DOI Heft:
Przekłady
DOI Artikel:Crimp, Douglas; Basiuk, Tomasz [Übers.]; Żurawiecki, Bartosz [Übers.]: Co za wstyd, Mario Montezie!
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28200#0363
360
DOUGLAS CRIMP
Jak powiązać te sceny zadawania gwałtu i zawstydzenia z opisywa-
nym przeze mnie etycznym projektem uwidaczniania wewnętrznego
zróżnicowania (differences and singularities) świata odmieńców lat sześć-
dziesiątych, a chcę też dodać: przydawania mu godności? Jaki wpływ na
zwykły proces utożsamienia się widza z osobą przedstawioną ma dys-
komfort wywołany Warholowską techniką obnażenia/naświetlenia?
By odpowiedzieć na te pytania, muszę zająć się teraźniejszością, po-
nieważ to obecna działalność polityczna dotycząca seksualności wywołuje
moje zainteresowanie historią.
*
Po nowojorskich obchodach dumy gejowskiej w 1999 roku „New York
Times” zamieścił następujący komentarz:
Kiedy w 1969 roku policjanci prześladowali gejowską klientelę Stonewall Inn, ta
nie ustąpiła, wywołując trzydniowy, gwałtowny opór obywatelski, w którym zna-
czącą rolę odegrali mężczyźni w drągu. (...) Budynek, gdzie niegdyś mieściła się
Stonewall Inn na Christopher Street został wpisany do Krajowego Rejestru
Miejsc Historycznych, jako pierwsze miejsce w kraju upamiętniające wkład Ame-
rykanów gejów i Amerykanek lesbijek w kulturę narodową. Fakt ten wskazuje, że
ruch praw gejowskich ewoluował od działań marginalnych po świetnie zorganizo-
wane, stając się części ^establishmentu i nabierając politycznego znaczenia.
Pisząc, że w paradzie na rzecz dumy gejowskiej wzięli udział bur-
mistrz Rudolph Giułiani i komisarz służb pożarniczych Thomas Von Es-
sen, „Times” kończy artykuł zdaniem: „Zaszli bardzo daleko w porówna-
niu z burzliwymi letnimi nocami 1969 roku”19.
Opinia „Timesa” pokazuje, do jakiego stopnia różne legendy o Stone-
wall i mity o postępie dokonanym w dziedzinie praw gejów stały się oczy-
wistością i weszły do oficjalnego języka - gazeta wykonuje nawet rytual-
ny gest w stronę drag ąueens, które odegrały ważną rolę w wywołaniu
zamieszek przed barem Stonewall. Ale sceptycyzm wobec tej mdłej opo-
wieści o postępie powinna wywołać neutralna wzmianka o udziale burmi-
strza, ponieważ nigdy od czasów Stonewall ąueerowe życie nocne w No-
wym Jorku nie było tak bardzo tępione przez zarząd miasta.
Prześladowania i zamykanie klubów gejowskich znów stało się w Nowym
Jorku powszednie. Ten rozdźwięk między przeświadczeniem, że oto prze-
byliśmy długą drogę, wyrażonym przez gazetę „New York Times”, a do-
świadczeniem wielu z nas spowodował, że od kilku lat podczas obchodów
dumy gejowskiej seksualni odmieńcy organizują w Nowym Jorku alter-
natywne obchody zorientowane całkowicie na wstyd. Doroczny zin Gejow-
19 Stonewall, Then and Now, „New York Times”, 29 czerwca 1999, s. A 18.
DOUGLAS CRIMP
Jak powiązać te sceny zadawania gwałtu i zawstydzenia z opisywa-
nym przeze mnie etycznym projektem uwidaczniania wewnętrznego
zróżnicowania (differences and singularities) świata odmieńców lat sześć-
dziesiątych, a chcę też dodać: przydawania mu godności? Jaki wpływ na
zwykły proces utożsamienia się widza z osobą przedstawioną ma dys-
komfort wywołany Warholowską techniką obnażenia/naświetlenia?
By odpowiedzieć na te pytania, muszę zająć się teraźniejszością, po-
nieważ to obecna działalność polityczna dotycząca seksualności wywołuje
moje zainteresowanie historią.
*
Po nowojorskich obchodach dumy gejowskiej w 1999 roku „New York
Times” zamieścił następujący komentarz:
Kiedy w 1969 roku policjanci prześladowali gejowską klientelę Stonewall Inn, ta
nie ustąpiła, wywołując trzydniowy, gwałtowny opór obywatelski, w którym zna-
czącą rolę odegrali mężczyźni w drągu. (...) Budynek, gdzie niegdyś mieściła się
Stonewall Inn na Christopher Street został wpisany do Krajowego Rejestru
Miejsc Historycznych, jako pierwsze miejsce w kraju upamiętniające wkład Ame-
rykanów gejów i Amerykanek lesbijek w kulturę narodową. Fakt ten wskazuje, że
ruch praw gejowskich ewoluował od działań marginalnych po świetnie zorganizo-
wane, stając się części ^establishmentu i nabierając politycznego znaczenia.
Pisząc, że w paradzie na rzecz dumy gejowskiej wzięli udział bur-
mistrz Rudolph Giułiani i komisarz służb pożarniczych Thomas Von Es-
sen, „Times” kończy artykuł zdaniem: „Zaszli bardzo daleko w porówna-
niu z burzliwymi letnimi nocami 1969 roku”19.
Opinia „Timesa” pokazuje, do jakiego stopnia różne legendy o Stone-
wall i mity o postępie dokonanym w dziedzinie praw gejów stały się oczy-
wistością i weszły do oficjalnego języka - gazeta wykonuje nawet rytual-
ny gest w stronę drag ąueens, które odegrały ważną rolę w wywołaniu
zamieszek przed barem Stonewall. Ale sceptycyzm wobec tej mdłej opo-
wieści o postępie powinna wywołać neutralna wzmianka o udziale burmi-
strza, ponieważ nigdy od czasów Stonewall ąueerowe życie nocne w No-
wym Jorku nie było tak bardzo tępione przez zarząd miasta.
Prześladowania i zamykanie klubów gejowskich znów stało się w Nowym
Jorku powszednie. Ten rozdźwięk między przeświadczeniem, że oto prze-
byliśmy długą drogę, wyrażonym przez gazetę „New York Times”, a do-
świadczeniem wielu z nas spowodował, że od kilku lat podczas obchodów
dumy gejowskiej seksualni odmieńcy organizują w Nowym Jorku alter-
natywne obchody zorientowane całkowicie na wstyd. Doroczny zin Gejow-
19 Stonewall, Then and Now, „New York Times”, 29 czerwca 1999, s. A 18.