Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (79.2017)

564

Katarzyna Uchowicz

siedzącego na taborecie w domowym stroju przed ukończoną rzeźbą partnera, ustawioną
na kominku.
Wnętrze uzupełniły elementy rzeźbiarskie takie jak figurka wzorowana na cykladzkiej,
zawieszona na metalowym płaskowniku, oraz powojenne małe formy autorstwa Jerzego
Jarnuszkiewicza, wkomponowane w nieoczekiwanych miejscach, takich jak np. złączki
rur122. Jarnuszkiewicz był artystą, z którym architekt wielokrotnie współpracował po woj-
nie, a dekoracja rzeźbiarska we wnętrzu powstała zapewne przy modernizacji ulicy Kato-
wickiej, przeprowadzonej w 1946 r. przez rzeźbiarzy związanych z Biurem Odbudowy
Stolicy (w tym Jarnuszkiewicza) pod kierunkiem Lacherta, który pełnił wówczas funkcję
kierownika w Wydziale Architektury i Inżynierii123.
Zmienna, trwająca przez kilkadziesiąt lat historia miejsca, była spleciona z życiorysem
architekta jak żadna inna realizacja, w której jak w soczewce zogniskowała się podmioto-
wość i światopogląd artysty. Dom stał się identity space, autoportretem twórcy, był XX-
wieczną wersją XIX-wiecznego toposu domu artysty, przestrzeni nowych znaczeń,
zapisem prywatnej mitologii.

122 Ibid.

123 Hanna FARYNA-PASZKIEWICZ, „Ulica Katowicka w pierwszych latach powojennych", Kronika Warszawy, 1985,
nr 1-2, s. 147-152; ead., „Przed socrealizmem. Architektura lat 1945-1949", [w:] ead., Geometria wyobraźni. Szkice
o architekturze dwudziestolecia międzywojennego, Gdańsk 2003, s. 309-327; Katarzyna UCHOWICZ, „Eksperyment.
Pracownia rzeźbiarska w ramach Wydziału Architektury i Inżynierii BOS", [w:] Zaraz po wojnie, red. Joanna KOR-
DJAK, Agnieszka SZEWCZYK, kat. wyst., Zachęta-Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2015, s. 122-131.