DOI Artikel:
Pappadakis, Nikolaos G.: Lokrikos thesmos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0136
126
Νικολάου Γ. Παππαδάκι
Α Ε 1924
Οί έπίνομοι στ. 6, μετά τό έπινομία έστω γονεϋσι και παιδί, δηλ. προφανώς
κοινωνία, μετοχή, δχι άλληλοκληρονομία —δεν δύνανται νά είναι κληρονόμοι ( = έπι-
γιγνόμενοι, έπϊ τω Φανόντι νεμόμενοι τά τούτου), ώς εν έπιγρ. Δελφών (π. χ. 80ΌΙ
2034, ΙΟ) και Κερκύρας ΙΟ IX1 694,111.123.129 και ώς θά έπέλθη έκ πρώτης όψεως εις
πάντα έκ της ούτω λεπτομερούς διαβαθμίσεως των δικαιουμένων εις τά των γονέων έν
στ. 4-6* άλλ' ούτε περί κληρονομιάς θά ήρμοζε, τόσον άκριβολόγως μάλιστα, νά φροντίζη
νόμος άναδασμοϋ ούτε περι ασύλου εμφυτεύσεως (6) δλως, αυτονοήτου έν ίδιοκτήτοις.
Φανερόν, δτι και έδώ έπινομία 1 εΐναι, δ τι παντού, ή μετοχή ή έπικοινωνία νομών κατ'
εξοχήν δημοσίων, 3 έπι καταβολή συνήθως έννομίον (έπιν-) ή έμφορβιου, περί ων Ίδέ
τελευταϊον τά Τίτϊβΐ έν Κΐϊο 20,54 έ. κάλλιστα (πλην δτι περιορίζει τον δρον έπινομία
εις μόνους τους ξένους· πρβλ. και Ά. Δελτ. 1923, 192). Ούτω δέ και έπίνομοι στ. <> = οί
σύννομοι ή συμμέτοχοι (έστω, διαδοχικώς έκαστος) της νομής ·>.
Στ. 6. ασυλος έστω τοντο, δτι κα φυτεύσηται (κατά τό συλώμαί τι), ενν. δ φυ-
τεύσας τις- λοιπόν δχι μόνον καρπών ασφάλεια παρέχεται {συλάν δέ καρπόν βλέπομεν και
κυριολεκτούμενον έν νέα Σικελιωτικη έπιγρ. διιρρί. Ερί§τ. 2,533), αλλά και κτήσεως τοϋ
έμφυτευθέντος, ούδενός δικαιουμένου συλάν χρώμενον αύτω έν γη κοινοτική ο)ς ίδίω. Έκ
τών παγκοίνων χώρα ασνλος (καΐ πόλις είτα Α. Έφ. 1905,85,11), οπόθεν «μη έξεΐμεν
μη&ένα άγειν... ει δέ τις κα άγη, τά μεν έμφανέα (δηλ. κα! καρπούς βεβ.) άναπράσσειν
τον στρατηγόν κλπ.»—εΐτα και την πνλαίαν άσυλον και ασφαλή παρεσκεύασε 8γ118.
483,4—Τό δέ μέσον φντενσηται έμφαντικώς (άντί τοϋ συνήθους ένεργ., τοϋ π. χ. και
ΑΕ 1884,1(31,33) — έαυτώ φύτευση έν τη άλλως κοινοτική γη. — Φντόν δέ νοητόν και
άλλο και άμπελον, ώς έν έπιγρ. Γαμβρείου Τιΐ8οι·. .Ιαπά. 257 = 8γ113. 302,11.
6α· Μόλις άξιον σημειώσεως δτι τό χρήζω—ό.πλώς βούλομαι, εξόχως μεν Δωρικόν,
άλλα και πανελλήνιον (πρβλ. και Άριστοφ. Ν εφ. 891 ϊύ^' δποι χρήζεις κλπ.).
Στ. 8 τω πλή&ει (.. δόξαι) προφανώς=τή πλειονότητι τών 101 ανδρών, πλείοσι
τών ημίσεων, πρβλ. και «πράξω καθ' δ τι άν τω πλή&ει τών συμμάχων δοκη» (ΙΟ II
σ. 398 αρ. 496 = 8γ11.3 151,23) και ιδία τό της έποικίας εις Ναύπ. IX1 334,40 «δ τι
κα μη άμφοτάροις δοκέηι, Όπουντίων χιλίων πλή&αι» κλπ. κα! 333 τέλ. πλη&ϋν δέ
νικην»- ώστε κα! τά τρία εύχρηστα.
Στ. 9 πρβλ. έκ περισσού πλην τών συχνών έπάγεσϋ·αι οίκήτορας (Παυσ. Α'
1 Δύσπιστων τις δτι. τόσος λόγος γίνεται έν τώ Οεσμώ
περί έπινομίας απλών νομών κοινοτικών, αδιαιρέτων,
άφοΟ μάλιστα οϋ'τε βοτών αριθμός ορίζεται οΰτε δλως
τό νέμειν αύτό άπαντα ούδαμοΰ τοϋ.θεσμοϋ, 0ά έσκέπτετο
μήπως πρόκειται περί ονννομίας επί παντός κληρον της
(όλης διακληρωμένης) χώρας, περί σνγκτήαεώς τίνος- θά ήτο
δηλ. ονγκνριότης μέν έτι ζώντος τοϋ κυρίου κληροϋχου,
κληρονομιά δέ αΰτοϋ αποθανόντος, ήν δίδει ό θεσμός προς
έκάστφ κληρούχο) πρώτον μέν «εις τ ο ύ ς γονείς αΰ-
τοϋ και τόν υιό ν», ελλειπόντων δέ τούτων κατά σει-
ράν εις τούς κατιόντος και άγχιστείς" και πάλιν τήν σ υ-
νεπινομίαν ταύτη ν διαθέτων ό κληροϋχος
(αν δυσηρεστείτο τυχόν κατά τών άγχιστέιον) εις δντινα
ήθελε, θά έδικαιοϋτο δμως νά κράτη δσα θά εΐχεν εμφυ-
τεύσει έν τώ ίδίω κλήρφ κλπ. Αλλά πλην της θεμελιώδους
πάλιν άτοπίας, νά ρυθμίζη θεσμός άναδασμοϋ
τών άπα; ιδιοκτήτων πλέον κλήρων συγκυριαρ-
χίαν πρωτοφανή (ή και την έπιδάλλη—ή περιορίζη εις
ε ν π. χ. μ ύ ν ο ν τ έ κ ν ο ν) και άλλαι δυσκολίαι Οάνέκυ-
πτον βαρύτεραι τών λυομένων —και λεκτικα'ι έτι (π. χ. θά
έδει νά έ'κειτο στ. ο έ. «αϊ γονεϋοι και παιδί . , , αί δε
μήτε γονεί·ς μήτε παίδες ειεν. — έν ύ' Ιιότι δι: πεψυτενκώς
εΐη κλπ.), άλλ' ιδία πραγματικαί.
2 Ώς επιγαμία και τόσα άλλα (εις α πρόσθες νυν κα'ι
επιξνλία 10. V2 ό11=8.γ1Ρ 623Β , 4).
3 Οίίτω και τόν υπό Πινδ. Πυθ. ΙΛ' 7 προσκαλούμενον
κεπίνομον ηρωίδων στρατόν (τά; κόρας τοϋ Κάδμου) ορ-
θώς ένόει δ άρχ-σχολιαστης = «ούννομον ταΐς Θήβαις»
άπλώς κοινωνόν ή συμμέτοχον της Καδμείας, λοιπόν
επιχώριον άπλώς (πρβλ. Αίσχ. Ίκ. 565 έννομος γας) κα'ι
περιττή ή προληπτική σημασία τοϋ Ο. 8θ1ΐΓΟ(1βΓ έν έκδ.
Πυθίων σελ. 103.
Νικολάου Γ. Παππαδάκι
Α Ε 1924
Οί έπίνομοι στ. 6, μετά τό έπινομία έστω γονεϋσι και παιδί, δηλ. προφανώς
κοινωνία, μετοχή, δχι άλληλοκληρονομία —δεν δύνανται νά είναι κληρονόμοι ( = έπι-
γιγνόμενοι, έπϊ τω Φανόντι νεμόμενοι τά τούτου), ώς εν έπιγρ. Δελφών (π. χ. 80ΌΙ
2034, ΙΟ) και Κερκύρας ΙΟ IX1 694,111.123.129 και ώς θά έπέλθη έκ πρώτης όψεως εις
πάντα έκ της ούτω λεπτομερούς διαβαθμίσεως των δικαιουμένων εις τά των γονέων έν
στ. 4-6* άλλ' ούτε περί κληρονομιάς θά ήρμοζε, τόσον άκριβολόγως μάλιστα, νά φροντίζη
νόμος άναδασμοϋ ούτε περι ασύλου εμφυτεύσεως (6) δλως, αυτονοήτου έν ίδιοκτήτοις.
Φανερόν, δτι και έδώ έπινομία 1 εΐναι, δ τι παντού, ή μετοχή ή έπικοινωνία νομών κατ'
εξοχήν δημοσίων, 3 έπι καταβολή συνήθως έννομίον (έπιν-) ή έμφορβιου, περί ων Ίδέ
τελευταϊον τά Τίτϊβΐ έν Κΐϊο 20,54 έ. κάλλιστα (πλην δτι περιορίζει τον δρον έπινομία
εις μόνους τους ξένους· πρβλ. και Ά. Δελτ. 1923, 192). Ούτω δέ και έπίνομοι στ. <> = οί
σύννομοι ή συμμέτοχοι (έστω, διαδοχικώς έκαστος) της νομής ·>.
Στ. 6. ασυλος έστω τοντο, δτι κα φυτεύσηται (κατά τό συλώμαί τι), ενν. δ φυ-
τεύσας τις- λοιπόν δχι μόνον καρπών ασφάλεια παρέχεται {συλάν δέ καρπόν βλέπομεν και
κυριολεκτούμενον έν νέα Σικελιωτικη έπιγρ. διιρρί. Ερί§τ. 2,533), αλλά και κτήσεως τοϋ
έμφυτευθέντος, ούδενός δικαιουμένου συλάν χρώμενον αύτω έν γη κοινοτική ο)ς ίδίω. Έκ
τών παγκοίνων χώρα ασνλος (καΐ πόλις είτα Α. Έφ. 1905,85,11), οπόθεν «μη έξεΐμεν
μη&ένα άγειν... ει δέ τις κα άγη, τά μεν έμφανέα (δηλ. κα! καρπούς βεβ.) άναπράσσειν
τον στρατηγόν κλπ.»—εΐτα και την πνλαίαν άσυλον και ασφαλή παρεσκεύασε 8γ118.
483,4—Τό δέ μέσον φντενσηται έμφαντικώς (άντί τοϋ συνήθους ένεργ., τοϋ π. χ. και
ΑΕ 1884,1(31,33) — έαυτώ φύτευση έν τη άλλως κοινοτική γη. — Φντόν δέ νοητόν και
άλλο και άμπελον, ώς έν έπιγρ. Γαμβρείου Τιΐ8οι·. .Ιαπά. 257 = 8γ113. 302,11.
6α· Μόλις άξιον σημειώσεως δτι τό χρήζω—ό.πλώς βούλομαι, εξόχως μεν Δωρικόν,
άλλα και πανελλήνιον (πρβλ. και Άριστοφ. Ν εφ. 891 ϊύ^' δποι χρήζεις κλπ.).
Στ. 8 τω πλή&ει (.. δόξαι) προφανώς=τή πλειονότητι τών 101 ανδρών, πλείοσι
τών ημίσεων, πρβλ. και «πράξω καθ' δ τι άν τω πλή&ει τών συμμάχων δοκη» (ΙΟ II
σ. 398 αρ. 496 = 8γ11.3 151,23) και ιδία τό της έποικίας εις Ναύπ. IX1 334,40 «δ τι
κα μη άμφοτάροις δοκέηι, Όπουντίων χιλίων πλή&αι» κλπ. κα! 333 τέλ. πλη&ϋν δέ
νικην»- ώστε κα! τά τρία εύχρηστα.
Στ. 9 πρβλ. έκ περισσού πλην τών συχνών έπάγεσϋ·αι οίκήτορας (Παυσ. Α'
1 Δύσπιστων τις δτι. τόσος λόγος γίνεται έν τώ Οεσμώ
περί έπινομίας απλών νομών κοινοτικών, αδιαιρέτων,
άφοΟ μάλιστα οϋ'τε βοτών αριθμός ορίζεται οΰτε δλως
τό νέμειν αύτό άπαντα ούδαμοΰ τοϋ.θεσμοϋ, 0ά έσκέπτετο
μήπως πρόκειται περί ονννομίας επί παντός κληρον της
(όλης διακληρωμένης) χώρας, περί σνγκτήαεώς τίνος- θά ήτο
δηλ. ονγκνριότης μέν έτι ζώντος τοϋ κυρίου κληροϋχου,
κληρονομιά δέ αΰτοϋ αποθανόντος, ήν δίδει ό θεσμός προς
έκάστφ κληρούχο) πρώτον μέν «εις τ ο ύ ς γονείς αΰ-
τοϋ και τόν υιό ν», ελλειπόντων δέ τούτων κατά σει-
ράν εις τούς κατιόντος και άγχιστείς" και πάλιν τήν σ υ-
νεπινομίαν ταύτη ν διαθέτων ό κληροϋχος
(αν δυσηρεστείτο τυχόν κατά τών άγχιστέιον) εις δντινα
ήθελε, θά έδικαιοϋτο δμως νά κράτη δσα θά εΐχεν εμφυ-
τεύσει έν τώ ίδίω κλήρφ κλπ. Αλλά πλην της θεμελιώδους
πάλιν άτοπίας, νά ρυθμίζη θεσμός άναδασμοϋ
τών άπα; ιδιοκτήτων πλέον κλήρων συγκυριαρ-
χίαν πρωτοφανή (ή και την έπιδάλλη—ή περιορίζη εις
ε ν π. χ. μ ύ ν ο ν τ έ κ ν ο ν) και άλλαι δυσκολίαι Οάνέκυ-
πτον βαρύτεραι τών λυομένων —και λεκτικα'ι έτι (π. χ. θά
έδει νά έ'κειτο στ. ο έ. «αϊ γονεϋοι και παιδί . , , αί δε
μήτε γονεί·ς μήτε παίδες ειεν. — έν ύ' Ιιότι δι: πεψυτενκώς
εΐη κλπ.), άλλ' ιδία πραγματικαί.
2 Ώς επιγαμία και τόσα άλλα (εις α πρόσθες νυν κα'ι
επιξνλία 10. V2 ό11=8.γ1Ρ 623Β , 4).
3 Οίίτω και τόν υπό Πινδ. Πυθ. ΙΛ' 7 προσκαλούμενον
κεπίνομον ηρωίδων στρατόν (τά; κόρας τοϋ Κάδμου) ορ-
θώς ένόει δ άρχ-σχολιαστης = «ούννομον ταΐς Θήβαις»
άπλώς κοινωνόν ή συμμέτοχον της Καδμείας, λοιπόν
επιχώριον άπλώς (πρβλ. Αίσχ. Ίκ. 565 έννομος γας) κα'ι
περιττή ή προληπτική σημασία τοϋ Ο. 8θ1ΐΓΟ(1βΓ έν έκδ.
Πυθίων σελ. 103.