DOI Artikel:
Dobrowolski, Tadeusz: Podzątki malarstwa krakowskiego w epoce gotyku (Metoda i perfekcjonizm)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20360#0036
16. Portret Zbigniewa Oleśnickiego, Księga przywilejów
katedry krakowskiej, r. 1445 (fot. W. Gumuła)
17. Stypmatyzacja św. Franciszka, malowidło ścienne
Jana z Wrocławia, r. 1451. Kościół paraf, w Szadku (fot.
T. Dobrowolski)
Podobnie można datować skrzydła ołtarzy-
ka św. Bartłomieja z Kamionki
Wielkiej, zależne jak się zdaje od większe-
go tryptyku niedzickiego. Jego jakby zgniecio-
ne układy, słaby rysunek postaci, cechy pewnej
nieporadności formalnej powtarzają się tutaj w
wyższym jeszcze stopniu niż w tamtym.
Niewiele później powinno było pojawić się
tzw. duże Ukrzyżowanie z Korzennej,
dość zatem wczesne. Określenia „duże” używa się
warunkowo, gdyż obraz jest w gruncie rzeczy
niewielki (ryc. 21). Chodzi jednak o odróżnienie
go od kwatery drugiego ołtarzyka o zupełnie ni-
kłych wymiarach. Większy obraz z Ukrzyżowa-
niem należałoby przybliżyć czasowo do omówio-
nego ołtarza z Ptaszkowej i proponowaną w dia-
gramie dla tegoż obrazu zbyt dokładną datę oko-
ło r. 1446 (?) wymienić na czas około lub może
lepiej na lata po r. 1440 albo przynajmniej zao-
krąglić ją w drodze podziału płynącego czasu na
pięciolecia, a więc przyjąć datę około r. 1445. To
bowiem mniej zobowiązuje. M. Walicki propono-
wał ostatnio, może za ostrożnie, tolerancję lat
dwudziestu pięciu (!), datując tę tablicę na drugą
ćwierć w. XV. Dostrzega się w niej bowiem linię
wężykowatą i właściwie dopiero zaczątki nowego
stylu w twardo łamanych konturach postaci —
stylu przyswajanego sobie nie bez trudu. Z dru-
giej strony stwierdza się tu wznowienie wczesne-
go typu Chrystusa na krzyżu, przejętego może
z miejscowego malowidła ściennego w krakow-
skim kościele Św. Krzyża (ryc. 20) z lat około
1420, dawhiej stale widocznego, bo zdobiącego
pierwotnie zewnętrzną ścianę budowli. Deskę
z Korzennej cechuje proste, nawet trochę prymi-
tywne traktowanie formy. Klęcząca, przedstawio-
na od strony pleców Maria Magdalena ukazuje
krótki, jakby drewniany korpus, płaszcz nieudol-
nie łamany w „nowe” fałdy oraz nienaturalny
ruch głowy (ryc. 55); setnik w zbroi z tarczka-
katedry krakowskiej, r. 1445 (fot. W. Gumuła)
17. Stypmatyzacja św. Franciszka, malowidło ścienne
Jana z Wrocławia, r. 1451. Kościół paraf, w Szadku (fot.
T. Dobrowolski)
Podobnie można datować skrzydła ołtarzy-
ka św. Bartłomieja z Kamionki
Wielkiej, zależne jak się zdaje od większe-
go tryptyku niedzickiego. Jego jakby zgniecio-
ne układy, słaby rysunek postaci, cechy pewnej
nieporadności formalnej powtarzają się tutaj w
wyższym jeszcze stopniu niż w tamtym.
Niewiele później powinno było pojawić się
tzw. duże Ukrzyżowanie z Korzennej,
dość zatem wczesne. Określenia „duże” używa się
warunkowo, gdyż obraz jest w gruncie rzeczy
niewielki (ryc. 21). Chodzi jednak o odróżnienie
go od kwatery drugiego ołtarzyka o zupełnie ni-
kłych wymiarach. Większy obraz z Ukrzyżowa-
niem należałoby przybliżyć czasowo do omówio-
nego ołtarza z Ptaszkowej i proponowaną w dia-
gramie dla tegoż obrazu zbyt dokładną datę oko-
ło r. 1446 (?) wymienić na czas około lub może
lepiej na lata po r. 1440 albo przynajmniej zao-
krąglić ją w drodze podziału płynącego czasu na
pięciolecia, a więc przyjąć datę około r. 1445. To
bowiem mniej zobowiązuje. M. Walicki propono-
wał ostatnio, może za ostrożnie, tolerancję lat
dwudziestu pięciu (!), datując tę tablicę na drugą
ćwierć w. XV. Dostrzega się w niej bowiem linię
wężykowatą i właściwie dopiero zaczątki nowego
stylu w twardo łamanych konturach postaci —
stylu przyswajanego sobie nie bez trudu. Z dru-
giej strony stwierdza się tu wznowienie wczesne-
go typu Chrystusa na krzyżu, przejętego może
z miejscowego malowidła ściennego w krakow-
skim kościele Św. Krzyża (ryc. 20) z lat około
1420, dawhiej stale widocznego, bo zdobiącego
pierwotnie zewnętrzną ścianę budowli. Deskę
z Korzennej cechuje proste, nawet trochę prymi-
tywne traktowanie formy. Klęcząca, przedstawio-
na od strony pleców Maria Magdalena ukazuje
krótki, jakby drewniany korpus, płaszcz nieudol-
nie łamany w „nowe” fałdy oraz nienaturalny
ruch głowy (ryc. 55); setnik w zbroi z tarczka-