de Natura Animae hum. 291
dens vero est, perceptionem, eadem vi conti-
nuari, qua efficitur: perceptionem enim con-
tinuare nihil aliud est? ac objeiftum etiam at-
que etiam percipere (ibid ): cum igitur per-
ceptio vera adtio anima ipsius sit (33$), per-
spicuurn est, etiam attentionem esse veram
acftionem animae. Deinde judicium est attus,
quo perceptionem vel repraesentationem ali-
quam tanquam veram approbamus, vel tan-
quam fallam improbamus ( 181J: nulla autem
ratione concipi potest, quomodo anima quid-
quam approbare vel improbare possit, quin
approbatio vel improbatio vera quadam.aCtio
ipliusmet anima sit: Sc praterea experientia
intima compertum est, nos sape pro arbitrio
nostro omnino libere judicare, adeo, ut qua-
dam judicia etiam in meritis vel. culpis habe-
antur: proinde hujusmodi judicia a libera no-
stra voluntate imperari debent, atque adeo,
si a solo Deo efficiantur, ad ea in nobis pro-
ducenda Deus a nobis per.a&um.aliquem li-
berum voluntatis, quo judicare, i. e. quo re-
prasentationem vel sententiam aliquam ceu
veram approbare, aut tanquam falsam impro-
bare cupimus, determinari debet. Sed evi-
dens est, nulla ratione fieri posse, ut aliquid
tanquam verum approbare, aut. tanquam fal-
sum improbare velimus, quin illud hoc ipso
approbemus vel improbemus: volitio igitur
illa non est tantum occasio, sed ratio sufficiens
judicii, ac proinde cum volitiones nostra ve-
ra adiones anima sint (333), idem quoque
de judiciis nostris liberis, atque adeo de om-
nibus nostris judiciis dicendum est, cum ad
catera non plus virium, quam ad illa requira-
tur. Denique ratiocinia ipsa etiam sunt judi.
T a cia
dens vero est, perceptionem, eadem vi conti-
nuari, qua efficitur: perceptionem enim con-
tinuare nihil aliud est? ac objeiftum etiam at-
que etiam percipere (ibid ): cum igitur per-
ceptio vera adtio anima ipsius sit (33$), per-
spicuurn est, etiam attentionem esse veram
acftionem animae. Deinde judicium est attus,
quo perceptionem vel repraesentationem ali-
quam tanquam veram approbamus, vel tan-
quam fallam improbamus ( 181J: nulla autem
ratione concipi potest, quomodo anima quid-
quam approbare vel improbare possit, quin
approbatio vel improbatio vera quadam.aCtio
ipliusmet anima sit: Sc praterea experientia
intima compertum est, nos sape pro arbitrio
nostro omnino libere judicare, adeo, ut qua-
dam judicia etiam in meritis vel. culpis habe-
antur: proinde hujusmodi judicia a libera no-
stra voluntate imperari debent, atque adeo,
si a solo Deo efficiantur, ad ea in nobis pro-
ducenda Deus a nobis per.a&um.aliquem li-
berum voluntatis, quo judicare, i. e. quo re-
prasentationem vel sententiam aliquam ceu
veram approbare, aut tanquam falsam impro-
bare cupimus, determinari debet. Sed evi-
dens est, nulla ratione fieri posse, ut aliquid
tanquam verum approbare, aut. tanquam fal-
sum improbare velimus, quin illud hoc ipso
approbemus vel improbemus: volitio igitur
illa non est tantum occasio, sed ratio sufficiens
judicii, ac proinde cum volitiones nostra ve-
ra adiones anima sint (333), idem quoque
de judiciis nostris liberis, atque adeo de om-
nibus nostris judiciis dicendum est, cum ad
catera non plus virium, quam ad illa requira-
tur. Denique ratiocinia ipsa etiam sunt judi.
T a cia