LOUIS ROYER.

723

Mevrouw Berthaud overleefde haar vier jaren; men
moet heel jong zijn om van verdriet te sterven. Het
hare was niet eens in Staat haar dien voorbode van
den dood, de tweede kindsheid te brengen en lang
nog kon men haar ontmoeten op haar terugweg van
de eene of andere les. De menschen hadden medelijden
gehad en betaalden haar beter, om haar door eenige
weelde het gemis van haar kind te vergoeden ; maar al
het geld dat zij niet behoefde voor haar schamel onder-
houd, ging weg aan bloemen voor het graf harer laatste
liefde.

Toen 00k zij naar het kerkhof werd gedragen,
volgde haar een man, wiens naam reeds wijd en zijd
met lof vermeld werd, en wiens liefderijke hand der
eenzame de oogen had toegedrukt.

Sedert verliepen er vele jaren. Ook de kunstenaar
had het geluk boven den roem leeren stellen en beiden
op zijnen weg gevonden. Hij werd door klein en groot
gevierd en bleef daarom niet minder een nederige en
vriendelijke ziel, waarin steeds het kind voortleefde.

Op de pleinen der Nederlanden verrees zijn arbeid,
omlijst door de groene twijgen die de natuur daar
omheen vlocht als een reusachtigen lauwerkrans. Aan
de kust van het « Lage land aan de wilde baren »
riep zijne tooverhand nog eenmaal Michiel Adriaanszoon
de Ruijter op, om den admiraalsstaf over het oude
Vlissingen te zwaaien ; de markten werden minder naakt
zoodra zijn arbeid er den gloed van zijn genie over
verspreidde, en tot in vorstelijke paleizen fluisterden
des nachts zijne scheppingen aan de andere beeiden de
geschiedenis huns meesters toe.

Maar het werkelijk schoone is uit God en blijft
daarom langer bestaan dan het bezielde werktuig dat
Hij bezigde om het voort te brengen; na zooveel onster-