DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Deutsche, Rosalyn; Leszkowicz, Paweł [Übers.]: Agorafobia
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28198#0324
322
ROSALYN DEUTSCHE
jest wiązana z czymś, co wkrótce stało się znane jako feministyczna kry-
tyka wizualnej reprezentacji. Z perspektywy czasu widać, że ta niewiel-
ka, krótko trwająca i pozbawiona katalogu wystawa, miała charakter
manifestu. Zorganizowana w szczytowym momencie proklamowanego ja-
ko międzynarodowe, zdominowanego przez mężczyzn, neoekspresjonisty-
cznego odrodzenia tradycyjnych wartości estetycznych, ekspozycja kobiet
sygnalizowała falę nowej feministycznej polityki wizerunku, której celem
było podważenie ustalonych paradygmatów estetycznych. Wystawa „Pub-
lic Vision” zapowiadała również, iż sztuka inspirowana feministycznymi
teoriami reprezentacji, przekształci samą debatę nad postmodernizmem,
wówczas najbardziej radykalnym nurtem krytyki tradycyjnych wzorców.
Na początku lat 80. teorie dotyczące postmodernizmu w sztuce pomijały
kwestie płci i seksualności59. Ekspozycja ta była zatem interwencją femi-
nistyczną zarówno w główny nurt sztuki, jak i w radykalny dyskurs este-
tyczny, była mało znaną zapowiedzią takich późniejszych nowojorskich
wystaw jak „The Revolutionary Power of Women’s Laughter” [Rewolucyj-
na siła kobiecego śmiechu] z 198360 i sławna „Difference: On Representa-
tion and Sexuality” [Różnica: O przedstawieniu i seksualności] z 198561,
obie zorganizowane w Nowym Jorku oraz mnóstwa innych ekspozycji,
które łączyły: postmodernistyczne kwestionowanie uniwersalistycznych
założeń modernizmu i postmodernistyczną deklarację o „narodzinach wi-
dza” z feministyczną krytyką fallicznych systemów wizualnych. Wystawa
„Public Vision” była mniej programowa niż późniejsze projekty na ten te-
mat, ale udział w niej jedynie kobiet artystek sygnalizował feministyczny
program, nawet jeśli typ feminizmu, który zainspirował tę wystawę, nie
był ostatecznie oparty na płciowym wykluczeniu. Umieszczając prace ar-
tystek już wcześniej obecnych w dyskusjach nad postmodernizmem -
Barbary Kruger, Louise Lawler, Sherrie Levine, Cindy Sherman, Laurie
Simmons - w otwarcie feministycznym kontekście, ekspozycja zachęcała
do ponownego odczytania tych prac.
Dianę Shea, Cindy Sherman, Laurie Simmons i Peggy Yunąue. Wystawa zorganizowana
została w Nowym Jorku w galerii White Columns przez Gretchen Bender, Nancy Dwyer
i Cindy Sherman. W czasie tego innowacyjnego okresu w historii White Columns, galeria
kierowana była przez Josh Baer. Chcę podziękować Gretchen Bender za pomoc w rekon-
strukcji „Public Vision”.
59 W kwestii pominięcia feminizmu przez wczesną teorię postmodernistyczną, zob.
J. Weinstock, A Laugh, A Lass and a Lad, „Art in America” 1983, nr 6, s. 8; i C. Owens,
The Discourse of Others: Feminists and Postmoderhism, (w:) H. Foster (red.), The Anti-
Aesthetic: Essays on Postmodern Culture, Bay Press, Port Townsend, Wash. 1983, s. 57-82.
60 Wystawa The Reuolutionary Power of Womens Laughter została zorganizowana
w galerii Protetch McNeil w Nowym Jorku w 1983 roku, przez Jo Anna Isaak.
61 Wystawa Difference: On Representation and Sexuality została zorganizowana w New
Museum of Contemporary Art w Nowym Jorku w 1985, przez Kate Linker i Jane Wein-
stock.
ROSALYN DEUTSCHE
jest wiązana z czymś, co wkrótce stało się znane jako feministyczna kry-
tyka wizualnej reprezentacji. Z perspektywy czasu widać, że ta niewiel-
ka, krótko trwająca i pozbawiona katalogu wystawa, miała charakter
manifestu. Zorganizowana w szczytowym momencie proklamowanego ja-
ko międzynarodowe, zdominowanego przez mężczyzn, neoekspresjonisty-
cznego odrodzenia tradycyjnych wartości estetycznych, ekspozycja kobiet
sygnalizowała falę nowej feministycznej polityki wizerunku, której celem
było podważenie ustalonych paradygmatów estetycznych. Wystawa „Pub-
lic Vision” zapowiadała również, iż sztuka inspirowana feministycznymi
teoriami reprezentacji, przekształci samą debatę nad postmodernizmem,
wówczas najbardziej radykalnym nurtem krytyki tradycyjnych wzorców.
Na początku lat 80. teorie dotyczące postmodernizmu w sztuce pomijały
kwestie płci i seksualności59. Ekspozycja ta była zatem interwencją femi-
nistyczną zarówno w główny nurt sztuki, jak i w radykalny dyskurs este-
tyczny, była mało znaną zapowiedzią takich późniejszych nowojorskich
wystaw jak „The Revolutionary Power of Women’s Laughter” [Rewolucyj-
na siła kobiecego śmiechu] z 198360 i sławna „Difference: On Representa-
tion and Sexuality” [Różnica: O przedstawieniu i seksualności] z 198561,
obie zorganizowane w Nowym Jorku oraz mnóstwa innych ekspozycji,
które łączyły: postmodernistyczne kwestionowanie uniwersalistycznych
założeń modernizmu i postmodernistyczną deklarację o „narodzinach wi-
dza” z feministyczną krytyką fallicznych systemów wizualnych. Wystawa
„Public Vision” była mniej programowa niż późniejsze projekty na ten te-
mat, ale udział w niej jedynie kobiet artystek sygnalizował feministyczny
program, nawet jeśli typ feminizmu, który zainspirował tę wystawę, nie
był ostatecznie oparty na płciowym wykluczeniu. Umieszczając prace ar-
tystek już wcześniej obecnych w dyskusjach nad postmodernizmem -
Barbary Kruger, Louise Lawler, Sherrie Levine, Cindy Sherman, Laurie
Simmons - w otwarcie feministycznym kontekście, ekspozycja zachęcała
do ponownego odczytania tych prac.
Dianę Shea, Cindy Sherman, Laurie Simmons i Peggy Yunąue. Wystawa zorganizowana
została w Nowym Jorku w galerii White Columns przez Gretchen Bender, Nancy Dwyer
i Cindy Sherman. W czasie tego innowacyjnego okresu w historii White Columns, galeria
kierowana była przez Josh Baer. Chcę podziękować Gretchen Bender za pomoc w rekon-
strukcji „Public Vision”.
59 W kwestii pominięcia feminizmu przez wczesną teorię postmodernistyczną, zob.
J. Weinstock, A Laugh, A Lass and a Lad, „Art in America” 1983, nr 6, s. 8; i C. Owens,
The Discourse of Others: Feminists and Postmoderhism, (w:) H. Foster (red.), The Anti-
Aesthetic: Essays on Postmodern Culture, Bay Press, Port Townsend, Wash. 1983, s. 57-82.
60 Wystawa The Reuolutionary Power of Womens Laughter została zorganizowana
w galerii Protetch McNeil w Nowym Jorku w 1983 roku, przez Jo Anna Isaak.
61 Wystawa Difference: On Representation and Sexuality została zorganizowana w New
Museum of Contemporary Art w Nowym Jorku w 1985, przez Kate Linker i Jane Wein-
stock.