DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0164
154
,Αποστόλου Σ. Άρβανιτοπούλου
κακέμφατον έννοιαν ύπάρχουσιν δμως και σήμερον όμοιας σημασίας παρωνύμια, κατα-
λήξαντα εις επώνυμα, π. χ. Πορδαλάς, εΐχον δέ δμο.ια και οί παλαιοί "Ελληνες, π. χ. Κο-
πριά κττ. Επειδή δμως τό περί ού 6 λόγος γράμμα εΐναι μάλιστα πάντων Ρ, έθεσα τό
Παντορδάνας, είκάζων τι έκ τοϋ ερδειν δεύτερον συνθετικόν πρβ. Ήσύχ. «δρδημα.·
το?α5πη των έρίων» κττ., εξ ών άνάλογον Οά ήτύ τι των σημερινών Τρίχας, Μαλλια-
ρός, Μαλλίάρας, Τονλούπας, Δάοιος κττ. Τό δεύτερον όνομα είναι άσοραλές· τοϋ στίχ. 2
μόλις διακρίνεται ίχνος Ε πιθανώς, υπό τό Δ τοϋ πατρικού. Σημειωτέον δτι δ χωρισμός
τοϋ πρώτου ονόματος εις δύο εΐναι αδύνατος- έπίσης αδύνατος είναι ή διάγνωσις αναθέ-
σεως, ούσης της στήλης άριδήλως επιτύμβιου. Οί χρόνοι της έπιγραορής κείνται περί τό
200 πΧ.
398 (ΜΕ 61). Στήλη λευκού μαρμάρου, ολίγον ύπομέλανος, ακέραιος, πλην μικρών
κάτω τε και άνω αριστερά κατά τάς γωνίας αποκοπών και άποτριβών εις τάς άκμάς.
Έποιήθη εν εϊδει ναΐσκου, ομοιότατα τή ύπ'άριθ. 395, μετ' έπιστυλίου και μετά δηλώσεως
στέγης και ακρωτηρίων.— Ύψ. 0.60, πλάτ. 0.575, πάχ. 0.17. Άπετείχισα εκ της εκκλη-
σίας Αγίου Ιωάννου τοϋ Προδρόμου τοϋ χωρίου Σέλος.
Τό έπιστύλιον έσφυρηλατήθη υπό τών μεταγενεστέρων, τούτου δ' ένεκα άπετρίβη ·
και ή υπάρχουσα έπ' αύτοϋ έπιγραορή, ης τό τέρμα έγράφη επί της δεξιάς παραστάδος"
μόλις διετηρήθησαν ϊχνη τινά άβαθώς κεχαραγμένων γραμμάτων.
- - - \| \- - - - περίπου- δείνα (υί)6]ν η[ρωα.
Έν τω βαθύσματι άπεδόθη δι' άναγλύορου, μετρίως βαθέος, ιππεύς βαδίζων προς
δεξιά, ορορών τον συνήθη έζωσμένον βραχύν χιτώνα, την ήνεμισμένην χλαμύδα και ένδρο-
μίδας, δια της αριστεράς κρατών τον χαλινόν, την δέ δεξιάν, ίκανώς άποτριβεΐσαν, έχων
προ τοΰ στήθους, ουχί δέ κατά τό σύνηθες βάλλουσαν προ αύτοϋ παρίσταται ό πυριμα-
δοειδής μετά προεξέχοντος άνω και κάτω μετώπου βωμός, §φ' ου έδηλώθησαν έν κοονικόν
και έτερον ορθογώνιο ν πόπανον όπισθεν αύτοϋ υπάρχει τό σύνηθες δένδρον μετά σχημα-
τικών κλάδων και φύλλων, περί δ ό ιερός μέγας δερις, προσβλέπων προς τον ιππέα.
Ή τέχνη τοϋ έργου τούτου εΐναι λίαν μετρία, οί δέ χρόνοι μεταγενέστεροι, περί την
β' ιιΧ εκατονταετηρίδα κείμενοι.
, 399 (είκ. ΙΟ- ΜΕ 64). Στήλη μαρμάρου ύπομέλανος, άνω μόνον άποκεκομμένη
10 — άριΟ. 390· επιτύμβιος επιγραφή.
και ελλείπουσα- άνωτάτιο διακρίνονται ϊχνη κυματίου γείσου, δπερ παρά γο σύνηθες είσέ-
χει της άκτηρίδος. — Ύψ.· 0.86, πλάτ. 0-405, πάχ. 0.10. Άπετείχισα έκ τίνος οικίας τοϋ
χωρίου Σέ?λ)ς.
,Αποστόλου Σ. Άρβανιτοπούλου
κακέμφατον έννοιαν ύπάρχουσιν δμως και σήμερον όμοιας σημασίας παρωνύμια, κατα-
λήξαντα εις επώνυμα, π. χ. Πορδαλάς, εΐχον δέ δμο.ια και οί παλαιοί "Ελληνες, π. χ. Κο-
πριά κττ. Επειδή δμως τό περί ού 6 λόγος γράμμα εΐναι μάλιστα πάντων Ρ, έθεσα τό
Παντορδάνας, είκάζων τι έκ τοϋ ερδειν δεύτερον συνθετικόν πρβ. Ήσύχ. «δρδημα.·
το?α5πη των έρίων» κττ., εξ ών άνάλογον Οά ήτύ τι των σημερινών Τρίχας, Μαλλια-
ρός, Μαλλίάρας, Τονλούπας, Δάοιος κττ. Τό δεύτερον όνομα είναι άσοραλές· τοϋ στίχ. 2
μόλις διακρίνεται ίχνος Ε πιθανώς, υπό τό Δ τοϋ πατρικού. Σημειωτέον δτι δ χωρισμός
τοϋ πρώτου ονόματος εις δύο εΐναι αδύνατος- έπίσης αδύνατος είναι ή διάγνωσις αναθέ-
σεως, ούσης της στήλης άριδήλως επιτύμβιου. Οί χρόνοι της έπιγραορής κείνται περί τό
200 πΧ.
398 (ΜΕ 61). Στήλη λευκού μαρμάρου, ολίγον ύπομέλανος, ακέραιος, πλην μικρών
κάτω τε και άνω αριστερά κατά τάς γωνίας αποκοπών και άποτριβών εις τάς άκμάς.
Έποιήθη εν εϊδει ναΐσκου, ομοιότατα τή ύπ'άριθ. 395, μετ' έπιστυλίου και μετά δηλώσεως
στέγης και ακρωτηρίων.— Ύψ. 0.60, πλάτ. 0.575, πάχ. 0.17. Άπετείχισα εκ της εκκλη-
σίας Αγίου Ιωάννου τοϋ Προδρόμου τοϋ χωρίου Σέλος.
Τό έπιστύλιον έσφυρηλατήθη υπό τών μεταγενεστέρων, τούτου δ' ένεκα άπετρίβη ·
και ή υπάρχουσα έπ' αύτοϋ έπιγραορή, ης τό τέρμα έγράφη επί της δεξιάς παραστάδος"
μόλις διετηρήθησαν ϊχνη τινά άβαθώς κεχαραγμένων γραμμάτων.
- - - \| \- - - - περίπου- δείνα (υί)6]ν η[ρωα.
Έν τω βαθύσματι άπεδόθη δι' άναγλύορου, μετρίως βαθέος, ιππεύς βαδίζων προς
δεξιά, ορορών τον συνήθη έζωσμένον βραχύν χιτώνα, την ήνεμισμένην χλαμύδα και ένδρο-
μίδας, δια της αριστεράς κρατών τον χαλινόν, την δέ δεξιάν, ίκανώς άποτριβεΐσαν, έχων
προ τοΰ στήθους, ουχί δέ κατά τό σύνηθες βάλλουσαν προ αύτοϋ παρίσταται ό πυριμα-
δοειδής μετά προεξέχοντος άνω και κάτω μετώπου βωμός, §φ' ου έδηλώθησαν έν κοονικόν
και έτερον ορθογώνιο ν πόπανον όπισθεν αύτοϋ υπάρχει τό σύνηθες δένδρον μετά σχημα-
τικών κλάδων και φύλλων, περί δ ό ιερός μέγας δερις, προσβλέπων προς τον ιππέα.
Ή τέχνη τοϋ έργου τούτου εΐναι λίαν μετρία, οί δέ χρόνοι μεταγενέστεροι, περί την
β' ιιΧ εκατονταετηρίδα κείμενοι.
, 399 (είκ. ΙΟ- ΜΕ 64). Στήλη μαρμάρου ύπομέλανος, άνω μόνον άποκεκομμένη
10 — άριΟ. 390· επιτύμβιος επιγραφή.
και ελλείπουσα- άνωτάτιο διακρίνονται ϊχνη κυματίου γείσου, δπερ παρά γο σύνηθες είσέ-
χει της άκτηρίδος. — Ύψ.· 0.86, πλάτ. 0-405, πάχ. 0.10. Άπετείχισα έκ τίνος οικίας τοϋ
χωρίου Σέ?λ)ς.