Citation link:
https://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/bhs1987/0221
KRYSTYNA JÓZEFOWICZÓWNA JAKO HISTORYK SZTUKI
(1917 —1985)
Drobna, szczupła osoba ozdobiona złotawymi włosami
upiętymi z tyłu głowy w wielki kok. Poważna, energiczna,
wzbudzała szacunek i zaufanie. Pewna zewnętrzna surowość
topniała przy bliższych kontaktach — tak pamiętają Ją stu-
denci i współpracownicy.
Urodzona 21 listopada 1917 roku w Cielcach w powiecie
tureckim, ukończyła gimnazjum w Warszawie. Przed II Wojną
Światową zdążyła zaliczyć 3 lata studiów filologii i literatury
francuskiej na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie
Francuskim w Warszawie. Podczas okupacji uczyła w War-
szawie prywatnie, tuż po zakończeniu wojny pracowała jako
nauczycielka języka łacińskiego w gimnazjum w Głownie
k. Łowicza. Wkrótce jednak przeniosła się do Poznania, aby
jesienią 1945 r. rozpocząć na tutejszym Uniwersytecie studia
historii sztuki u ks. prof. dra Szczęsnego Dettloffa. W 1946 r.
podjęła pracę w Muzeum Wielkopolskim, po roku przeszła do
biura Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, gdzie rozpo-
częła praktykę archeologiczną w katedrze w Gnieźnie (1947 r.)
i na Ostrawie Lednickim (1948 r.). Od czerwca 1949 r. była
zastępcą kierownika wykopalisk, które w Trzemesznie pro-
wadziło ówczesne Kierownictwo Badań nad Początkami
Państwa Polskiego. Ostatecznie przeniosła się do tej instytucji
w 1950 r.: po przekształceniu jej w Instytut Historii Kultury
Materialnej PAN pracowała w Zakładzie Archeologii Wielko-
polski IHKM aż do przejścia na emeryturę. Prowadziła wy-
kopaliska w Strzelnie, a od 1951 r. — początkowo wspólnie
ze Zdzisławem Kępińskim a następnie samodzielnie kierowała
badaniami archeologicznymi w katedrze poznańskiej.
W latach 1951/1952 i 1952/1953 była też starszym asysten-
tem w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.
Jej odejście z Uniwersytetu było związano ze zmianami per-
sonalnymi, spowodowanymi zawieszeniem w marcu 1953 r.
w czynnościach dydaktycznych ks. prof. Dettloffa.
Należałam do osób, dla których prowadziła ćwiczenia uni-
wersyteckie. Analizę dzieła sztuki wzbogacała studiami tek-
stów z epoki. Dzięki swemu także i filologicznemu wykształ-
ceniu w pełni doceniała wartość tekstów dla interpretacji
dzieł sztuki dawnej. Posiadała toż umiejętność precyzyjnego
wnioskowania na podstawie rozmaitych źródeł: archeologicz-
nych, architektonicznych i pisanych.
Początkowo interesowała się głównie krytyką artystyczną,
o czym świadczą jej recenzje z wystaw sztuki współczesnej.
Wkrótce jednak poświęciła się badaniom sztuki romańskiej.
Mimo to nigdy nie zrezygnowała ze swoich głębokicli zainte-
resowań plastyką współczesną, poezją i muzyką. Cechowała
Ją wielka wrażliwość estetyczna i to zarówno w odniesieniu
do sztuki dawnej jak i współczesnej. Miała też znakomicie
215
(1917 —1985)
Drobna, szczupła osoba ozdobiona złotawymi włosami
upiętymi z tyłu głowy w wielki kok. Poważna, energiczna,
wzbudzała szacunek i zaufanie. Pewna zewnętrzna surowość
topniała przy bliższych kontaktach — tak pamiętają Ją stu-
denci i współpracownicy.
Urodzona 21 listopada 1917 roku w Cielcach w powiecie
tureckim, ukończyła gimnazjum w Warszawie. Przed II Wojną
Światową zdążyła zaliczyć 3 lata studiów filologii i literatury
francuskiej na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie
Francuskim w Warszawie. Podczas okupacji uczyła w War-
szawie prywatnie, tuż po zakończeniu wojny pracowała jako
nauczycielka języka łacińskiego w gimnazjum w Głownie
k. Łowicza. Wkrótce jednak przeniosła się do Poznania, aby
jesienią 1945 r. rozpocząć na tutejszym Uniwersytecie studia
historii sztuki u ks. prof. dra Szczęsnego Dettloffa. W 1946 r.
podjęła pracę w Muzeum Wielkopolskim, po roku przeszła do
biura Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, gdzie rozpo-
częła praktykę archeologiczną w katedrze w Gnieźnie (1947 r.)
i na Ostrawie Lednickim (1948 r.). Od czerwca 1949 r. była
zastępcą kierownika wykopalisk, które w Trzemesznie pro-
wadziło ówczesne Kierownictwo Badań nad Początkami
Państwa Polskiego. Ostatecznie przeniosła się do tej instytucji
w 1950 r.: po przekształceniu jej w Instytut Historii Kultury
Materialnej PAN pracowała w Zakładzie Archeologii Wielko-
polski IHKM aż do przejścia na emeryturę. Prowadziła wy-
kopaliska w Strzelnie, a od 1951 r. — początkowo wspólnie
ze Zdzisławem Kępińskim a następnie samodzielnie kierowała
badaniami archeologicznymi w katedrze poznańskiej.
W latach 1951/1952 i 1952/1953 była też starszym asysten-
tem w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.
Jej odejście z Uniwersytetu było związano ze zmianami per-
sonalnymi, spowodowanymi zawieszeniem w marcu 1953 r.
w czynnościach dydaktycznych ks. prof. Dettloffa.
Należałam do osób, dla których prowadziła ćwiczenia uni-
wersyteckie. Analizę dzieła sztuki wzbogacała studiami tek-
stów z epoki. Dzięki swemu także i filologicznemu wykształ-
ceniu w pełni doceniała wartość tekstów dla interpretacji
dzieł sztuki dawnej. Posiadała toż umiejętność precyzyjnego
wnioskowania na podstawie rozmaitych źródeł: archeologicz-
nych, architektonicznych i pisanych.
Początkowo interesowała się głównie krytyką artystyczną,
o czym świadczą jej recenzje z wystaw sztuki współczesnej.
Wkrótce jednak poświęciła się badaniom sztuki romańskiej.
Mimo to nigdy nie zrezygnowała ze swoich głębokicli zainte-
resowań plastyką współczesną, poezją i muzyką. Cechowała
Ją wielka wrażliwość estetyczna i to zarówno w odniesieniu
do sztuki dawnej jak i współczesnej. Miała też znakomicie
215