DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Łopuch, Maria: Szczecińska Hellada
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.49354#0138
132
Maria Łopuch
4. Bernhard Bleeker, Popiersie Waltera
Riezlera, pierwszego dyrektora Muzeum
Miejskiego w Szczecinie. Reprod. wg H. Vogel,
Walter Riezler und die geistige Kultur Stettins
von 1933, „Baltische Studien" N.F., 1967, il. 3
znawcą antyku i zbyt wielkim estetą, żeby zgodzić się na rozwiązanie, jakim było zapeł-
nienie sal wymarzonego przez siebie muzeum odlewami gipsowymi. Zapewne bliski był
mu pogląd, jaki wyraził jeden z archeologów współtworzących szczecińskie kopie - Jo-
hannes Sieveking, twierdząc ironicznie, że przy oglądaniu antycznych gipsów „większe
wrażenie robiła szacowna patyna brudu niż same dzieła"12. W Europie XIX-wieczna pro-
dukcja odlewów gipsowych była rodzajem dobrze rozwiniętej i wysoce wyspecjalizowa-
nej gałęzi produkcji artystycznej. Odbiorcami tych wyrobów były powstające lub
reformujące się w tym czasie akademie sztuki, gdzie studiowanie i kopiowanie antycz-
nych odlewów było wciąż podstawą kształcenia. Odlewy gipsowe gromadziły też muzea,
zarówno tam gdzie dopiero powstawały, jak i w ośrodkach tak bogatych w antyczne orygi-
nały, jak Monachium, gdzie znajdowało się - powiązane z tamtejszym uniwersytetem i
gromadzące wyłącznie gipsowe kopie antycznej rzeźby statuarycznej - Muzeum Odle-
wów. Wreszcie odbiorcami antycznych gipsów byli ci wszyscy rozmiłowani w antyku lub
ulegli starożytnej modzie, którzy chcieli nimi przyozdobić swe pałace, dwory, ogrody i
kamienice. Oczywiście, były to wyroby o najróżniejszym charakterze, od seryjnej produk-
cji pamiątkarskiej pozbawionej walorów artystycznych po piękne kopie w uszlachetnio-
nej odmianie gipsu - stiuku. Wykonywano też, dużo droższe i mające często charakter
artystyczny, repliki zabytków starożytnych w brązie i marmurze, w czym przodowali Włosi.
Heinrich Dohrn od młodych swych lat fascynował się kulturą antyczną. Kształcony w
zreformowanym w duchu neohumanizmu szczecińskim gimnazjum, po raz pierwszy od-
wiedził Italię jako młodzieniec i wielokrotnie do niej powracał. Z wykształcenia przyro-
doznawca (w latach 1856-1861 studiował nauki przyrodnicze w Bonn, Zurichu i Berlinie)
12 J. SIEYEKING, Nachbildungen antiker Kunstwerke im Stddtischen Museum zu Stettin, "Museumkunde" V, 1909,
s.129-130. Johannes Sieveking należał, obok W. Riezlera i P. Woltersa, do grona młodych archeologów współpracują-
cych z A. Furtwanglerem przy powstawaniu kopii antycznych dla szczecińskiego Muzeum Miejskiego.
Maria Łopuch
4. Bernhard Bleeker, Popiersie Waltera
Riezlera, pierwszego dyrektora Muzeum
Miejskiego w Szczecinie. Reprod. wg H. Vogel,
Walter Riezler und die geistige Kultur Stettins
von 1933, „Baltische Studien" N.F., 1967, il. 3
znawcą antyku i zbyt wielkim estetą, żeby zgodzić się na rozwiązanie, jakim było zapeł-
nienie sal wymarzonego przez siebie muzeum odlewami gipsowymi. Zapewne bliski był
mu pogląd, jaki wyraził jeden z archeologów współtworzących szczecińskie kopie - Jo-
hannes Sieveking, twierdząc ironicznie, że przy oglądaniu antycznych gipsów „większe
wrażenie robiła szacowna patyna brudu niż same dzieła"12. W Europie XIX-wieczna pro-
dukcja odlewów gipsowych była rodzajem dobrze rozwiniętej i wysoce wyspecjalizowa-
nej gałęzi produkcji artystycznej. Odbiorcami tych wyrobów były powstające lub
reformujące się w tym czasie akademie sztuki, gdzie studiowanie i kopiowanie antycz-
nych odlewów było wciąż podstawą kształcenia. Odlewy gipsowe gromadziły też muzea,
zarówno tam gdzie dopiero powstawały, jak i w ośrodkach tak bogatych w antyczne orygi-
nały, jak Monachium, gdzie znajdowało się - powiązane z tamtejszym uniwersytetem i
gromadzące wyłącznie gipsowe kopie antycznej rzeźby statuarycznej - Muzeum Odle-
wów. Wreszcie odbiorcami antycznych gipsów byli ci wszyscy rozmiłowani w antyku lub
ulegli starożytnej modzie, którzy chcieli nimi przyozdobić swe pałace, dwory, ogrody i
kamienice. Oczywiście, były to wyroby o najróżniejszym charakterze, od seryjnej produk-
cji pamiątkarskiej pozbawionej walorów artystycznych po piękne kopie w uszlachetnio-
nej odmianie gipsu - stiuku. Wykonywano też, dużo droższe i mające często charakter
artystyczny, repliki zabytków starożytnych w brązie i marmurze, w czym przodowali Włosi.
Heinrich Dohrn od młodych swych lat fascynował się kulturą antyczną. Kształcony w
zreformowanym w duchu neohumanizmu szczecińskim gimnazjum, po raz pierwszy od-
wiedził Italię jako młodzieniec i wielokrotnie do niej powracał. Z wykształcenia przyro-
doznawca (w latach 1856-1861 studiował nauki przyrodnicze w Bonn, Zurichu i Berlinie)
12 J. SIEYEKING, Nachbildungen antiker Kunstwerke im Stddtischen Museum zu Stettin, "Museumkunde" V, 1909,
s.129-130. Johannes Sieveking należał, obok W. Riezlera i P. Woltersa, do grona młodych archeologów współpracują-
cych z A. Furtwanglerem przy powstawaniu kopii antycznych dla szczecińskiego Muzeum Miejskiego.