2o6 Partis III. Sectio IL
infinitam voluptatem percipiat (216), profe-
sto voluntatem ejus in ipsummet propensione
infinita, atque adeo prorsus inexsuperabili
ferri necesfe est. Primus autem adus, quo vo-
luntas in bonum fertur, vel bonum prosequi-
tur, & quodammodo ampleditur, est amor
complacentiae (Psych. 289 ) : Deus igitur
necessario se ipsum amat amore complacenda
infinito.
220- Corollarium. Idem igitur amor
infinitus, quo Deus se ipsum amat, omnes*
que cseteri actus Divinas voluntatis, qui ex
illo amore velut ex ratione sufficiente necess.
sario consequuntur, vere quidem & proprie
spontanei, & voluntarii, non tamen liberi
sunt (Psych. 247, 270, & 259).
221. Propositio X. Deus etiam ex hoc
amore fui ipfius infinitam percipit voluptatem. Nam
in aperto est, etiam hunc amorem esse perfu-
sionem aliquam Dei, ejusdemque Deum esse
conscium: cum igitur cognido persectionis
rado sufliciens voluptatis sit, cumque idem
ille amor infinitius sit, evidens est, Deum
edam ex illo insinitam voluptatem percipere.
222. Propositio XI. Quidquid Deo bonum
esiy id Deus neceflario vult ■> nifi Jimul etiam relate
ad ipfum rationem quandam mali habeat. Amor
enim complacenrise parit amorem benevolen-
tias, aut similem affeflum, quo enti, quod
amamus, bene cupimus. Cum igitur Deus
necessario se ipsum infinito amore complacen-
tia amet (219), dubitari sane nequit, quin
is necessario edam sibi infinite bene cupiat,
adeoque omne id> quod ipsi bonum est, ne-
cet
infinitam voluptatem percipiat (216), profe-
sto voluntatem ejus in ipsummet propensione
infinita, atque adeo prorsus inexsuperabili
ferri necesfe est. Primus autem adus, quo vo-
luntas in bonum fertur, vel bonum prosequi-
tur, & quodammodo ampleditur, est amor
complacentiae (Psych. 289 ) : Deus igitur
necessario se ipsum amat amore complacenda
infinito.
220- Corollarium. Idem igitur amor
infinitus, quo Deus se ipsum amat, omnes*
que cseteri actus Divinas voluntatis, qui ex
illo amore velut ex ratione sufficiente necess.
sario consequuntur, vere quidem & proprie
spontanei, & voluntarii, non tamen liberi
sunt (Psych. 247, 270, & 259).
221. Propositio X. Deus etiam ex hoc
amore fui ipfius infinitam percipit voluptatem. Nam
in aperto est, etiam hunc amorem esse perfu-
sionem aliquam Dei, ejusdemque Deum esse
conscium: cum igitur cognido persectionis
rado sufliciens voluptatis sit, cumque idem
ille amor infinitius sit, evidens est, Deum
edam ex illo insinitam voluptatem percipere.
222. Propositio XI. Quidquid Deo bonum
esiy id Deus neceflario vult ■> nifi Jimul etiam relate
ad ipfum rationem quandam mali habeat. Amor
enim complacenrise parit amorem benevolen-
tias, aut similem affeflum, quo enti, quod
amamus, bene cupimus. Cum igitur Deus
necessario se ipsum infinito amore complacen-
tia amet (219), dubitari sane nequit, quin
is necessario edam sibi infinite bene cupiat,
adeoque omne id> quod ipsi bonum est, ne-
cet