DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26590#0029
VOLKSKUNDE OF FOLKLORE. 23
te trouwen, die in rang beneden hem stond (i). » De
Vlaamsche sage van den bloedkaros of de bloedkoets is even
klaarblijkend van middeleeuwsche afkomst. Zij herin-
nert ons, evenals een andere sagenreeks, die straks ter
sprake komt, aan de hekserijen uit de twaalfde of dertiende
eeuw. « Indien de baron, » zegt Michelet, « teruggekeerd
van de kruisvaart, van Nikopolis bij voorbeeld, harr bij
zich doet komen en haar gelast om kinderen voor hem
te gaan stelen? Wat zal zij dan doen, de heks?
Deze razzia’s, onmetelijk in Grieksche landen, waar
vaak duizend pages te gelijk het sérail betraden, waren
bij de kristenen volstrekt niet onbekend, — noch aan de
Engelsche baronnen van 'de twaalfde eeuw, noch later
aan de ridders van Rhodus en van Malta. » Uit de
« Histoire de France » van den uitmuntenden schrij-
ver blijkt mede, « dat zij, die ’t verschrikkelijk char-
nier d'enfants vulden, voornamelijk mannen waren. »
Vandaar, tot heden toe, het vooroordeel bij de een-
voudige bewoners van het platteland, als zouden de
tooverheksen kinderen stelen, om ze aan Satan te
slachtofferen; vooral, als zouden, op sommige tijden,
de koetsiers van een geheimzinnig rijtuig, de kleine
kinderen schaken en met zich voeren naar het paleis
van een zieken prins, die zich, om te genezen, in
het bloed der kinderen moet baden. — 40 Eindelijk,
in tal van sprookjes, waarin spraak is van dansende
heeren en jonkvrouwen, die den laat huiswaartskeeren-
den straatmuzikant of vrijer in hun kring lokken, tot
eindelijk deze, bij ’t onvoorzichtig uitspreken van den
naam Gods, alles spoorloos doet verdwijnen, kan men
de herinnering aan de groote, middeleeuwsche heksen-
vergaderingen nauwelijks miskennen.
(1) Michelet, La Sorcière.
te trouwen, die in rang beneden hem stond (i). » De
Vlaamsche sage van den bloedkaros of de bloedkoets is even
klaarblijkend van middeleeuwsche afkomst. Zij herin-
nert ons, evenals een andere sagenreeks, die straks ter
sprake komt, aan de hekserijen uit de twaalfde of dertiende
eeuw. « Indien de baron, » zegt Michelet, « teruggekeerd
van de kruisvaart, van Nikopolis bij voorbeeld, harr bij
zich doet komen en haar gelast om kinderen voor hem
te gaan stelen? Wat zal zij dan doen, de heks?
Deze razzia’s, onmetelijk in Grieksche landen, waar
vaak duizend pages te gelijk het sérail betraden, waren
bij de kristenen volstrekt niet onbekend, — noch aan de
Engelsche baronnen van 'de twaalfde eeuw, noch later
aan de ridders van Rhodus en van Malta. » Uit de
« Histoire de France » van den uitmuntenden schrij-
ver blijkt mede, « dat zij, die ’t verschrikkelijk char-
nier d'enfants vulden, voornamelijk mannen waren. »
Vandaar, tot heden toe, het vooroordeel bij de een-
voudige bewoners van het platteland, als zouden de
tooverheksen kinderen stelen, om ze aan Satan te
slachtofferen; vooral, als zouden, op sommige tijden,
de koetsiers van een geheimzinnig rijtuig, de kleine
kinderen schaken en met zich voeren naar het paleis
van een zieken prins, die zich, om te genezen, in
het bloed der kinderen moet baden. — 40 Eindelijk,
in tal van sprookjes, waarin spraak is van dansende
heeren en jonkvrouwen, die den laat huiswaartskeeren-
den straatmuzikant of vrijer in hun kring lokken, tot
eindelijk deze, bij ’t onvoorzichtig uitspreken van den
naam Gods, alles spoorloos doet verdwijnen, kan men
de herinnering aan de groote, middeleeuwsche heksen-
vergaderingen nauwelijks miskennen.
(1) Michelet, La Sorcière.