DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48284#0533
CAPUT XV. MISCELLANEA QU/EDAM.
513
ήδύ τοκεύσιν άγαλμα παραγκάς· τώ γέ με πένθος
άτλητον μαλερω τηκεδο'νος δάμασε
πυρσω. Τρεις προς εείκοσ’ έποιχομένην ενιαυτούς
■ΐυ εσ/εν τύμβος δ'δε ξεινοδο'κος γενέθλης
ήμετέρης· ενθ’ ύφηνον γενετήρες άπασι
γηοαλέοι θρήνον τιλλόμενοι πολιήν ,
και /ορδς εύγενέων στενάχοντες αδελφών Άννης
μνώμενοι άσπασίως εϊδεος άγλαΐης.
33. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις τήν αύτήν.
Το σεμνόν ήθος , τήν φιλάνθρωπον χάριν ,
το προς τεκο’ντας του τοο'που πειθήνιον
( αιδώς γάρ ήγεν ώς διδάσκαλος με'γας
παρών), τά λαμπρά τού γένους γνωρίσματα,
5 και τάς φιλάνδρους ενστάσεις προς τήν φύσιν
κλονοΰσαν αστήρικτα χηρείας βία,
άντεμπλοκή δέ κρειττόνων ήττωμενης
( άφ’ ών τά φαιδρά στέμματα πρός αξίαν
μόνανδρον εκλάμποντα) τήν παρρησίαν
!0 Άννης άμαυρουν ου δυνήσεται τάφος.
Πάντων γαρ αύτής ούδαμώς λαθοι στόμα
καλόν φερούσης νουθέτημα τω βίω·
ει δ’ ούν, λαλήσει και γραφή πάντων πλέον
αύτη παρ’ αύτδν τον τάφον τεθειμένη.
I dulce parentibus ornamentum inter ulnas ; ideo me luctus
intolerandus crudeli moeroris domuit
face. Tres et viginti obeuntem me annos
habuit tumulus hiccc hospitalis geniis
nostrae : ibi orsi-sunt parentes omnibus
grandaevi lamentationem vellentes- canos,
et chorus nobilium gemens fratrum Annae,
memores libentibus-animis formae decoris.
33. EJUSDEM.
In eandem.
Gravitatem morum , humanitatis gratiam,
erga parentes indolem docilem
(pudicitia enim ducebat eam tanquam magistra magna
assidua), splendida genus quibus-cognoscitur-signa ,
et ob-amorem-mariti certamina adversus naturam
; concutientem-vi sulcro-privatam viduitatem,
quae interventu potentiorum vincitur
i (unde splendentes vittae ad ostendendam dignitatem
uno-marito-contentae essulgentes ), denique liberum-ani-
Annae deterere non poterit tumulus. [mum
Omnium enim os nullo-modo eam possit-oblivisci
pulchrum osserentis documentum viventibus;
sin voro, eloquetur vel inscriptio omnibus impensius
haec ipsum juxta tumulum collocata.
34. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις,' Φεβρωνίαν μοναχήν.
Δρασέ τι που και νερτερίοις μετά πνεύμασιν άνδρών
Φεβρωνία ίής σύμβολα συμπαθίης,
ει τις κάνθάδε χρειώ άφνειών ήε πένησιν
ούδέ γάρ ούδ’ αυτού τής σφετέρης ες άπαν
ώυναι λήθονται μεγαθύμων εύεργείης·
έμπα γε μήν αιών ήμετέρου βιότου
άρκιος ε’ίη θειον επι προέμεν θάλαμον μιν
Χριστού, το'ν βα νυδν σεμνόν έλ’ άφθορίης,
λαμπάδ’ έλαίω φαιδρύνουσα φιλοπτωχείης·
ής τάδε σήμ’ ύπνου γνώθι πολυχρονίου.
35. ΘΕΟΦΑΝΌΥΣ.
Ε’ίθε κρίνον γενόμην άργενναον , οφρα με χερσιν
άρσαμένη μάλλον σής χροτιής κορέσης.
36. ΚΟΜΗΤΑ.
Άμφοτέρας, πολύμυθε , Κομητας σεϊο άθρήσας
κύρβεις γηραλέας, θήκεν άειθαλέας.
37. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις τήν ύπ’ αύτοΰ διωρθωμένην Όμηρου ποίησιν.
Σείο βίβλους, μεγάθυμε, Κομητας, "Ομηρε, δύ’άρ-
εΰρών γηραλέας, τεύζατο δπλοτέρας· [ οην
34. EJUSDEM.
In Febroniain monacham.
Fecisset opi .or etiam inferis cum animabus hominum
Febronia suae qux essent symbola mutuae-voluntatis,
si qua et illic utilitas divitiarum esset pauperibus ;
neque enim ne ibi quidem suae in omne
animae generosorum obliviscuntur munisicentiae ;
attamen spatium nostrae vitae
satis esset ut divinum emitteret eam in thalamum
Christi, quem sponsum venerandum cepit castitatis,
lampadem oleo exhilarans charitatis-erga-egenos,
cujus hoc signum somni nosce longissimi.
35. THEOPHANIS.
Utinam lilium sierem candidum, quo me manibus
tollens magis tuo colore.satiares.
30. COMET/E.
Utrasque, o multas-fabulas-serens, Cometas tuas quum-
tabellas vetustas, esfecit usque-ssorentes. [vidisset
37. EJUSDEM.
In Homeri ab ipso correcta poemata.
Tuos libros , o magnanime Homere, Cometas duos sundi-
nactus vetustos, praestitit juniores ; [tus
A.VIUOLOG1A. 1!.
33
513
ήδύ τοκεύσιν άγαλμα παραγκάς· τώ γέ με πένθος
άτλητον μαλερω τηκεδο'νος δάμασε
πυρσω. Τρεις προς εείκοσ’ έποιχομένην ενιαυτούς
■ΐυ εσ/εν τύμβος δ'δε ξεινοδο'κος γενέθλης
ήμετέρης· ενθ’ ύφηνον γενετήρες άπασι
γηοαλέοι θρήνον τιλλόμενοι πολιήν ,
και /ορδς εύγενέων στενάχοντες αδελφών Άννης
μνώμενοι άσπασίως εϊδεος άγλαΐης.
33. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις τήν αύτήν.
Το σεμνόν ήθος , τήν φιλάνθρωπον χάριν ,
το προς τεκο’ντας του τοο'που πειθήνιον
( αιδώς γάρ ήγεν ώς διδάσκαλος με'γας
παρών), τά λαμπρά τού γένους γνωρίσματα,
5 και τάς φιλάνδρους ενστάσεις προς τήν φύσιν
κλονοΰσαν αστήρικτα χηρείας βία,
άντεμπλοκή δέ κρειττόνων ήττωμενης
( άφ’ ών τά φαιδρά στέμματα πρός αξίαν
μόνανδρον εκλάμποντα) τήν παρρησίαν
!0 Άννης άμαυρουν ου δυνήσεται τάφος.
Πάντων γαρ αύτής ούδαμώς λαθοι στόμα
καλόν φερούσης νουθέτημα τω βίω·
ει δ’ ούν, λαλήσει και γραφή πάντων πλέον
αύτη παρ’ αύτδν τον τάφον τεθειμένη.
I dulce parentibus ornamentum inter ulnas ; ideo me luctus
intolerandus crudeli moeroris domuit
face. Tres et viginti obeuntem me annos
habuit tumulus hiccc hospitalis geniis
nostrae : ibi orsi-sunt parentes omnibus
grandaevi lamentationem vellentes- canos,
et chorus nobilium gemens fratrum Annae,
memores libentibus-animis formae decoris.
33. EJUSDEM.
In eandem.
Gravitatem morum , humanitatis gratiam,
erga parentes indolem docilem
(pudicitia enim ducebat eam tanquam magistra magna
assidua), splendida genus quibus-cognoscitur-signa ,
et ob-amorem-mariti certamina adversus naturam
; concutientem-vi sulcro-privatam viduitatem,
quae interventu potentiorum vincitur
i (unde splendentes vittae ad ostendendam dignitatem
uno-marito-contentae essulgentes ), denique liberum-ani-
Annae deterere non poterit tumulus. [mum
Omnium enim os nullo-modo eam possit-oblivisci
pulchrum osserentis documentum viventibus;
sin voro, eloquetur vel inscriptio omnibus impensius
haec ipsum juxta tumulum collocata.
34. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις,' Φεβρωνίαν μοναχήν.
Δρασέ τι που και νερτερίοις μετά πνεύμασιν άνδρών
Φεβρωνία ίής σύμβολα συμπαθίης,
ει τις κάνθάδε χρειώ άφνειών ήε πένησιν
ούδέ γάρ ούδ’ αυτού τής σφετέρης ες άπαν
ώυναι λήθονται μεγαθύμων εύεργείης·
έμπα γε μήν αιών ήμετέρου βιότου
άρκιος ε’ίη θειον επι προέμεν θάλαμον μιν
Χριστού, το'ν βα νυδν σεμνόν έλ’ άφθορίης,
λαμπάδ’ έλαίω φαιδρύνουσα φιλοπτωχείης·
ής τάδε σήμ’ ύπνου γνώθι πολυχρονίου.
35. ΘΕΟΦΑΝΌΥΣ.
Ε’ίθε κρίνον γενόμην άργενναον , οφρα με χερσιν
άρσαμένη μάλλον σής χροτιής κορέσης.
36. ΚΟΜΗΤΑ.
Άμφοτέρας, πολύμυθε , Κομητας σεϊο άθρήσας
κύρβεις γηραλέας, θήκεν άειθαλέας.
37. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Εις τήν ύπ’ αύτοΰ διωρθωμένην Όμηρου ποίησιν.
Σείο βίβλους, μεγάθυμε, Κομητας, "Ομηρε, δύ’άρ-
εΰρών γηραλέας, τεύζατο δπλοτέρας· [ οην
34. EJUSDEM.
In Febroniain monacham.
Fecisset opi .or etiam inferis cum animabus hominum
Febronia suae qux essent symbola mutuae-voluntatis,
si qua et illic utilitas divitiarum esset pauperibus ;
neque enim ne ibi quidem suae in omne
animae generosorum obliviscuntur munisicentiae ;
attamen spatium nostrae vitae
satis esset ut divinum emitteret eam in thalamum
Christi, quem sponsum venerandum cepit castitatis,
lampadem oleo exhilarans charitatis-erga-egenos,
cujus hoc signum somni nosce longissimi.
35. THEOPHANIS.
Utinam lilium sierem candidum, quo me manibus
tollens magis tuo colore.satiares.
30. COMET/E.
Utrasque, o multas-fabulas-serens, Cometas tuas quum-
tabellas vetustas, esfecit usque-ssorentes. [vidisset
37. EJUSDEM.
In Homeri ab ipso correcta poemata.
Tuos libros , o magnanime Homere, Cometas duos sundi-
nactus vetustos, praestitit juniores ; [tus
A.VIUOLOG1A. 1!.
33