DOI Artikel:
Pappadakis, Nikolaos G.: Lokrikos thesmos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0141
ΑΕ 1924
Λοκρικός θεσμός
131
σίας και επικτήτου μόνης· δεν πρόκειται λοιπόν ουδαμώς περι στάσεως πολιτειακής,
ανατροπής βιαίας, ηκιστα δέ δι' εξεγέρσεως τοϋ δήμου έκ των έν ύστέροις χρόνοις περιβόη-
των και τους συχνότατους των αναδασμών έπαγουσών, 1 άφοϋ άλλως ουδέ πόρρωθεν ύπο-
δηλοΰται ομολογία στασιαζόντοον ώστε πιθανώτατα φιλικώς όλως καΐ άπύ συμφωνίας
απλής αρχαίων κατοίκων και μετακληθέντοον εποίκων και ό νϋν συντελούμενος αναδασμός
ρυθμίζεται και πάς μέλλων τυχόν — άνατρεπτικώτερος και ευρύτερος ϊσως — προλαμβά-
νεται κοινή πάντων ψήφω, διατυπουμένη ακριβώς έν τω θεσμώ ημών έπι τή ευκαιρία
λοιπόν έποικίαςφίλων (και ομοφύλων προφανώς έκ τής άπολύτου όλων και άνεπιφυλά-
κτου ισονομίας). "Αδηλον μόνον είναι αν και οί παρόντες ήδη έποικοι ούτοι εκλήθησαν
δια πολεμικήν ανάγκην τών πα?>.αιοπολιτών (και συγκατέκτησαν ίσως τα απότομα έκεΐνα
τοϋ στ. 2 παρά γειτόνων πολεμίίον, ους έξανέστησαν κατά τά γνωστά πολεμικά δίκαια π.χ.
θουκ. Δ' 98',3 κλπ.)- πιθανόν όμως" άφοϋ και έσιδηροφόρουν έτι επί θουκ. Α' 5-6 περί
τε Αοκρούς Όξόλας καϊ Αιτωλούς ■ καΐ έν άρχαΐκοΐς δή χρόνοις όχι μόνον έν γένει «ού
χαλεπώς άπανίοταντο» κατά τά Θουκ. Α' 2,2 και κατ' έξοχήν πορ&ηται ήααν καϊ επι-
θυμητοί της αλλότριας κατά οπάνιν γης (Στράβ. ΙΖ' 792), άλλά ιδία συχνόταται ήσαν
αί επαγωγά! έποικων δι'άνάγκας πολεμικάς — καί, ώς φυσική ακολουθία, άναδασμοί ή
νέαι γεωνομίαι, έκ τών εις πάσαν άποικίαν συμφυών, ών κάλλιστσν καϊ άρτιώτατον
παράδειγμα πρόκειται ή έπιγραφή τών εις Μέλαιναν Κέρκυραν Ίσσαίων άποικιον έκείνη
(νϋν 8γ118 141). ·* Ούτως «έπι γης άναδασμω» έπειοήγαγεν ήδη δ "Οξνλος Αιτωλούς
σννο'ικονς τοις άρχαίοις (Έπειοΐς) Παυσ. Ε' 4,2, οΰτω Κυρηναΐοι π. Ήρ. Δ' 159 έπε-
καλέοντο οννοίκονς πάντας Ελληνας έπι γης άναδαομω», οΰτω και οί νεοδαμώδεις
κλπ. εποικίζονται εις το Λέπρεον υπό τών Σπαρτιατών π. Θουκ. Ε' 3,4 κατά συμ-
φωνίαν πάλαιαν, άφ' ότου εΐχον βοηθήσει εις πόλεμον έπι τη ήιιισεία τής γης καϊ
πάλιν οί Εύεσπερΐται τής Λιβύης π. Παυσ. /V 26,2 επικαλούνται «πάντα τινά "Ελληνα
αύνοικον ατε κακωϋ·έντες πολεμώ.
Οΰδ' έρις ή στάσις τών εποίκων πρύς τους παλαιούς ύποση μαίνεται προηγηθείσα»
άν και δυνατή· πρβλ. τά τών θουρίων παρά Διοδώρω ΙΒ' 10 έ., όπου μετά τήν πριότην
ύπ' Αθηναίων έποίκησιν (καθ'ήν Γ|δη κοινοποιείται ή γη τω βουλομένω μετέχειν)
οτασιαζόντων τών προσγεγραμμένων προς τούς άρχαίους κλπ., τέλος μεταπεμψάμενοι
έκ τής Ελλάδος συχνούς διενείμαντο τήν πόλιν καϊ τήν χώραν έπίσης ένε[ΐον»· γνοϊστή δέ
καϊ τοϋ μοιραίου και τελευταίου τών Άρκεσιλάων ή στάσις και απόπειρα έξ Ήροδ. \'
163,1 »συναγείροντος (έκ Σάμου προς έπαγωγήν εις Κυρήνην) πάντα άνδρα έπι γης
άναδασμω» (τά τών Αεοντίνων π. Θουκ. Ε' 3,2 «πολίτας τε έπεγράψαντο και ό δήμος
τήν γήν έπενόει άναδάσασϋ·αι > εΐναι πλέον τοϋ είδους τών καθαρώς έσωτερικών. πολι-
τειακών ανταγωνισμών)· ή έλλειψις όμως παντός ύπαινιγμοϋ ομολογίας* καθιστά άπίθα-
βάσις τής διανομής θά ήτο πρόωρος τότε (ήδη ιό ημιαν
χάριν «διακοσίων τουλάχιστον»!)
1 Αναρίθμητων βέβαια μέχρι Αριστοτέλους Άθ Π.
•10,25 'οίδημοι κρατήσαντες... τήν χώραν άνάδαοτον ποιοΟσιν».
Τόν τύπον τών βίαιων τούτων, εχομεν και π. Πλάι. πολ. Η'
560 Α' «δς αν δήμων προεοτώς .. άνδρηλατή και άποκτιννΰ[]
καί ύποσημαίνη χρεών τε άποκοπάς και γής άναδασμον*.
2 Περί ής γενικώς καί περιληπτικώς ΐδέ 8\νο1)θ<1α
8*88ΐ88ΐί. 191.
:ί Ιδία εύτακτος διανομή καϊ ρύθμισις οικοπέδων και
«πρώτων πλήρων» τής γής μεταξύ πριότων άποικων
και έποικων (·<έψερπ<Ίντων), καθορισμός εκτάσεως εκάστου
καί ποσοϋ αναπαλλοτρίωτου καταμένοντος κλπ. Ίδέ καί
8\νοΙ>οά3 81ηαΐ8α11. 1«ί» σημ. 10-11.
4 Και αν εΐχομεν καί τόν όρκον τών συμ<| ωνησάντων
εις ψήφισιν τοϋ θεσμού, πάλιν ήδύνατο νά ήτο οίος καί
ό τών Ισσαίιον άποικων 8νΉ'' 111, 11 6.* 'μηίίποχι ταν
πόλιν μηδε ταν χιόραν αιδιιιτον πηιηοιΐν μηδαιιώς* ή τών
Λοκρικός θεσμός
131
σίας και επικτήτου μόνης· δεν πρόκειται λοιπόν ουδαμώς περι στάσεως πολιτειακής,
ανατροπής βιαίας, ηκιστα δέ δι' εξεγέρσεως τοϋ δήμου έκ των έν ύστέροις χρόνοις περιβόη-
των και τους συχνότατους των αναδασμών έπαγουσών, 1 άφοϋ άλλως ουδέ πόρρωθεν ύπο-
δηλοΰται ομολογία στασιαζόντοον ώστε πιθανώτατα φιλικώς όλως καΐ άπύ συμφωνίας
απλής αρχαίων κατοίκων και μετακληθέντοον εποίκων και ό νϋν συντελούμενος αναδασμός
ρυθμίζεται και πάς μέλλων τυχόν — άνατρεπτικώτερος και ευρύτερος ϊσως — προλαμβά-
νεται κοινή πάντων ψήφω, διατυπουμένη ακριβώς έν τω θεσμώ ημών έπι τή ευκαιρία
λοιπόν έποικίαςφίλων (και ομοφύλων προφανώς έκ τής άπολύτου όλων και άνεπιφυλά-
κτου ισονομίας). "Αδηλον μόνον είναι αν και οί παρόντες ήδη έποικοι ούτοι εκλήθησαν
δια πολεμικήν ανάγκην τών πα?>.αιοπολιτών (και συγκατέκτησαν ίσως τα απότομα έκεΐνα
τοϋ στ. 2 παρά γειτόνων πολεμίίον, ους έξανέστησαν κατά τά γνωστά πολεμικά δίκαια π.χ.
θουκ. Δ' 98',3 κλπ.)- πιθανόν όμως" άφοϋ και έσιδηροφόρουν έτι επί θουκ. Α' 5-6 περί
τε Αοκρούς Όξόλας καϊ Αιτωλούς ■ καΐ έν άρχαΐκοΐς δή χρόνοις όχι μόνον έν γένει «ού
χαλεπώς άπανίοταντο» κατά τά Θουκ. Α' 2,2 και κατ' έξοχήν πορ&ηται ήααν καϊ επι-
θυμητοί της αλλότριας κατά οπάνιν γης (Στράβ. ΙΖ' 792), άλλά ιδία συχνόταται ήσαν
αί επαγωγά! έποικων δι'άνάγκας πολεμικάς — καί, ώς φυσική ακολουθία, άναδασμοί ή
νέαι γεωνομίαι, έκ τών εις πάσαν άποικίαν συμφυών, ών κάλλιστσν καϊ άρτιώτατον
παράδειγμα πρόκειται ή έπιγραφή τών εις Μέλαιναν Κέρκυραν Ίσσαίων άποικιον έκείνη
(νϋν 8γ118 141). ·* Ούτως «έπι γης άναδασμω» έπειοήγαγεν ήδη δ "Οξνλος Αιτωλούς
σννο'ικονς τοις άρχαίοις (Έπειοΐς) Παυσ. Ε' 4,2, οΰτω Κυρηναΐοι π. Ήρ. Δ' 159 έπε-
καλέοντο οννοίκονς πάντας Ελληνας έπι γης άναδαομω», οΰτω και οί νεοδαμώδεις
κλπ. εποικίζονται εις το Λέπρεον υπό τών Σπαρτιατών π. Θουκ. Ε' 3,4 κατά συμ-
φωνίαν πάλαιαν, άφ' ότου εΐχον βοηθήσει εις πόλεμον έπι τη ήιιισεία τής γης καϊ
πάλιν οί Εύεσπερΐται τής Λιβύης π. Παυσ. /V 26,2 επικαλούνται «πάντα τινά "Ελληνα
αύνοικον ατε κακωϋ·έντες πολεμώ.
Οΰδ' έρις ή στάσις τών εποίκων πρύς τους παλαιούς ύποση μαίνεται προηγηθείσα»
άν και δυνατή· πρβλ. τά τών θουρίων παρά Διοδώρω ΙΒ' 10 έ., όπου μετά τήν πριότην
ύπ' Αθηναίων έποίκησιν (καθ'ήν Γ|δη κοινοποιείται ή γη τω βουλομένω μετέχειν)
οτασιαζόντων τών προσγεγραμμένων προς τούς άρχαίους κλπ., τέλος μεταπεμψάμενοι
έκ τής Ελλάδος συχνούς διενείμαντο τήν πόλιν καϊ τήν χώραν έπίσης ένε[ΐον»· γνοϊστή δέ
καϊ τοϋ μοιραίου και τελευταίου τών Άρκεσιλάων ή στάσις και απόπειρα έξ Ήροδ. \'
163,1 »συναγείροντος (έκ Σάμου προς έπαγωγήν εις Κυρήνην) πάντα άνδρα έπι γης
άναδασμω» (τά τών Αεοντίνων π. Θουκ. Ε' 3,2 «πολίτας τε έπεγράψαντο και ό δήμος
τήν γήν έπενόει άναδάσασϋ·αι > εΐναι πλέον τοϋ είδους τών καθαρώς έσωτερικών. πολι-
τειακών ανταγωνισμών)· ή έλλειψις όμως παντός ύπαινιγμοϋ ομολογίας* καθιστά άπίθα-
βάσις τής διανομής θά ήτο πρόωρος τότε (ήδη ιό ημιαν
χάριν «διακοσίων τουλάχιστον»!)
1 Αναρίθμητων βέβαια μέχρι Αριστοτέλους Άθ Π.
•10,25 'οίδημοι κρατήσαντες... τήν χώραν άνάδαοτον ποιοΟσιν».
Τόν τύπον τών βίαιων τούτων, εχομεν και π. Πλάι. πολ. Η'
560 Α' «δς αν δήμων προεοτώς .. άνδρηλατή και άποκτιννΰ[]
καί ύποσημαίνη χρεών τε άποκοπάς και γής άναδασμον*.
2 Περί ής γενικώς καί περιληπτικώς ΐδέ 8\νο1)θ<1α
8*88ΐ88ΐί. 191.
:ί Ιδία εύτακτος διανομή καϊ ρύθμισις οικοπέδων και
«πρώτων πλήρων» τής γής μεταξύ πριότων άποικων
και έποικων (·<έψερπ<Ίντων), καθορισμός εκτάσεως εκάστου
καί ποσοϋ αναπαλλοτρίωτου καταμένοντος κλπ. Ίδέ καί
8\νοΙ>οά3 81ηαΐ8α11. 1«ί» σημ. 10-11.
4 Και αν εΐχομεν καί τόν όρκον τών συμ<| ωνησάντων
εις ψήφισιν τοϋ θεσμού, πάλιν ήδύνατο νά ήτο οίος καί
ό τών Ισσαίιον άποικων 8νΉ'' 111, 11 6.* 'μηίίποχι ταν
πόλιν μηδε ταν χιόραν αιδιιιτον πηιηοιΐν μηδαιιώς* ή τών