DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.798#0296
Des Schtider.Konsts.' 270
eenen oock goede achtinghe op d' ayterste linien te nemen; vermidts
dehooghstevolmaecktheytderKonstewierd oyt gheoordeelt voor-
naemelickdaerinte bestaeri, datdcnomvangh ofteomrreckderfigu-
ren met sulcken aerdighen ende onbedwonghen sbetigheyd sy gètrpc-
ken j, dat d' aenschouwers daer in meynen te sien 't ghene onsienelick
is. Ons ooghelaet sich lichtelickvoorstaon, dat het achter dcschil-
derije iet meer Set dan daer tesien is; wanneer d' uyterfte linien , die
het beeld omvanghen ende in sich bessuyten, soo gantseh iuyverlick
sijn getrocken.dat ie een goei stnek weegs in't tafereel selfs ibnder eeni-
geschaerdigeuytkantigheytschijnen te sijn verdreven. Hetmaecktdat
de figuren, niet plat, maer rondachcigh schijnen te sijn • als de kanten
der ielviger met gantseh dunne en fijne verwen-streken, sich allenghs-
kens omrondende > uytonsghesicht ontvvijeken. De allertresseliek\sle
K^nsimaers hebben eertijds ongeveynsddickjieleden, seght Plinius *, dat Par-
rhajiussijn wenkjn hetmaeken 'vangoedeomtrecken allerbestplaght tevol- V» rxwr.
doen. Dit is d' oppersie volmaechtheyddaer eengoedKonsienaer toegheraecken a P'1'
kan. Endealbaetvelhetgheénklegnesatckeen is de lichaemenselver met haere
binnewerekjn behoarlicker wijse af te maelen, nochtans hebben vele daer in ee-
nen simdcrlingben lofbehaelt • maer d' uyterste lichaemen mei te maeck\en, als
oock de maeten van d' aslaetende schilderije beimaemelick binnen sijne linien op>
tejliiyten, isgheenghemeynesaecke, ende wordt maer alleen gheacht het wenk
te sijn van een gheluckigbe hand. Want den uytersten omtreckjnoetsichsel-
pe» soo blijckelick\ omvanghen, ensiogheejligblick in een aerdigh omrondsel eyn-
dighen, dat het niet aüeenschijnt te heioven wat daer achter sthuylt, maer dat
het met eenen oock Jchijnt te vertoonen'tghene daer onder verborghenlight,
Ghelijck dan d' oude Meesters den'oppersten lof in d'uyterstestrelgn vrijhertig-
lick aen desen Parrhasius gaven, sio wierdhy nochtans gheoordeelt sich [elven
in het binnenwerek dapsetöngslïjck te sijn. De kracht dié daer in 't Konftig
uytwereken van d'uyterstè linien gevonden wordt,is medeaenge roert
siide volghende woorden van Petronius Arbiter; lekquatn in eenstau-
lickegalerije, seght hy *, die allenthahenmet den I^onst.rocken prael van InSatyr.1.
gantseh wonderlicke Schilderijen bekjeedt was. Daer s ach ick censtuckvan
T^eunsghedaen; 'twelck iescherpe beten van de aluerslindendeeewe noch niet
en hadde besuyrt,Wat de Schilderije van Apellesaengaet,dieweleerMonochme-
nos wierA gebet en",ick vond mjselven door het aensehouwen dessèlvigen taf er eelt
sioghêweldigh ontroert, dat ick het eerde boven alle het ghene menschelicl{ is.
Want de nyterslesireken der figuren waeren daer in sio sityverliek nae de tvasre
ghelijckenisseder lichaemen dsghejheden, datgh/nauwlicks maghtigbsoudt jiju
anders tegheloovenof ghy saecht ie levendighe Schilderije van de gheestenen-
pielenseher, Ghemerckt dan dat ons Süniut en Pentmiiit düydelick te
verstaeri'
eenen oock goede achtinghe op d' ayterste linien te nemen; vermidts
dehooghstevolmaecktheytderKonstewierd oyt gheoordeelt voor-
naemelickdaerinte bestaeri, datdcnomvangh ofteomrreckderfigu-
ren met sulcken aerdighen ende onbedwonghen sbetigheyd sy gètrpc-
ken j, dat d' aenschouwers daer in meynen te sien 't ghene onsienelick
is. Ons ooghelaet sich lichtelickvoorstaon, dat het achter dcschil-
derije iet meer Set dan daer tesien is; wanneer d' uyterfte linien , die
het beeld omvanghen ende in sich bessuyten, soo gantseh iuyverlick
sijn getrocken.dat ie een goei stnek weegs in't tafereel selfs ibnder eeni-
geschaerdigeuytkantigheytschijnen te sijn verdreven. Hetmaecktdat
de figuren, niet plat, maer rondachcigh schijnen te sijn • als de kanten
der ielviger met gantseh dunne en fijne verwen-streken, sich allenghs-
kens omrondende > uytonsghesicht ontvvijeken. De allertresseliek\sle
K^nsimaers hebben eertijds ongeveynsddickjieleden, seght Plinius *, dat Par-
rhajiussijn wenkjn hetmaeken 'vangoedeomtrecken allerbestplaght tevol- V» rxwr.
doen. Dit is d' oppersie volmaechtheyddaer eengoedKonsienaer toegheraecken a P'1'
kan. Endealbaetvelhetgheénklegnesatckeen is de lichaemenselver met haere
binnewerekjn behoarlicker wijse af te maelen, nochtans hebben vele daer in ee-
nen simdcrlingben lofbehaelt • maer d' uyterste lichaemen mei te maeck\en, als
oock de maeten van d' aslaetende schilderije beimaemelick binnen sijne linien op>
tejliiyten, isgheenghemeynesaecke, ende wordt maer alleen gheacht het wenk
te sijn van een gheluckigbe hand. Want den uytersten omtreckjnoetsichsel-
pe» soo blijckelick\ omvanghen, ensiogheejligblick in een aerdigh omrondsel eyn-
dighen, dat het niet aüeenschijnt te heioven wat daer achter sthuylt, maer dat
het met eenen oock Jchijnt te vertoonen'tghene daer onder verborghenlight,
Ghelijck dan d' oude Meesters den'oppersten lof in d'uyterstestrelgn vrijhertig-
lick aen desen Parrhasius gaven, sio wierdhy nochtans gheoordeelt sich [elven
in het binnenwerek dapsetöngslïjck te sijn. De kracht dié daer in 't Konftig
uytwereken van d'uyterstè linien gevonden wordt,is medeaenge roert
siide volghende woorden van Petronius Arbiter; lekquatn in eenstau-
lickegalerije, seght hy *, die allenthahenmet den I^onst.rocken prael van InSatyr.1.
gantseh wonderlicke Schilderijen bekjeedt was. Daer s ach ick censtuckvan
T^eunsghedaen; 'twelck iescherpe beten van de aluerslindendeeewe noch niet
en hadde besuyrt,Wat de Schilderije van Apellesaengaet,dieweleerMonochme-
nos wierA gebet en",ick vond mjselven door het aensehouwen dessèlvigen taf er eelt
sioghêweldigh ontroert, dat ick het eerde boven alle het ghene menschelicl{ is.
Want de nyterslesireken der figuren waeren daer in sio sityverliek nae de tvasre
ghelijckenisseder lichaemen dsghejheden, datgh/nauwlicks maghtigbsoudt jiju
anders tegheloovenof ghy saecht ie levendighe Schilderije van de gheestenen-
pielenseher, Ghemerckt dan dat ons Süniut en Pentmiiit düydelick te
verstaeri'