DOI Artikel:
Fischinger, Andrzej: Ze studiów nad twórczością Bartołomieja Berrecciego i jego warsztatem: Nagrobki Szydłowiekich i Tarnowskich
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20356#0136
11. Nagrobek „trzech Janów“ Tarnowskich, Tarnów, katedra (fot. W. Gumuła)
przeznaczona do wmurowania. Wskazują na to jej
boczne nie opracowane części oraz stopniowanie re-
liefu (ryc. 13). Umieszczony na niej napis razi nie-
dbałością wykucia, a zwłaszcza sposobem roz-
mieszczenia, co wyraźnie świadczy o jego wtórnym
wykonaniu. Na podstawie tych spostrzeżeń płytę
należy uznać za część odrębnego nagrobka, później
połączoną z pomnikiem dwóch rycerzy. Był to za-
pewne niewielki nagrobek wiszący, którego górną
część tworzył sarkofag z leżącą figurą dziecka i tarczą
herbową w tle, dolną natomiast — nie istniejąca
płyta tworząca rodzaj cokołu, mieszcząca tablicę
z napisem. Tak zrekonstruowany pomnik ma wiele
cech wspólnych z nagrobkiem Ludwika Mikołaja
Szydłowieckiego i można go uważać za swobodne,
zredukowane powtórzenie rzeźby w Opatowie.
Powstał zatem po r. 1525; fundatorem mógł być
ojciec dziecka Jan Tarnowski, późniejszy hetman,
albo brat, także Jan, kanonik krakowski, zmarły
w r. 153433. Wyraźna zależność od pomnika Ludwika
Mikołaja Szydłowieckiego jest także wskazówką
w sprawie autorstwa nagrobka. Najsłuszniejsze wy-
daje się przypisanie go warsztatowi Bartłomieja
Berrecciego.
Wyodrębnienie z nagrobka „trzech Janów"
płyty z sarkofagiem i figurą dziecka pozwala na do-
konanie rekonstrukcji pomnika dwóch Janów. Do-
kładna analiza tego dzieła pozwala stwierdzić, że i on
nie dotrwał w pierwotnej postaci. Szeregowe umie-
szczenie płyt z figurami zmarłych zwróconych w jed-
ną stronę sprawia, że nagrobek nie stanowi kompo-
zycji zamkniętej, lecz otwartą; nic nie stoi na prze-
33 L. Łętowski, Katalog biskupów, prałatów i kanonikózu
krakowskich, IV, Kraków 1853, s. 150-151. — W. Dworza-
128
czek, Leliwici Tarnowscy. Z dziejów możnowładztwa mało-
polskiego, wiek XIV-XV, Warszawa 1971, tablica IX.
przeznaczona do wmurowania. Wskazują na to jej
boczne nie opracowane części oraz stopniowanie re-
liefu (ryc. 13). Umieszczony na niej napis razi nie-
dbałością wykucia, a zwłaszcza sposobem roz-
mieszczenia, co wyraźnie świadczy o jego wtórnym
wykonaniu. Na podstawie tych spostrzeżeń płytę
należy uznać za część odrębnego nagrobka, później
połączoną z pomnikiem dwóch rycerzy. Był to za-
pewne niewielki nagrobek wiszący, którego górną
część tworzył sarkofag z leżącą figurą dziecka i tarczą
herbową w tle, dolną natomiast — nie istniejąca
płyta tworząca rodzaj cokołu, mieszcząca tablicę
z napisem. Tak zrekonstruowany pomnik ma wiele
cech wspólnych z nagrobkiem Ludwika Mikołaja
Szydłowieckiego i można go uważać za swobodne,
zredukowane powtórzenie rzeźby w Opatowie.
Powstał zatem po r. 1525; fundatorem mógł być
ojciec dziecka Jan Tarnowski, późniejszy hetman,
albo brat, także Jan, kanonik krakowski, zmarły
w r. 153433. Wyraźna zależność od pomnika Ludwika
Mikołaja Szydłowieckiego jest także wskazówką
w sprawie autorstwa nagrobka. Najsłuszniejsze wy-
daje się przypisanie go warsztatowi Bartłomieja
Berrecciego.
Wyodrębnienie z nagrobka „trzech Janów"
płyty z sarkofagiem i figurą dziecka pozwala na do-
konanie rekonstrukcji pomnika dwóch Janów. Do-
kładna analiza tego dzieła pozwala stwierdzić, że i on
nie dotrwał w pierwotnej postaci. Szeregowe umie-
szczenie płyt z figurami zmarłych zwróconych w jed-
ną stronę sprawia, że nagrobek nie stanowi kompo-
zycji zamkniętej, lecz otwartą; nic nie stoi na prze-
33 L. Łętowski, Katalog biskupów, prałatów i kanonikózu
krakowskich, IV, Kraków 1853, s. 150-151. — W. Dworza-
128
czek, Leliwici Tarnowscy. Z dziejów możnowładztwa mało-
polskiego, wiek XIV-XV, Warszawa 1971, tablica IX.