i6a Partis II. Sectio I.
nobis in ea majus malum oppositum displicet, aut
quod nobis in ea minus malum magis displiceat,
quam nobis in illa majus bonum oppositum placet:
satis enim jamostendi, id omnino fieri posse, quin
minus illud bonum malo, aut minus illud malum
bono opposito majus esse existimemus. Profefto
qui aliquid prse altero sibi placere dicit , non hoc
ipso etiam dicit, illud sibi melius videri,quam alte-
rum : quoties enim iis, qui meliora suadent, re-
sponderi solet: illud quidem melius est, istud vero
magis mihi placet ? Si vero magis placere nobis
aliquid possit, quamvis illud minus bonum esse ag-
noscamus, cur non etiam minus bonum magis no-
bis placere , & majus malum minus displicere pos-
sit , quin illud isto majus esse putemus? & cur non
similiter fieri possit, ut minus malum magis nobis
displiceat, quam nobis majus bonum oppositum
placet, licet illud illo revera minus esse intelliga-
mus? Sed ea denique, qu® postremo objesta sunt,
adeo levia iunt, ut vix mihi persuadeam, serio ifla
ab adversariis dici. Nam si is, qui aliquid appetit,
in quo plus mali , quam boni deprehendit, propte-
rea malum appetere dicendus sit, & si pariter ille,
qui rem aliquam aversatur, in qua plus boni, quam
mali contineri videt , idcirco bonum dicendus sit
aversari, profecfto etiam is dicendus erit malum
appetere, qui rem appetit, in qua simul prster bo-
num etiam minus aliquod malum cognoscit; & si-
militer is dicendus erit bonum aversari , qui rem
aversatur, in qua pr®ter malum simul etiam minus
aliquod bonum contineri agnoscit: cur enim istud
negabunt, si prius illud affirment? ideone , quia
nec majus bonum per minus malum, nec majus ma-
lum per minus bonum evertitur ? at evidens est,
nec minus bonum per majus malum, neque minus
malum per msjus bonum elidi, si bona & mala di-
ver-
nobis in ea majus malum oppositum displicet, aut
quod nobis in ea minus malum magis displiceat,
quam nobis in illa majus bonum oppositum placet:
satis enim jamostendi, id omnino fieri posse, quin
minus illud bonum malo, aut minus illud malum
bono opposito majus esse existimemus. Profefto
qui aliquid prse altero sibi placere dicit , non hoc
ipso etiam dicit, illud sibi melius videri,quam alte-
rum : quoties enim iis, qui meliora suadent, re-
sponderi solet: illud quidem melius est, istud vero
magis mihi placet ? Si vero magis placere nobis
aliquid possit, quamvis illud minus bonum esse ag-
noscamus, cur non etiam minus bonum magis no-
bis placere , & majus malum minus displicere pos-
sit , quin illud isto majus esse putemus? & cur non
similiter fieri possit, ut minus malum magis nobis
displiceat, quam nobis majus bonum oppositum
placet, licet illud illo revera minus esse intelliga-
mus? Sed ea denique, qu® postremo objesta sunt,
adeo levia iunt, ut vix mihi persuadeam, serio ifla
ab adversariis dici. Nam si is, qui aliquid appetit,
in quo plus mali , quam boni deprehendit, propte-
rea malum appetere dicendus sit, & si pariter ille,
qui rem aliquam aversatur, in qua plus boni, quam
mali contineri videt , idcirco bonum dicendus sit
aversari, profecfto etiam is dicendus erit malum
appetere, qui rem appetit, in qua simul prster bo-
num etiam minus aliquod malum cognoscit; & si-
militer is dicendus erit bonum aversari , qui rem
aversatur, in qua pr®ter malum simul etiam minus
aliquod bonum contineri agnoscit: cur enim istud
negabunt, si prius illud affirment? ideone , quia
nec majus bonum per minus malum, nec majus ma-
lum per minus bonum evertitur ? at evidens est,
nec minus bonum per majus malum, neque minus
malum per msjus bonum elidi, si bona & mala di-
ver-