DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48283#0523
IN CAPUT VII ANNOTATIO.
493
Άθηναϊον.— i κόνιν; ή εις σε τις Cod. Improbabiliter
Heck. ή ’ς σέ τις. In Ν et Η vicinis saepissime turbatum in
veteribus libris, ut mox ep. 630, 2; ep. 668, 1, et alibi
sexcenties. — 3 νηλέες Plan. et Cod. a pr. m., qua>
νήλεις inde essicere volebat et superscripsit νηλεισ εσ. Dec-
ker. νηλεϊς vel νηλέεις. In sine Cod. ούδέ έν αδου, Plan.
ούδέν έν αδου. Scaliger οϋδεν'ι αιδώ δ. Brunckius ουδέ έν α’ι-
δοϊ δόντες, quod ab omnibus receptum. Inepte scbol.
Wecb. : Ίσως εϊδαρ έν αδου. Πάντως τι τοιοΰτον - νοεί δέ
το κώνειον. Τόν άριστον 'Ελλήνων, ut in noto versu Euri-
pidis, quem spectatores ad Socratem reserebant, ap.
Diog. Laert. II, 44 et alibi. — 4 sic Plan., sed Codex
δόντες oi τοσσοϋτοι. At fortius aliquid quam planudeum
requiri observavit Jacobsius, qui in nostro exemplo
scripsit : « Fort, όνοστότατοι. » In eandem conjecturam
postea incidit Heckerus, addens ·. « Pree feram tamen le-
niorem emendationem ·. όνόσσου τοι πολλάκι Κεκροπίδας.
Atheniensium stultitiam unusquisque reprehendet; et tu
certe saepius eos objurgasti. » Quae posterius merito reje-
cisse videtur.
DCXXX. Lemma : ότι ού δει λέγειν άνθρώπω τό αύριον
ποιήσω τό και τό · άδηλον γάρ τοΰτο καί άγνωστον, ώς ό πα-
θών μαρτύρεται. Nam ό παθών ipse loquitur. Appictum
siglis : ώραϊον , χρήσιμον. — 1. « Sic Eurip. Med. 101 :
μή πελάσητ’ δμματος εγγύς. Agathias XI , ep. 372, 2 : μή
ποτέ Οαρσήσης άγχι τινός πελάσαι. » Hecll. -— 2 δυσπλοίην
(sic) Cod. Valde probabiliter Heckerus δυσπνοίη, et ob
sententiam, et literam a serie alienam. V. ad ep. 640, 3.—■
4 κατέτρυχε Cod. Leviter et inconsiderate pronuntiato verbo
considentiae pleniori satum suum tribuit. — 5. Λόγον τόν
αύριον, sermonem qui dicit cras (faciam vel ero). —
6. Quod in Niobe ostendere amant hi poetae.
DCXXXL Lemnia ■ εις Δίφιλον υιόν Διογένους ναυαγόν,
τόν Μιλήσιον. —1 όρμον omissum in Cod., Plan. supple-
vit. Notum est Milesios Phoebum praecipuo honore co-
luisse. — 4 πέλαγους Plan.
DCXXXII. Lemma : εις παιδίον έξολισθεΐσαν (pro-Θήσαν)
από κλίμακας. Et in nova pagina : εις παιδίον πεσόν άπό
κλίμακας καί θανόν. « De puero verna, qui, de scala de-
lapsus , moriens adhuc hero amoris sui signisicationem
dederat. — 2. Καίριον αστράγαλον, vertebram , cujus laesio
letalis. Conf. Hom. 11. Θ, 81, 324. — 3. Δινηθείς, ut Od.
X, 84 ·. κάππεσε δινηθεις. » Jac. Deinde Cod. et Plan.
έπείΐδε θειον άν. Particulam δ’ addidit Jac., ut equidem
existimo, necessitate nulla ; sed recte tuetur Θειον άνακτα,
de patrono dictum ex mente et sermone vernae pueri.
Boiss. ·. « Non videbatur ipso Diodoro hero loquente, Θειον
serri posse. Idcirco recepi Brunckii lectionem έπεί δ’ ιδεθ’
εΐο άνακτα. » — 6. Κόραξ nomen haud infrequens. Ab-
surde Scaliger : κόλακας, « διά τό έκτείνειν ερχομένου τοΰ
δεσπότου έν τώ Ονήσκειν τάς χεϊρας. »
DCXXX1II. Lemma : εις Σελήνην τινά γυναίκα ομώνυμον
σελήνης δι’ υπερβολήν κάλλους. — 1 καί αύτή ήχλ. Cod.;
καύτή §ή ρ’ ήχλ. Salmas. et Brunckius; καί ρ’ αύτή ήχλ.
Jacobs., qui η duorum concurrentium exempla ex Apollonio
Bh. affert. Etiam alterum hiatum ferebat Geistius. —
2 έόν Cod. « Vult haud dubie, Lunam se caligine et te-
nebris texisse, ut luctum , in dea non satis decorum,
celaret. — 5 κείνη Cod. Pulchros pulchrasque cum Luna
comparare solent poetae, jam in Hymn. Hom. in Vener.
89, ap. Musaeum 55, ubi v. Heinrich. p, 61 sej. » Jac.
DCXXXIV. Lemma : ε’.ς γέροντα νεκροφόραν βαστάζοντα
τόν κράβατον καί εξολισθέντα τεθ νηκότα. — 2 ένδον Cod.;
ένδοθεν Plan., quod recepit Boiss.; ώμαδόν conjecit Jacobs.,
sed Heckerus έγκλιδόν, « de quo vocabulo senem onere
gravatum eximie nobis repraesentante dixit Jac. ad Palat,
p. 110.» — 3. « Έξ όλίγοιο, quandoquidem σμικρά παλαιά
σώματ’εύνάζει ροπή, Soph. CEd. Τ. 954; ubi quod sequi-
tur, καί τώ μακρώ γε συμμετρούμενος χρόνω..., optime re-
spondet verbis ήν γάρ έτοιμος εις ά'ί'δην. — 4 πρόφασις Cod.,
correxit Plan. Senectus externam quandam causam et
velut praetextum quaerebat, quo illum ad inseros praeci-
pitaret. » Jac. Conf. locos ab Heck. collectos I, p. 308
seq. — 5 sic Plan.; τόν δ’ άλλοις et αυτός επ’ αύτώ Codex;
τόν servabat Boiss.; alterum poterat rectius. Νεκυοστόλον,
scii, άσκάντην, ut non sit necessaria correctio Scaligeri
νεκυοστόλος, voce a Charonte ad vespillonem translata.
DCXXXV. Lemma ■ τοΰ αύτοΰ ομοίως εις Ίεροκλείδην
άλιε'α θανόντα, δν κατέκαυσαν (-αυσεν Cod.) σύν τη ιδία νηί.
In Plan. Maecio tribuitur. Argumentum certatim trac-
tatum ab Etrusco ep. 381, Juliano Jxg. ep. 585, Addaeo
ep. 305, quae conseras. — 2. Σύνοδον, adj., comitem so-
ciamque itineris. — 3 ού τις εκείνος Cod., depravate. —
5 πονευμένη Cod., « et recte cymba non minus laborare
dicitur quam piscator. » Jac. Planudeae edd. vett. πο-
νησαμενη, recentiores πονεύμενον. Scbol. Wecb. assert
varietatem πονησαμένη δέ θανόντα. — 6 άχρις ά'ίδεω Cod.,
correxit Jacobs., coli. ep. 645 et al.; άχρις ές άίδεω Sal-
mas.; άχρι καί εις άίδην Plan.
DCXXXVI. Lemma : εις τινα ναυαγήσαντα καί μακα-
ρίζοντα τούς όριπλάνους ποιμένας. Levi de causa Geistius
non esse Crinagorae suspicatur. — 1 ώ μακαριστέ corri-
gebat Gerhardus, quo sententia carminis pervertitur. —
2. « Τό λευκόλοφον , vocabulum alibi non obvium , quo -
cum Reiskius comparat τό λευκόπετρον, nuda rupes,
apud Polybium, signisicare videtur collem cujus vertex
candidus eminet, dum pars inferior herba viret, ποιη-
ρόν. » Jac. Auctoritate et analogia nulla Ruhnkenius ma-
lebat ό λευκόλοφος, scribens τ όν δ’ άνά λευκόλοφον. Hecke-
rus, ubi synizesis literae 1 exempla tractat ( Comm. p. 60),
de λευκολοφιον restituendo cogitabat. Postea temere reji-
ciebat τούτο, quod nausragus « in universum » laudet
pastoritiam vitam ·. imo in conspectu illius λόφου a pasto-
ribus srequentati periisse putandus est. Addit autem ;
« Neque placet προβατεύειν κατ’ ούρεος, quod signisicat ·.
oves de vertice montis in inferiorem partem agere. Scri-
bendum puto ·.
είθε κατ’ ούρεος έπροβάτευον
κήγώ ποιηρόν πρηόνα λευκόλοφον. »
Existimandum τό λευκόλοφον fuisse partem montis , ipso
jugo inseriorem. — 3 άγητήρσί ποτέ βληχημενα βάζων
Cod., unde Reiskius ποτ’ έβληχημένα, quod probant Hec-
ker. et Meinek. p. 186 : « arietibus, ovium ducibus,
balatus imitamina obgarriens. Quod est inter lusus et
oblectamenta pastorum. Ad dictionis formam, έβληχημένα
προσβάζειν, simillimum est quod dicit Euphorion sr. 38,
3 : πορφυρέη υάκινθε... γεγραμμένα κωκύουσα. » Idem
intelligebat Jac. in Delectu. Boiss. (qui, ut vulgo,
άγητήρσί ποτέ βληχήμενα βάζων) : « Dixit βληχήμενα
βάζων imitatus homerica άνεμώλια βάζειν, άπατήλια
βάζει, μάταια, άρτια βάζτι. » Jacobs. olim conjiciebat
κριούς άγητήρας ίέών βληχητά ( oves , ut ap. vEiian. Η. A.
II, 54) βιβάζειν , in quod incidit etiam Lobeckius , Patbol.
elem. 1, p. 157, sed alio sensu : « κριοϊς άγητήρσί ποτέ
βληχητά βιβάζων , id est τάς δϊς κριοϊς προσβιβάζων. Βλη-
χητά substantive dictum ut πατητά, νηκτά, etc. » Voluit
493
Άθηναϊον.— i κόνιν; ή εις σε τις Cod. Improbabiliter
Heck. ή ’ς σέ τις. In Ν et Η vicinis saepissime turbatum in
veteribus libris, ut mox ep. 630, 2; ep. 668, 1, et alibi
sexcenties. — 3 νηλέες Plan. et Cod. a pr. m., qua>
νήλεις inde essicere volebat et superscripsit νηλεισ εσ. Dec-
ker. νηλεϊς vel νηλέεις. In sine Cod. ούδέ έν αδου, Plan.
ούδέν έν αδου. Scaliger οϋδεν'ι αιδώ δ. Brunckius ουδέ έν α’ι-
δοϊ δόντες, quod ab omnibus receptum. Inepte scbol.
Wecb. : Ίσως εϊδαρ έν αδου. Πάντως τι τοιοΰτον - νοεί δέ
το κώνειον. Τόν άριστον 'Ελλήνων, ut in noto versu Euri-
pidis, quem spectatores ad Socratem reserebant, ap.
Diog. Laert. II, 44 et alibi. — 4 sic Plan., sed Codex
δόντες oi τοσσοϋτοι. At fortius aliquid quam planudeum
requiri observavit Jacobsius, qui in nostro exemplo
scripsit : « Fort, όνοστότατοι. » In eandem conjecturam
postea incidit Heckerus, addens ·. « Pree feram tamen le-
niorem emendationem ·. όνόσσου τοι πολλάκι Κεκροπίδας.
Atheniensium stultitiam unusquisque reprehendet; et tu
certe saepius eos objurgasti. » Quae posterius merito reje-
cisse videtur.
DCXXX. Lemma : ότι ού δει λέγειν άνθρώπω τό αύριον
ποιήσω τό και τό · άδηλον γάρ τοΰτο καί άγνωστον, ώς ό πα-
θών μαρτύρεται. Nam ό παθών ipse loquitur. Appictum
siglis : ώραϊον , χρήσιμον. — 1. « Sic Eurip. Med. 101 :
μή πελάσητ’ δμματος εγγύς. Agathias XI , ep. 372, 2 : μή
ποτέ Οαρσήσης άγχι τινός πελάσαι. » Hecll. -— 2 δυσπλοίην
(sic) Cod. Valde probabiliter Heckerus δυσπνοίη, et ob
sententiam, et literam a serie alienam. V. ad ep. 640, 3.—■
4 κατέτρυχε Cod. Leviter et inconsiderate pronuntiato verbo
considentiae pleniori satum suum tribuit. — 5. Λόγον τόν
αύριον, sermonem qui dicit cras (faciam vel ero). —
6. Quod in Niobe ostendere amant hi poetae.
DCXXXL Lemnia ■ εις Δίφιλον υιόν Διογένους ναυαγόν,
τόν Μιλήσιον. —1 όρμον omissum in Cod., Plan. supple-
vit. Notum est Milesios Phoebum praecipuo honore co-
luisse. — 4 πέλαγους Plan.
DCXXXII. Lemma : εις παιδίον έξολισθεΐσαν (pro-Θήσαν)
από κλίμακας. Et in nova pagina : εις παιδίον πεσόν άπό
κλίμακας καί θανόν. « De puero verna, qui, de scala de-
lapsus , moriens adhuc hero amoris sui signisicationem
dederat. — 2. Καίριον αστράγαλον, vertebram , cujus laesio
letalis. Conf. Hom. 11. Θ, 81, 324. — 3. Δινηθείς, ut Od.
X, 84 ·. κάππεσε δινηθεις. » Jac. Deinde Cod. et Plan.
έπείΐδε θειον άν. Particulam δ’ addidit Jac., ut equidem
existimo, necessitate nulla ; sed recte tuetur Θειον άνακτα,
de patrono dictum ex mente et sermone vernae pueri.
Boiss. ·. « Non videbatur ipso Diodoro hero loquente, Θειον
serri posse. Idcirco recepi Brunckii lectionem έπεί δ’ ιδεθ’
εΐο άνακτα. » — 6. Κόραξ nomen haud infrequens. Ab-
surde Scaliger : κόλακας, « διά τό έκτείνειν ερχομένου τοΰ
δεσπότου έν τώ Ονήσκειν τάς χεϊρας. »
DCXXX1II. Lemma : εις Σελήνην τινά γυναίκα ομώνυμον
σελήνης δι’ υπερβολήν κάλλους. — 1 καί αύτή ήχλ. Cod.;
καύτή §ή ρ’ ήχλ. Salmas. et Brunckius; καί ρ’ αύτή ήχλ.
Jacobs., qui η duorum concurrentium exempla ex Apollonio
Bh. affert. Etiam alterum hiatum ferebat Geistius. —
2 έόν Cod. « Vult haud dubie, Lunam se caligine et te-
nebris texisse, ut luctum , in dea non satis decorum,
celaret. — 5 κείνη Cod. Pulchros pulchrasque cum Luna
comparare solent poetae, jam in Hymn. Hom. in Vener.
89, ap. Musaeum 55, ubi v. Heinrich. p, 61 sej. » Jac.
DCXXXIV. Lemma : ε’.ς γέροντα νεκροφόραν βαστάζοντα
τόν κράβατον καί εξολισθέντα τεθ νηκότα. — 2 ένδον Cod.;
ένδοθεν Plan., quod recepit Boiss.; ώμαδόν conjecit Jacobs.,
sed Heckerus έγκλιδόν, « de quo vocabulo senem onere
gravatum eximie nobis repraesentante dixit Jac. ad Palat,
p. 110.» — 3. « Έξ όλίγοιο, quandoquidem σμικρά παλαιά
σώματ’εύνάζει ροπή, Soph. CEd. Τ. 954; ubi quod sequi-
tur, καί τώ μακρώ γε συμμετρούμενος χρόνω..., optime re-
spondet verbis ήν γάρ έτοιμος εις ά'ί'δην. — 4 πρόφασις Cod.,
correxit Plan. Senectus externam quandam causam et
velut praetextum quaerebat, quo illum ad inseros praeci-
pitaret. » Jac. Conf. locos ab Heck. collectos I, p. 308
seq. — 5 sic Plan.; τόν δ’ άλλοις et αυτός επ’ αύτώ Codex;
τόν servabat Boiss.; alterum poterat rectius. Νεκυοστόλον,
scii, άσκάντην, ut non sit necessaria correctio Scaligeri
νεκυοστόλος, voce a Charonte ad vespillonem translata.
DCXXXV. Lemma ■ τοΰ αύτοΰ ομοίως εις Ίεροκλείδην
άλιε'α θανόντα, δν κατέκαυσαν (-αυσεν Cod.) σύν τη ιδία νηί.
In Plan. Maecio tribuitur. Argumentum certatim trac-
tatum ab Etrusco ep. 381, Juliano Jxg. ep. 585, Addaeo
ep. 305, quae conseras. — 2. Σύνοδον, adj., comitem so-
ciamque itineris. — 3 ού τις εκείνος Cod., depravate. —
5 πονευμένη Cod., « et recte cymba non minus laborare
dicitur quam piscator. » Jac. Planudeae edd. vett. πο-
νησαμενη, recentiores πονεύμενον. Scbol. Wecb. assert
varietatem πονησαμένη δέ θανόντα. — 6 άχρις ά'ίδεω Cod.,
correxit Jacobs., coli. ep. 645 et al.; άχρις ές άίδεω Sal-
mas.; άχρι καί εις άίδην Plan.
DCXXXVI. Lemma : εις τινα ναυαγήσαντα καί μακα-
ρίζοντα τούς όριπλάνους ποιμένας. Levi de causa Geistius
non esse Crinagorae suspicatur. — 1 ώ μακαριστέ corri-
gebat Gerhardus, quo sententia carminis pervertitur. —
2. « Τό λευκόλοφον , vocabulum alibi non obvium , quo -
cum Reiskius comparat τό λευκόπετρον, nuda rupes,
apud Polybium, signisicare videtur collem cujus vertex
candidus eminet, dum pars inferior herba viret, ποιη-
ρόν. » Jac. Auctoritate et analogia nulla Ruhnkenius ma-
lebat ό λευκόλοφος, scribens τ όν δ’ άνά λευκόλοφον. Hecke-
rus, ubi synizesis literae 1 exempla tractat ( Comm. p. 60),
de λευκολοφιον restituendo cogitabat. Postea temere reji-
ciebat τούτο, quod nausragus « in universum » laudet
pastoritiam vitam ·. imo in conspectu illius λόφου a pasto-
ribus srequentati periisse putandus est. Addit autem ;
« Neque placet προβατεύειν κατ’ ούρεος, quod signisicat ·.
oves de vertice montis in inferiorem partem agere. Scri-
bendum puto ·.
είθε κατ’ ούρεος έπροβάτευον
κήγώ ποιηρόν πρηόνα λευκόλοφον. »
Existimandum τό λευκόλοφον fuisse partem montis , ipso
jugo inseriorem. — 3 άγητήρσί ποτέ βληχημενα βάζων
Cod., unde Reiskius ποτ’ έβληχημένα, quod probant Hec-
ker. et Meinek. p. 186 : « arietibus, ovium ducibus,
balatus imitamina obgarriens. Quod est inter lusus et
oblectamenta pastorum. Ad dictionis formam, έβληχημένα
προσβάζειν, simillimum est quod dicit Euphorion sr. 38,
3 : πορφυρέη υάκινθε... γεγραμμένα κωκύουσα. » Idem
intelligebat Jac. in Delectu. Boiss. (qui, ut vulgo,
άγητήρσί ποτέ βληχήμενα βάζων) : « Dixit βληχήμενα
βάζων imitatus homerica άνεμώλια βάζειν, άπατήλια
βάζει, μάταια, άρτια βάζτι. » Jacobs. olim conjiciebat
κριούς άγητήρας ίέών βληχητά ( oves , ut ap. vEiian. Η. A.
II, 54) βιβάζειν , in quod incidit etiam Lobeckius , Patbol.
elem. 1, p. 157, sed alio sensu : « κριοϊς άγητήρσί ποτέ
βληχητά βιβάζων , id est τάς δϊς κριοϊς προσβιβάζων. Βλη-
χητά substantive dictum ut πατητά, νηκτά, etc. » Voluit