϋλογωτέρα έν τη ωραία
ταύτη θέσει, έν ή ευρέθη ή έπιγραφή, και ένθα
ύπάρχουσιν έρείπια χριστιανικής έκκλησίας τής
Αγίας Τριάδος* μικρά άνασκαφή δύναται νά
βεβαίωση το πράγμα. Ούτως έρμηνεύεται και ή
ίδρυσις τής στήλης έν τω χώρω του ίεροΟ, όπερ
άπετέλει τό ό'ριον των Δολιχαίων και Έλιμειω-
τών. Σημειωτέον ότι έν έπιγραφη του ΙΙνϋίου,
ύπ' άριθ. 390 κατωτέρω δημοσιευθησομένη, άνα-
φέρεται ίερόν Αφροδίτης.
Συμπέρασμα.— Διά τής επιγραφής ταύτης
καθορίζεται ότι οί άπό τής έκ Νότου άρχής τών
στενών τοΟ νΟν Σαρανταπόρου, ήτοι τών αρχαίων
Βολουστάνων, τόποι, ανήκον πρός βορραντοΐς Έλι-
μειώταις, τά δέ πρός Νότον άπό τοΟ ίεροΟ, ένθα
ύπήρχεν ιδρυμένη ή στήλη αύτη, τοις Δολιχαίοις,
και ότι τόπους συνορεύοντας άμφοτέροις τούτοις
είχον οί Άζωριασταί ταΰτα, συνδυαζόμενα τοις έν
τοις άνω είς άριθ. 3/9 προειρημένοις, καθιστώσι
βέβαιον ότι τής μεν Δολίχης τά έρείπια κείνται έν
τω νΟν Καστρί Δούχλιστας, τής δέ Άζώρον έν
τω Παλαικάστρω Βουβάλας. Ούτως υπολείπεται
ώς ασφαλής θέσις τοΟ Πυ&ίου τά παρά τό Σέλος
είς τους πρόποδας τοΟ Όλύμπου έρείπια.
Απόστολος Σ, Άρβανιτόπονλος.