DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Kronika naukowa
DOI Artikel:Woźniak, Michał: Der Welfenschatz und sein Umkreis: Konferencja naukowa w Berlińskim Kunstgewerbemuseum, 21-23.VII.1995 r.
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48914#0429
KRONIKA NAUKOWA
II. 5. Drewniany rdzeń relikwiarza kopułowego. Staatliche
Museen zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz,
Kunstgewerbemuseum
III. 5. Wooden core ofthe cupola reliquary. Staatliche Museen
zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz, Kunstgewerbemuseum
(krzyż z Velletri zaś na połowę lub czas tuż po połowie
wieku), lokalizując miejsce wykonania w południowej Italii:
tylko tam przejawiało się takie połączenie tradycji bizantyń-
skiej i europejskiej. Prof. Willibald Sauerlander sądzi, że
stopa i służącajako trzon krzyża kolumna, wykonane z innego
materiału (innego stopu złota), przynależą stylistycznie raczej
do sztuki romańskiej.
David Buxton z Muzeum Brytyjskiego, na podstawie
wnikliwej obserwacji dekoracji emalierskiej złote jikony
z wyobrażeniem św. Demetriusza i występowania tu ema-
lii korpusowej przesunął datowanie zabytku na czas po
XII w., a więc już po pobycie Henryka Lwa na Bliskim
Wschodzie.
Peter Springer, profesor historii sztuki na Uniwersytecie
w Oldenburgu, mówiąc o relikwiarzu skrzynkowym św. Wal-
purgii zwrócił uwagę, że wszystkie relikwiarze przypomina-
jące portatyle są powiązane z Dolną Saksonią; podobnie i
omawiany zabytek: na dolną części kształtu portatylu nałożo-
ny jest dwuspadowy dach; altaria portatilia są obrazami
Kościoła ożywionego czterema rzekami rajskimi, relikwiarze
skrzynkowe - Niebiańskiej Jeruzalem; analogia do Arki Przy-
mierza podkreślonajest czterema pierścieniami służącymi do
przenoszenia relikwiarza św. Walpurgii.
Dr Theo Jiilich, kustosz Hessisches Landesmuseum w
Darmstadt skoncentrował się na emalierskim wystroju tzw.
relikwiarza kopułowego (Kuppelreliquiar), precyzyjnie po-
równując z relikwiarzem "wieżowym" (Turmreliquiar) w
Darmstacie; oba dzieła przypisywane były dotąd temu same-
mu warsztatowi, jako tzw. Gregorsgruppe, zestawiona wokół
relikwiarza kopułowego św. Grzegorza. Emaliowana dekora-
cja dachów relikwiarza berlińskiego posługuje się plastyczną,
przestrzenną, przeplatającą się wicią, pełni funkcję zdobiącą,
ściśle podporządkowaną złotej, szybującej, unoszącej się w
powietrzu architekturze relikwiarza, naśladującej krzyżowo-
kopułowe kościoły bizantyńskie. Inaczej w Darmstadt: emalia
dachu jak dywan pokrywa architekturę płaską dekoracją;
złoto jest wewnątrz, a folia warstwy emalierskiej działa ni-
czym witraż.
Prof. Dietrich Kótzsche, wykorzystując ostatnie badania
przeprowadzone w związku z konserwacją relikwiarza kopu-
łowego św. Grzegorza przesuwa jego datowanie z ok.
1175/1180 na ok. 1200. Fundatorem byłby zatem nie Henryk
II. 6. Emaliowana plakieta z wystroju relikwiarza kopułowego.
Staatliche Museen zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz,
Kunstgewerbemuseum
III. 6. Enamelled plaque forming part ofthe cupola reliquary's
decoration. Staatliche Museen zu Berlin, Preu^ischer
Kulturbesitz, Kunstgewerbemuseum
411
II. 5. Drewniany rdzeń relikwiarza kopułowego. Staatliche
Museen zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz,
Kunstgewerbemuseum
III. 5. Wooden core ofthe cupola reliquary. Staatliche Museen
zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz, Kunstgewerbemuseum
(krzyż z Velletri zaś na połowę lub czas tuż po połowie
wieku), lokalizując miejsce wykonania w południowej Italii:
tylko tam przejawiało się takie połączenie tradycji bizantyń-
skiej i europejskiej. Prof. Willibald Sauerlander sądzi, że
stopa i służącajako trzon krzyża kolumna, wykonane z innego
materiału (innego stopu złota), przynależą stylistycznie raczej
do sztuki romańskiej.
David Buxton z Muzeum Brytyjskiego, na podstawie
wnikliwej obserwacji dekoracji emalierskiej złote jikony
z wyobrażeniem św. Demetriusza i występowania tu ema-
lii korpusowej przesunął datowanie zabytku na czas po
XII w., a więc już po pobycie Henryka Lwa na Bliskim
Wschodzie.
Peter Springer, profesor historii sztuki na Uniwersytecie
w Oldenburgu, mówiąc o relikwiarzu skrzynkowym św. Wal-
purgii zwrócił uwagę, że wszystkie relikwiarze przypomina-
jące portatyle są powiązane z Dolną Saksonią; podobnie i
omawiany zabytek: na dolną części kształtu portatylu nałożo-
ny jest dwuspadowy dach; altaria portatilia są obrazami
Kościoła ożywionego czterema rzekami rajskimi, relikwiarze
skrzynkowe - Niebiańskiej Jeruzalem; analogia do Arki Przy-
mierza podkreślonajest czterema pierścieniami służącymi do
przenoszenia relikwiarza św. Walpurgii.
Dr Theo Jiilich, kustosz Hessisches Landesmuseum w
Darmstadt skoncentrował się na emalierskim wystroju tzw.
relikwiarza kopułowego (Kuppelreliquiar), precyzyjnie po-
równując z relikwiarzem "wieżowym" (Turmreliquiar) w
Darmstacie; oba dzieła przypisywane były dotąd temu same-
mu warsztatowi, jako tzw. Gregorsgruppe, zestawiona wokół
relikwiarza kopułowego św. Grzegorza. Emaliowana dekora-
cja dachów relikwiarza berlińskiego posługuje się plastyczną,
przestrzenną, przeplatającą się wicią, pełni funkcję zdobiącą,
ściśle podporządkowaną złotej, szybującej, unoszącej się w
powietrzu architekturze relikwiarza, naśladującej krzyżowo-
kopułowe kościoły bizantyńskie. Inaczej w Darmstadt: emalia
dachu jak dywan pokrywa architekturę płaską dekoracją;
złoto jest wewnątrz, a folia warstwy emalierskiej działa ni-
czym witraż.
Prof. Dietrich Kótzsche, wykorzystując ostatnie badania
przeprowadzone w związku z konserwacją relikwiarza kopu-
łowego św. Grzegorza przesuwa jego datowanie z ok.
1175/1180 na ok. 1200. Fundatorem byłby zatem nie Henryk
II. 6. Emaliowana plakieta z wystroju relikwiarza kopułowego.
Staatliche Museen zu Berlin, Preu^ischer Kulturbesitz,
Kunstgewerbemuseum
III. 6. Enamelled plaque forming part ofthe cupola reliquary's
decoration. Staatliche Museen zu Berlin, Preu^ischer
Kulturbesitz, Kunstgewerbemuseum
411