DOI Artikel:
Dutkiewicz, Józef Edward: Malowidła romańskie w kościele w Dziekanowicach
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19942#0088
14. Pokłon 3 Króli, Ewangeliarz w Karlsruhe (według H. Kehrera)
biega jednak od malowideł w Dziekanowicach i z tego
względu nie mogą być brane pod uwagę jako materiał
do badań porównawczych.
W rozdziale poprzednim wskazałem na prototypy
ikonograficzne poszczególnych scen, które występują
w sztuce starochrześcijańskiej. W tej sztuce można
by dopatrywać się także pierwszych formalnych
sformułowań. Wystarczy wskazać choćby na Marię
z Dzieciątkiem z mozaiki z Pokłonem Trzech Króli
w kościele S. Apollinare Nuovo w Rawennie,
aby dostrzec tu — w określonych granicach —
pierwowzór typu, układu i ruchu Marii z Dzieka-
nowic, a także płaszczyznowe traktowanie draperii
i figury ludzkiej, monumentalność i prostotę.
Również w stosunku wielkości figur Marii i królów
18 Można by tu wskazać na dalsze przykłady tego rodzaju
rysunku Madonny i Dzieciątka, ławy i tronu, traktowania
draperii, np. w mozaice apsydy katedry w Poreću z poł.
doszukać się można podobieństwa. Jeśli idzie o grupę
magów, to poza ich usytuowaniem w jej obrębie nie
nasuwają się inne analogie. W porównaniu z równo
uszeregowanymi sylwetami królów rawenackich,
postacie magów w obrazie dziekanowickim tworzą
skomplikowaną plastycznie, malarską grupę18.
Zważywszy całą odległość czasową takich
związków, jakie podałem, można jeszcze wskazać
dla przykładu wiele zabytków z terenu Włoch,
z bliższej historycznie epoki, które wskazują na
wyraźne modyfikowanie się norm plastycznych
przejętych ze sztuki starochrześcijańskiej. Poprzez
sformułowania w malowidłach S. Maria Antiąua
w Rzymie zbliżają się one w wielu późniejszych
realizacjach do typu przyjętego w malowidłach pol-
w. VI. Por. P. Toesca, Storia deWarte italiana I, Torino 1927,
s. 202 i 211., fig. 124 i 129.
80
biega jednak od malowideł w Dziekanowicach i z tego
względu nie mogą być brane pod uwagę jako materiał
do badań porównawczych.
W rozdziale poprzednim wskazałem na prototypy
ikonograficzne poszczególnych scen, które występują
w sztuce starochrześcijańskiej. W tej sztuce można
by dopatrywać się także pierwszych formalnych
sformułowań. Wystarczy wskazać choćby na Marię
z Dzieciątkiem z mozaiki z Pokłonem Trzech Króli
w kościele S. Apollinare Nuovo w Rawennie,
aby dostrzec tu — w określonych granicach —
pierwowzór typu, układu i ruchu Marii z Dzieka-
nowic, a także płaszczyznowe traktowanie draperii
i figury ludzkiej, monumentalność i prostotę.
Również w stosunku wielkości figur Marii i królów
18 Można by tu wskazać na dalsze przykłady tego rodzaju
rysunku Madonny i Dzieciątka, ławy i tronu, traktowania
draperii, np. w mozaice apsydy katedry w Poreću z poł.
doszukać się można podobieństwa. Jeśli idzie o grupę
magów, to poza ich usytuowaniem w jej obrębie nie
nasuwają się inne analogie. W porównaniu z równo
uszeregowanymi sylwetami królów rawenackich,
postacie magów w obrazie dziekanowickim tworzą
skomplikowaną plastycznie, malarską grupę18.
Zważywszy całą odległość czasową takich
związków, jakie podałem, można jeszcze wskazać
dla przykładu wiele zabytków z terenu Włoch,
z bliższej historycznie epoki, które wskazują na
wyraźne modyfikowanie się norm plastycznych
przejętych ze sztuki starochrześcijańskiej. Poprzez
sformułowania w malowidłach S. Maria Antiąua
w Rzymie zbliżają się one w wielu późniejszych
realizacjach do typu przyjętego w malowidłach pol-
w. VI. Por. P. Toesca, Storia deWarte italiana I, Torino 1927,
s. 202 i 211., fig. 124 i 129.
80