i6o Partis II. Sectio I.
sari potius, quam appetere ; putant autem , nihil
nobis placere potius , quam displicere poffe, nisi po-
tius bonum , quam malum nobis effe videatur, nequa
posse aliquid potius nobis displicere , quam placere,
nili illud potias malum, quam bonum effe censeamus.
Denique existimant, nos non jam bonum, sed ma-
lum appetituros , neque malum , sed bonum iplum
aversaturos , aiit certe aliquid sine motivo, aut sine
ratione sufficiente appetituros esse, vel aversaturos,
siquid appeteremus , in quo plus mali , quam boni
contineri putaremus, aut siquid aversaremur, in
quo plus boni , quam mali inesse crederemus. Sed
nihil sane proficiunt, qui ita disputant: miscent
enim vera sallis; qv.se si rite secernantur, nullo pra-
terea labore alio sd eorum molitionem dissblvendatn
opus est. Nam quas primo de bonis malisque prs-
sentibus ac remotis , & deinde de bonis & malis,,
quas sensus afficiunt, deque bonis & malis ad sensus
non pertinentibus difta sunt, verissima equidem sunt:
at quid inde tandem conficitur ? nimirum id unum,
bonum prssens , aut bonum, quo sensus titillantur,
posse nobis aliquando majus videri , quam malum
oppositum longe remotum , aut quod sensus non af-
ficit , tametsi istud reipsa majus sit, quam illud : &
similiter malum prssens , aut quod sensus afficit,
majus nobis videri posse, quam bonum oppositum
longius remotum, aut a sensibus alienum, etiamli
istud revera majus sit, quam illud. Attamen istud
non semper fieri , certissime per experientiam con-
flat: cum enim non praesentia tantum percipiamus, sed
futura quoque prospiciamus, cumque non tantum sen-
sibus , sed & ratione ducamur , non ex sola delega-
tione , neque ex solo taidio vel dolore bona & mala
astimamus ; sed fepe etiam distinfte omnino & evi-
denter agnoscimus , id , quod nos magis deletftat ,
non
sari potius, quam appetere ; putant autem , nihil
nobis placere potius , quam displicere poffe, nisi po-
tius bonum , quam malum nobis effe videatur, nequa
posse aliquid potius nobis displicere , quam placere,
nili illud potias malum, quam bonum effe censeamus.
Denique existimant, nos non jam bonum, sed ma-
lum appetituros , neque malum , sed bonum iplum
aversaturos , aiit certe aliquid sine motivo, aut sine
ratione sufficiente appetituros esse, vel aversaturos,
siquid appeteremus , in quo plus mali , quam boni
contineri putaremus, aut siquid aversaremur, in
quo plus boni , quam mali inesse crederemus. Sed
nihil sane proficiunt, qui ita disputant: miscent
enim vera sallis; qv.se si rite secernantur, nullo pra-
terea labore alio sd eorum molitionem dissblvendatn
opus est. Nam quas primo de bonis malisque prs-
sentibus ac remotis , & deinde de bonis & malis,,
quas sensus afficiunt, deque bonis & malis ad sensus
non pertinentibus difta sunt, verissima equidem sunt:
at quid inde tandem conficitur ? nimirum id unum,
bonum prssens , aut bonum, quo sensus titillantur,
posse nobis aliquando majus videri , quam malum
oppositum longe remotum , aut quod sensus non af-
ficit , tametsi istud reipsa majus sit, quam illud : &
similiter malum prssens , aut quod sensus afficit,
majus nobis videri posse, quam bonum oppositum
longius remotum, aut a sensibus alienum, etiamli
istud revera majus sit, quam illud. Attamen istud
non semper fieri , certissime per experientiam con-
flat: cum enim non praesentia tantum percipiamus, sed
futura quoque prospiciamus, cumque non tantum sen-
sibus , sed & ratione ducamur , non ex sola delega-
tione , neque ex solo taidio vel dolore bona & mala
astimamus ; sed fepe etiam distinfte omnino & evi-
denter agnoscimus , id , quod nos magis deletftat ,
non